Yakuza: Dead Souls Review
Big in Japan.
Een spin-off maken van een beroemde reeks is geen evidentie. Je moet je mindset uit het origineel halen en net voldoende nieuwigheden ontwikkelen om een nieuwe ervaring neer te zetten. Kijken we naar het verleden van spin-offs dan herinneren wij ons veel gefaalde RPG-titels die dachten ook een RTS te kunnen zijn, en omgekeerd. Maar wat met een spin-off die binnen hetzelfde genre blijft? Dat lijkt al makkelijker, zeker als je al jaar na jaar scoort met je eigen reeks.
Yakuza goes Left 4 Dead/Resident Evil wanneer een plaag aan ondode zombies plots door Tokyo trekt. De beat'em up actietitel met een zware focus op diepgaande dramatiek is terug van weggeweest en probeert met Yakuza: Dead Souls uit een ander vaatje te tappen. Belangrijkste verandering die je meteen aanvoelt is dat de zombiehorde niet meteen angst heeft van close-combat. De bijtgrage rakkers doen niets liever dan hun tanden in je vlees zetten - de mêlee ervaring die de ontwikkelaars opdeden in vorige titels komt dus nergens echt meer tot zijn recht. Toch speelt de game zich nog steeds af in kleine benauwde ruimtes, je beschikt echter over meerdere vuurwapens om het tij te keren.
De personages waarmee je aan de slag trekt zijn allemaal oude bekenden uit de Yakuza-saga. Van de notoire Mad Dog Kojima, de buitensporige antagonist Ryuji Goda, of hoofdpersonages Kazuma Kiryu en Shun Akiyama. Zoals we gewend zijn komt Yakuza: Dead Souls meteen aandraven met meerdere verhaallijnen om de zombies in het geheel te passen. Niet nodig volgens ons, de beste zombieverhalen zijn namelijk ook een tikkeltje mysterieus en hoeven niet gebukt te gaan onder een plotlijn. Gelukkig neemt het nooit ware Yakuza-formaten aan, waarin er per hoofdstuk wel makkelijk een paar uur verhaal bij komt kijken. In essentie is het verhaal nog één van de rechthouders van Dead Souls.
Het (grotendeels) wegvallen van mêlee gevechten en de toevoeging van vuurgevechten voegt een nieuwe dimensie toe aan Yakuza, eentje waar de makers iets te weinig rekening mee hebben gehouden. Ze hebben met name het oude vechtsysteem en de camera min of meer heel gelaten en hergebruikt, maar helaas onvoldoende getest of dit wel de ideale oplossing is. Spoiler alert, dat is het niet. De camera draaide vroeger namelijk heel mooi weg zodat je snel naar verschillende richtingen kon slagen. Met een vuurwapen en in nauwe gangen is dit minder aan de orde. Je wil dus meestal enkel voor je uit knallen en dit wordt bemoeilijkt door de besturing en de camera die te veel over en weer vliegt.
Al te vaak vertrouw je op je auto-aanval omdat richten en schieten veel te omslachtig gebeurt. Behalve uiteraard bij gevechten met speciale mutants die je best op specifieke plaatsen raakt...Toch had de game gerust met een volledig First-person aanzicht kunnen werken volgens ons. De engine is er zeker knap genoeg voor (hoewel het geen nieuwe standaarden zal neerzetten), en de besturing had volledig herwerkt kunnen worden om dit vlot te laten verlopen.
Het zou ook eens iets anders zijn, want nu ervaren we iets teveel een Yakuza 5 gevoelen. De spin-off is toch net iets te vaak een voortzetting van het origineel met dezelfde technieken en gameplay-features. Na enkele opdrachten loop je namelijk door de rest van Tokyo dat niet te kampen heeft met een overlast aan zombies en begin je allerlei sidequests te voltooien. Enkele quests draaien rond trainingscursussen voltooien, een andere rond unieke locaties ontdekken om mensen gade te slagen. Yakuza-fans voelen zich snel thuis.
De gevechten hebben naast de cameraproblemen ook wel eens last van acute domheid. Zombies zijn zeker niet van de slimsten, maar dit wordt hier net iets te dik in de verf gezet. Iets meer spanning en vooral pathfinding had de game ten goede gekomen. Daarnaast sluipt er iets te veel herhaling in de game. Zowel de gebieden die je bezoekt als de gevechten die je aangaat komen vaak terug, in exact dezelfde vorm. Dit leidt uiteraard tot verveling, daar moeten we geen consultant voor inhuren.
De enkele mutanten die dit spel rijk is redden de meubelen wel, zij zijn moeilijker om neer te halen en vereisen soms dat je even overschakelt naar de first-person mode. Er zitten enkele leukerds tussen zoals een meisje dat begint te gillen als je in de buurt komt waardoor plots tientallen zombies vanuit het niets opdagen. Het is een race tegen de tijd om hen neer te leggen vooraleer ze terug begint te gillen. Wel een woordje over de constante zombie-verrijsenis. Om de game euh in lijn met zombie-traditie te houden krijg je het aan de stok met tientallen zombies tegelijkertijd. Dit is goed volgens ons aangezien het de spanning er wat inhoudt. Wat vreemder overkomt is de éénzijdige aanpak van waaruit ze verschijnen. Al te vaak vallen de zombies in het begin door een gat in de muur of het plafond één voor één naar beneden. Eenmaal je merkt vanwaar ze komen knal je om de twee seconden in die richting en dan komt alles wel goed. Dit is echter niet de meest intense game-mechanic die ooit ontworpen is uiteraard.
Yakuza: Dead Souls maakt ook iets dood in ons hart. De voorliefde voor de Yakuza-serie ligt nu onder een behoorlijke laag puin. We zijn zeker niet zo hard teleurgesteld dat we het ding een gewisse dood toewensen, maar een nieuwe herrijzing zien we toch liever in de vorm van een andere spin-off. Iets te veel geleend van grote broer en iets te weinig gekeken wat een goede zombiegame wel nodig heeft...daarmee is alles opgesomd hoe we tot deze score komen. Enkel voor liefhebbers van de Yakuza-reeks.
De review van Yakuza: Dead Souls doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op PS3!