WWE SmackDown vs. Raw 2011
Spierbundel of koorknaapje?
Op gebied van gameplay schort er iets aan WWE Smackdown vs RAW 2011. Ik persoonlijk herinner me ooit een gelijkaardige worstelgame gespeeld te hebben op de allereerste PlayStation, in de tijd dat ze op de publieke omroep op zondagmiddag nog WCW uitzonden op televisie. Deze 2011-versie van de WWE-game voelt wel verdacht gelijkaardig aan, wat op zich niet veel goeds inhoudt. De besturing van je personage is enorm log en houterig. Je moet echt moeite doen om er beweging in te krijgen als het ware. En dit alles is des te zichtbaarder bij het feitelijke vechten zelf. Er is namelijk een groot probleem met de hitdetectie van de vechters. Zo zal de ene grijpbeweging wel doel raken, maar zal de andere ervoor zorgen dat je worstelaar op idiote wijze in de ijle lucht staat te grabbelen. Het is een punt waar gelijkaardige games wel al op geëvolueerd zijn de voorbije jaren, maar WWE blijft nog altijd in die kinderschoenen steken.
Qua presentatie gaat de game op enkele vlakken onmiddellijk voor de pinfall (om er maar eens een worstelterm tussen te gooien), maar op evenveel vlakken komt het hopeloos tekort. Zo scoort de game wel doordat het een hele lijst "bekende" gezichten beschikbaar stelt aan de spelers. Fans van WWE zullen zeker atleten als Rey Mysterio, Dolph Ziggler, Michelle McCool, Randy Orton en Triple H herkennen. En op gebied van eigen aanpassingsmogelijkheden voldoet de game ook wel, zoals we eerder al beschreven. Maar grafisch is dit geen hoogvlieger. Verre van zelfs. Tijdens het free-roam gedeelte van de Road To Wrestlemania stonden we met verbazing te kijken naar objecten die de indruk gaven dat we een game van de vorige generatie consoles aan het spelen waren.
Ook de vijandige A.I. is niet om over naar huis te schrijven. Tijdens een match met een tegenstander kwam plots één van zijn vrienden hem een handje helpen. "Tof," dachten we, "een dynamische interactie van het spel tijdens standaard gevechten". Gewapend met een opplooistoeltje kwam een goedhartige worstelaar zijn compagnon te hulp. Maar toen die eenmaal de ring ingeklommen was, stond hij gewoon te staren naar het gevecht, om een goede twee minuten later aarzelend het stoeltje op de grond te gooien en een buiklanding op het canvas te maken, zonder dat daar enige aanleiding voor was. Verwarring alom, vooral nadat die vechtersbaas de ring dan weer verlaten had, zonder iets memorabel te doen.
Wat we dan wel als een pluspunt beschouwen is de achtergrond muziek die doorheen de game speelt. Alle intromuziekjes die bij de worstelaars horen wanneer ze de ring betreden zijn namelijk aanwezig in de game. Verwacht je dus maar aan stevig gitaarwerk van het metal- en rockgenre, waaronder Killswitch, Engage en Rage Against The Machine enkele bekende namen zijn.
Als laatste luik aan de game heb je, want hoe kan het ook anders in deze moderne tijd van het internet, een online multiplayer. Hier ondervonden we ook enkele problemen. Wanneer je een potje speelt, 1 vs 1, loopt alles relatief vlotjes. Maar wanneer je deelneemt aan een tagteam gevecht, met vier spelers dus, krijgt de game het vrij moeilijk. Tijdens deze gevechten werden we echt bestookt met serverproblemen en gamers grootste vijand: lag! Dit vinden we ergens wel vreemd, vooral omdat THQ toch wel uitpakt met deze online component. Ze volgen namelijk een soortgelijk businessplan die collega-uitgever EA al voor sommige van hun sportgames toepassen. Koop je de game nieuw dan merk je geen probleem. Maar koop je de game tweedehands, dan moet je een slordige zeven euro betalen om online te kunnen spelen met de game. Mochten daar dan nog degelijke servers tegenover staan, zou zo'n actie niet echt spraakmakend meer zijn. Niet dus.
En dan nog één iets. Iedereen die een beetje notie heeft van hoe de echte wereld in elkaar zit, weet dat het typische Amerikaanse worstelen één grote show is, een soapserie voor rednecks zeg maar. Niet echt, uitgevoerd door professionele stuntmannen. Mocht dit nog niet tot je doorgedrongen zijn, raden we je aan om dringend eens die ene aflevering van South Park te bekijken (seizoen 13, aflevering 10 genaamd W.T.F.). Met deze wijsheid in het achterhoofd vragen we ons dus af of de ontwikkelaars van WWE Smackdown vs RAW 2011 hiermee rekening gehouden hebben? "Het moet er echt uit zien, maar niet te echt anders vallen er digitale gewonden" moet toch ongetwijfeld de ontwikkelingslogan geweest zijn. Maar hier zullen we het fijne dus nooit van weten.
Als je eerdere WWE games gespeeld hebt en je je over de houterige gevechten kon zetten, dan zal deze game je zeker aanspreken. Een ton aan aanpassingsmogelijkheden in de verschillende speelstijlen en een create-a-character mode waar je kunt blijven sleutelen aan de digitale showman. Zoek je gewoon een fightgame om je nu en dan wat mee te amuseren, dan zal WWE Smackdown vs RAW 2011 je jammer genoeg niet kunnen bekoren.