Yakuza 6: The Song of Life review - Middenmoot
Op vakantie naar Japan.
De Yakuza-reeks kent een rijke geschiedenis met zes main games, drie spin-offs en twee remakes. Al langer dan tien jaar wordt Kazuma Kiryu's levensverhaal verteld. Als de onderwereldpraktijken van de Yakuza geen indruk maken, dan doen de vuisten van Kazuma Kiryu dat wel. Met Yakuza 6: The Song of Life komt het verhaal van Kiryu ten einde. De nieuwe Dragon Engine moet daarbij voor een waardig slot zorgen, maar de game doet echter een stapje terug en neemt daarmee op teleurstellende wijze afscheid van zijn protagonist.
Voor Yakuza 6 heeft Sega de compleet nieuwe Dragon Engine gebouwd. Door dat technische hoogstandje heeft Yakuza er nog nooit zo mooi uitgezien. De poriën op de gezichten van Kazuma Kiryu en Akiyama zijn te tellen, de met neon verlichte straten van Kamurocho zijn levendiger dan ooit en de actie wordt groots in beeld gebracht. De transitie van exploratie naar gevechtssituaties vindt nu in een handomdraai plaats en ook tijdens een bezoekje aan een fastfoodketen of een Poppo-supermarkt kom je geen laadschermen meer tegen. Yakuza 6 doet er alles aan om je zonder adempauzes bezig te houden.
De krachtige motor heeft echter een belangrijke keerzijde. Het vechtsysteem in Yakuza 6 haalt in vergelijking met Yakuza Zero en Kiwami namelijk de voet van het gaspedaal. Kazuma Kiryu beschikt enkel nog over een vechtstijl, die vooral in het begin van de game nogal karig aanvoelt, met slechts enkele korte combo's en Heat Moves. Gaandeweg speel je nieuwe aanvallen vrij, maar in tegenstelling tot in voorgaande delen is de actie wat terughoudend. Meerdere wapens maken bovendien gebruik van dezelfde Heat Move, waardoor je mond nooit echt openvalt door een nieuwe, brutale move.
Wel introduceert Sega de Extreme Heat Mode waardoor Kiryu krachtiger wordt, meer klappen kan incasseren, niet meer door aangebrachte schade terugdeinst en toegang krijgt tot andere Heat Moves. Wanneer je een tegenstander meerdere rake klappen verkoopt, ontstaat er een quick time event, waarin je nog wat extra schade aanricht. Daardoor loopt je meter wel leeg en kun je minder Heat Moves uitvoeren. De pijn van het gemis van andere vechtstijlen wordt door die extra laag aan strategie enigszins verzacht.
Het zijn dan ook Kamurocho en het nieuwe gebied Onomichi Jingaicho die je aandacht volledig moeten vasthouden. Yakuza staat bekend om de levendige, vieze straten van de fictieve eerstgenoemde wijk in Tokyo, maar in Kiryu's laatste deel doet de ontwikkelaar er een schepje bovenop door er een prachtig vissersdorp aan toe te voegen. Hier ontsnap je aan de dagelijkse sleur van de Japanse onderwereld en kun je op adem komen door mee te doen aan honkbalwedstrijden, tempels te bezoeken, de lokale bewoners onder tafel te drinken en te vissen met een harpoengeweer. Onomichi is een prettig uitstapje voor een gepensioneerde Yakuza zoals Kiryu.
Zoals altijd zijn de nevenactiviteiten een waar genot om te ervaren. Klassiekers zoals karaoke, de hostess clubs en de arcadehal zijn weer aanwezig. Wel zijn er een aantal oude minigames verdwenen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de toevoeging van het kattencafé en de sportschool. Bovendien bevat de game Puyo Puyo, Space Harrier en een volledige versie van Virtua Fighter 5: The Final Showdown. Sega stelt op vlak van minigames dan ook niet teleur.
Onder de nevenactiviteiten is enkel Clan Creator niet helemaal geslaagd. Daarin neemt Kiryu de leiding over een groepje vechtersbazen dat het aan de stok krijgt met de vijandelijke groepering JUSTIS. Vanuit een isometrisch perspectief geef je je manschappen via diverse commando's opdrachten mee om de minigame tot een goed einde te brengen. Alleen wil je zelf vechten in plaats van toekijken hoe anderen met elkaar op de vuist gaan. Dat komt vooral door de beperkte input die je aan je troepen kunt meegeven, waardoor de minigame al snel monotoon wordt. Grote kans dat je Clan Creator dan ook links laat liggen en je zelf naar vechtpartijen op zoek gaat.
Kiryu komt namelijk nog altijd in aanraking met markante figuren die de meest uiteenlopende opdrachten hebben. Zo infiltreer je net zoals in Yakuza Zero in een sekte om de spirituele leider te ontmaskeren. Of je ontmoet een meid die beweert dat zij kan tijdreizen. Ook de in-game app Troublr introduceert de vreemdste, optionele uitdagingen die je kunt aangaan. Zo dreigt een terrorist ermee een bom in Kamurocho te laten afgaan en moet je aan de hand van toegestuurde foto's de locatie achterhalen. De nevenactiviteiten, de Substories en Troublr zorgen net zoals bij de voorgaande delen voor een mooi en grappig contrast met het serieuze verhaal.
Daar komt namelijk de dramatische kant van de reeks naar boven: de stoïcijnse Kiryu doet er alles aan om erachter te komen waar zijn geadopteerde dochter Haruka uithangt. Yakuza 6 is dan ook doordrenkt van intrigerende cutscenes en plottwists waar M. Night Shyamalan een puntje aan kan zuigen. Alleen ligt de focus vooral op Haruka en haar baby, waardoor de slotakte van Kiryu niet echt om Kiryu draait. Een gemiste kans, aangezien zijn boek nu echt definitief sluit. Sega had het wat dat betreft dan ook beter bij deel vijf kunnen laten, aangezien Kiryu's verhaal daarin al netjes was afgerond.
Yakuza 6: The Song of Life zet dan ook een stap voorwaarts en twee stappen terug. De nieuwe Dragon Engine zorgt voor mooie omgevingen en werkt laadschermen weg, maar dat voordeel wordt grotendeels tenietgedaan door het verflauwde vechtsysteem. Ook doet het verhaal Kiryu geen eer aan doordat de schijnwerpers vooral op de andere castleden zijn gericht. De game moet het dan ook vooral hebben van de gevarieerde Substories en minigames. You win some, you lose some. Vaarwel, Kiryu-san.
Yakuza 6: The Song of Life lanceert op 16 april exclusief voor de PlayStation 4.