Xenoblade Chronicles 3 review - Het Xeno-mes snijdt aan twee kanten
Bijt in zijn eigen staart.
Voor de Xenoblade Chronicles 3 review klimt Sander nog éénmaal in de pen om de epische JRPG van Monolithsoft onder de loep te nemen.
Er rust veel op de titanenschouders van Xenoblade Chronicles 3. De game moet immers de werelden van de voorgaande Xenoblade-games dichter bij elkaar brengen, een overtuigend slot voor de trilogie bieden en uiteraard zelf een onderhoudende game zijn. Zoals de Xenoblade Chronicles 3 preview al aangaf, moet deze game de beste Xenoblade-titel in de reeks zijn. Verhaalgewijs lukt dat zeker, al halen sommige gameplayelementen die ambitie bijna onderuit.
Xenoblade Chronicles 3 weet op grafisch vlak meteen te overtuigen. Zowel docked als in handheldmodus spatten de uitgestrekte landschappen en de kenmerkende actie van het scherm. Belangrijker nog is de framerate, die voor het overgrote gedeelte stabiel blijft. Maar ook het algemene design gooit hoge ogen, met diverse omgevingen - van verwoeste slagvelden tot weelderige bergtoppen en zinderende woestijnlandschappen - en karaktervolle personages die meteen charmeren. Xenoblade Chronicles 3 is een paradepaardje voor de Switch, en een dat bewijst dat de hybride console nog niet uit de mode is.
De open wereld is niet alleen plezant om naar te kijken maar ook om te doorkruisen. Zo vereenvoudigt de game navigatie door middel van een rode lijn, die het snelste (hoewel niet altijd veiligste) pad tussen jou en je doel aanduidt. De wereld is bovendien doorspekt met items die je opraapt door eroverheen te lopen. Door het gebrek aan prompts verloopt dat altijd vlotjes. Geregeld liep ik dan ook kriskras door de wereld om alles wat maar los lag op te pakken. Bovendien zijn er kortere routes vrij te spelen door middel van ladders en leer je vaardigheden zoals klimmen en over kabels 'grinden'. Xenoblade Chronicles 3 houdt de open wereld kortom interessant dankzij laagdrempelige interactie met de items en de vele reisvaardigheden.
Ook het verhaal van Xenoblade Chronicles 3 weet te boeien. De hoofdpersonages zijn elitesoldaten uit twee strijdende facties, die elkaar op het slagveld tegenkomen en al snel leren dat ze meer met elkaar gemeen hebben dan dat ze zijn wijsgemaakt. Uiteindelijk fuseren ze fuseren tot Ouroboros, machtige ‘mech’-achtige wezens. Samen bevrijden ze vervolgens kolonies soldaten van onder het juk van de 'Flame Clock', een apparaat dat beide legers sommeert om te blijven strijden. En dan is er nog het feit dat de soldaten slechts tien jaar leven, waardoor het zwaard van Damocles boven iedereens hoofd hangt. De worldbuilding is met andere woorden sterk en hoewel Xenoblade Chronicles 3 veel borden tolt, lukt het de schrijvers om een coherent en rijk gevuld verhaal te vertellen.
Het solide gevechtssysteem borduurt dan weer verder op dat van voorgaande Xenoblade-games, waarbij je speciale moves in elkaar laat overvloeien om zo je ultieme vaardigheden te voeden. Een welkome bijkomstigheid is dat tutorials voor de diepgaande systemen herspeelbaar zijn. Daardoor maak je in je eigen tijd de combat meester. Nieuw is het Class Change-systeem waarmee de zes teamgenoten van job wisselen. Aanvankelijk leren ze elkaars class, maar door sidequests te voltooien, speel je er nog meer vrij. Hoewel die classes alle in de tank-, DPS- of Healer-archetypes vallen, hebben ze wel degelijk een eigen gezicht. Het Class Change-systeem promoot experimenteren en voorkomt dat de combat een saaie aangelegenheid wordt.
Twee elementen van de combat slaan de plank echter mis. Ten eerste is er de Ouroboros, die tijdens gevechten niet uit de verf komt. Je doet weliswaar tijdelijk meer schade en hebt een skill tree om op te bouwen, maar de impact op de visuals en gameplay is slapjes. Ten tweede is het Chain Combo-systeem nodeloos complex. Na het initiëren van het systeem stopt de actie en kies je een order dat je vervolgens uitvoert door personages te doen aanvallen. Is het order op 100 procent, dan volgt er een superaanval waarop de volgende ronde start met het kiezen van je volgende order. Een combo gaande houden is belangrijk voor je 'damage output', maar de verveling slaat daardoor meteen toe. Gebruik je het systeem niet, dan ben je simpelweg niet optimaal aan het vechten. Het zwakste gedeelte van de combat is daardoor onvermijdelijk en een permanent blok aan het been.
Het is een frustrerend element van Xenoblade Chronicles 3, want de game is verder een genot om te spelen. Neem bijvoorbeeld de sidequests die altijd een verrijking van het verhaal zijn. Of de vele 'fetchquests' die net zo gestroomlijnd zijn als het oprapen van items in de open wereld, waardoor er geen moment van irritatie opkruipt. Het is gemakkelijk om te verdwalen in deze zijmissies, waarmee je de bevrijde koloniën weer op de been brengt en nieuwe vriendschappen smeedt. Dankzij de eerder genoemde vrijheid in de open wereld en het meeslepende verhaal laat je je met liefde afleiden om zoveel mogelijk uit de game en zijn bijzondere personages en wereld te halen.
Uiteindelijk maakt dat Xenoblade Chronicles 3 toch een voorzichtige aanrader. Het overmatig complexe Chain Combo-systeem en de saaie Ouroboros-transformaties zijn een bron van frustratie en geen geslaagde toevoegingen aan de anderzijds zinderende combat. De game wordt echter gered door een heerlijk verhaal, charmante personages, een grote hoeveelheid classes en een uiterst genietbare open wereld die nagenoeg vlekkeloos op de Switch speelt. Een epos om, ondanks zichzelf, niet snel te vergeten.
Voor de Xenoblade Chronicles 3 review speelde Sander op de Nintendo Switch. De game komt op 29 juli exclusief uit op de Nintendo Switch.