Yo-Kai Watch review - Van monsters en mensen
Van monsters en mensen.
Dacht je als kind dat er een monster onder je bed leefde? Of dat je knuffelbeer uit zichzelf leek te bewegen? De kans is groot dat je je dat niet ingebeeld hebt, maar dat er werkelijk iets was... Dat is toch wat ontwikkelaar Level-5 je met Yo-Kai Watch wil doen geloven. De nieuwste game binnen het monsterverzamelgenre draait namelijk om geesten die het dagelijkse leven beïnvloeden: de zogenaamde Yo-Kai.
Als je screenshots of trailers van Yo-Kai Watch bekijkt, dan denk je ongetwijfeld dat de game deksels goed op Pokémon lijkt. En ja, het is duidelijk dat Level-5 leentjebuur heeft gespeeld bij de games van Pikachu en co. Een minderjarig hoofdpersonage dat op avontuur gaat? Check. Gekke monsters met een leuk design, punny namen en evoluties? Jup. Verschillende types Yo-Kai, met sterktes en zwaktes? Uhu. En die lijst gaat nog wel even door. Maar toch is het kort door de bocht om Yo-Kai Watch als een rip-off van Pokémon te bestempelen.
Het verschil schuilt in de focus. Yo-Kai Watch is gezapig en menselijker. Je belangrijkste beslommering is namelijk om bewoners van de stad Springdale te helpen die door Yo-Kai geteisterd worden. Stel je daar geen Exorcist-achtige toestanden bij voor, maar wel alledaagse problemen zoals een plotse woedebui, een diepe triestheid of een onverzadigbare honger. Met je Yo-Kai Watch speur je de omgeving af tot je de boosdoener vindt, om daarna het probleem op te lossen. Die behulpzaamheid herinnert in zekere zin aan The Legend of Zelda: Majora's Mask, en dat is zeker een compliment.
Maar die Yo-Kai-sloebers geven je niet zonder slag of stoot je zin. De gevechten in Yo-Kai Watch zijn meteen de grootste vernieuwing in het monsterverzamelgenre. Je Yo-Kai vallen namelijk uit zichzelf aan, zonder dat je ze bevelen moet geven. Je kunt jouw taak het beste met die van een voetbalcoach vergelijken. Je zorgt op voorhand voor een goede opstelling van je zeskoppige team. Twee aanvallers, twee verdedigers en twee genezers vormen bijvoorbeeld een gebalanceerde ploeg. Zet je twee of meer Yo-Kai van hetzelfde type naast elkaar, dan krijgen ze een bonus. Tijdens het gevecht houd je je 'spelers' goed in de gaten, geef je ze items en wissel je ze van positie naargelang de situatie. Het is een verfrissend en diepgaand systeem dat voor veel tactische keuzes zorgt.
Je Yo-Kai hebben bovendien uiteenlopende karakters, die hun gedrag tijdens gevechten bepalen. Zo is een 'Gentle' Yo-Kai eerder geneigd teamgenoten te genezen, terwijl een 'Grouchy' Yo-Kai vlugger in de aanval gaat. Daarnaast is de ene Yo-Kai al wat luier dan de andere, en afhankelijk daarvan vallen ze tijdens gevechten meer of minder aan. Je kunt al die karakteristieken met behulp van bepaalde boeken veranderen, dus je bent wel een tijdje zoet als je de ideale combinatie van posities, types en karakteristieken wilt vinden.
Je breidt je verzameling Yo-Kai uit door de monstertjes tijdens gevechten te overtuigen om vrienden met je te worden. Dat klinkt mooi op papier, maar in de werkelijkheid heb je gewoon een flinke portie geluk en geduld nodig. Het is namelijk volledig willekeurig of een Yo-Kai zich al dan niet bij je team voegt. Je kunt ze wel verleiden door ze hun favoriete eten te geven, maar dat is geen garantie op succes. Als je na een half uur vechten en voeden nog steeds die begeerde Yo-Kai niet hebt, wil je 'm uit frustratie nooit meer zien. Dat is een domper, en het komt de 'gotta catch 'em all'-drijfveer niet ten goede.
Maar het is trouwens helemaal niet nodig om ze allemaal te vangen. Als je wilt, gebruik je doorheen de hele game dezelfde zes Yo-Kai. De moeilijkheidsgraad ligt namelijk niet zo hoog. Het is charmant dat je je team kunt samenstellen op basis van de Yo-Kai die je gewoon schattig of grappig vindt, maar daarom niet per se sterk zijn. Het gevolg is echter dat de complexiteit van het gevechtssysteem zo onderuitgehaald wordt. Als je hier en daar wat van het uitgestippelde pad afwijkt, heb je al gauw zo'n hoog level bereikt dat gevechten triviaal worden. Je Yo-Kai walsen dan alle tegenstand plat zonder dat jij iets moet doen.
Naast de balans laat het verhaal te wensen over. De focus op mensen helpen is bewonderenswaardig, maar het zorgt niet voor een narratieve drijfveer. Er is geen eenduidige slechterik of bedreiging, maar wel iemand die dringend een zeldzame sprinkhaan nodig heeft of een oude man wiens onderbroek gestolen is. De snedige en eigenzinnige humor van Level-5 is dan wel weer aanwezig. Je Yo-Kai-sidekick Whisper is goed van de tongriem gesneden en houdt wel van een woordgrapje. De mensen die je helpt, kletsen soms zo uit hun nek dat je hardop moet lachen. En het design van sommige Yo-Kai is gewoonweg briljant. Wat dacht je van Cheeksqueek, die een stel billen als hoofd heeft en met een 'slechte adem' aanvalt?
De graphics van Yo-Kai Watch verdienen een speciale vermelding. De animaties zijn vloeiend, de felle kleuren spatten van het scherm en van korreligheid is geen sprake. Als je de 3D-schakelaar omhoog schuift, ziet de game er des te waanzinniger uit, zonder ook maar een greintje lag. Bovendien beperken de 3D-effecten zich niet tot de gevechten, maar is ook de spelwereld zelf volledig in drie dimensies te bewonderen. Yo-Kai Watch is oprecht een van de best uitziende games die de Nintendo 3DS momenteel te bieden heeft.
Yo-Kai Watch is een vreemd beestje: het fundament voor een klepper is er zeker, maar het mist hier en daar poetswerk. Toch blijf je naar de game teruggrijpen door de levendige graphics, spitse dialogen en de onverzadigbare verzamelwoede, ook al valt die door frustrerende designkeuzes moeilijk te bevredigen. Yo-Kai Watch is een verfrissende interpretatie van een genre dat al jarenlang door één reeks gedomineerd wordt. Nintendo mag blij zij dat het beide reeksen huisvest, want Pokémon heeft in Yo-Kai Watch een geduchte tegenstander gevonden.
Yo-Kai Watch is vanaf 29 april verkrijgbaar voor Nintendo 3DS.