Ys: Memories of Celceta review
De paden op, de lanen in.
De Ys-serie bestaat ondertussen meer dan 25 jaar. Ontwikkelaar Nihon Falcom streeft lachend naar een Guinness-wereldrecord voor de gamereeks die het vaakst dezelfde hoofdpersoon gebruikt, de roodharige avonturier Adol. Stagneert de oervader van de action-RPG niet zo langzamerhand?
Als het zo is, dan is er geen blijk van in Ys: Memories of Celceta voor de PlayStation Vita. De nieuwste Ys-game komt traditiegetrouw uit zonder heisa, als een schuchter knaagdier wat je gemakkelijk over het hoofd ziet. Maar dat is nergens voor nodig, want juist deze Ys is uitstekend geschikt om mee in te stappen.
Recente Ys-releases staan er om bekend geen doekjes te winden om de moeilijkheidsgraad. Het bikkelharde Oath in Felghana, Origins en YS I & II Chronicles vormen daarin een flink contrast met Memories of Celceta. Deze nieuwe game heeft een rustiger tempo en vooral de eerste tiental uren zijn beduidend meer vergevend dan de voorgangers. Ys-veteranen hebben wat geduld nodig voor de lastigere gevechten op gang komen, maar voor nieuwkomers is de Ys-wereld nog niet eerder zo uitnodigend geweest.
Dat wil niet zeggen dat je deze Ys met twee vingers in de neus uitspeelt, de nagelbijtend spannende eindbazen kruisen vanzelf je pad. Dankzij de soepeler opbouwende moeilijkheidsgraad heb je vanaf dat moment het vechtsysteem goed in de vingers, dat ook deze keer weer de show steelt. Razendsnelle zwaardslagen wissel je af door precies op het juiste moment opzij te rollen of te verdedigen. Als gevolg vertraagt de tijd kortstondig dankzij het nieuwe flash move-systeem, alsof je jezelf in een draagbare Bayonetta-game waant. Dat is precies het juiste moment om een spectaculaire speciale aanval in te zetten, waarbij je helemaal losgaat op de vijand.
Zo is ook Memories of Celceta een game met vaart, zoals het een ware Ys betaamt. De hack-and-slash gameplay vertaalt zich prima naar Sony's mobiele platform. Je slaat jezelf vloeiend door duizenden monsters en de special effects vliegen in het rond, samen met ervaringspunten en grondstoffen die je gebruikt in een nieuw craftingsysteem. Adol en zijn vrienden worden telkens sterker en leren zo telkens meer vaardigheden, met een hoog pick-up-and-play-gehalte als gevolg. De soundtrack bestaat ook dit keer weer voornamelijk uit gillende gitaren en drums als machinegeweren. Het is de perfecte begeleiding voor een robbertje knokken on the go.
In deze Ys speel je niet alleen met Adol, maar heb je ook AI-teamgenoten onder de knoppen. Ieder karakter is sterk tegen een ander type tegenstander, zodat je constant schakelt tussen drie personages. De gevechten zijn daardoor nog iets hectischer, maar ook afwisselender dan je van de serie gewend bent. Celceta blijkt daarin duidelijk een evolutie van Ys 7 voor de PlayStation Portable, waarin je voor het eerst in de reeks meer karakters bestuurde. De vergelijking tussen de games strekt zich zelfs uit tot Adols rolanimatie en de interface aan toe, die vrijwel gelijk zijn aan elkaar.
Rond al die bekende elementen is het de spelwereld die Celceta zijn unieke draai geeft. Waar de vorige Ys-games voornamelijk rechtlijnige avonturen zijn (Ys: Origins speelt zich helemaal af in één toren) biedt het grote bos je meer ruimte om op ontdekkingstocht te gaan. Adol krijgt de taak het woud in kaart te brengen, waarbij je de in-game kaart telkens verder opent met een alsmaar oplopend percentage-teller.
Om de zoveel procent krijg je een geldbeloning en verborgen schatten liggen her en der verspreid. Koppel dat aan sidequests die je vaak uitdagen optionele, lastige tegenstanders op te sporen en de drang om het hele bos uit te kammen is dan ook groot. De vrijheid is wel veelal schijn, omdat je altijd nog een bepaalde verhaalrichting wordt ingeduwd. Verwacht dan ook geen Skyrim-praktijken, maar wel een subtiel meer open wereld waarin van gebaande paden afstappen altijd wordt beloond.
Toch houdt juist de setting de game ook terug, omdat de variatie in de omgevingen slechts klein is. Het merendeel van Celceta speelt zich af in de bosrijke omgeving en al dat groen wordt slechts mondjesmaat opgebroken door een kerker of een dorpje met een iets andere uitstraling. Ook deze passen vaak in het groene plaatje. Denk aan een vissersdorpje aan een rivier, een kolonie in de boomtoppen en een onderwater gelopen ruïne. Deze Ys verrast weinig met zijn sobere fantasiesetting, die pas na meer dan vijftien uur spelen meer unieke omgevingen aandurft.
Daarbij komt het verhaal zelf ook traag op gang en zijn de tussenfilmpjes erg lang. Personages kwekken minutenlang over plotwendingen die je al een uur geleden ziet aankomen en deze tussenstukken staan haaks op het tempo van de vlotte gameplay. Daarin is ook deze Ys zeker een Ys. Zodra de plot boven borrelt, is het alsof je met een raceauto die 200 kilometer per uur gaat een kilometerslange file in crasht. Dat het verhaal grotendeels draait om het geheugenverlies van Adol, is tevens niet de meest originele invalshoek voor een RPG.
Het zijn kleine oneffenheden in een game die een crimineel ondergewaardeerde serie moedig voortzet. Aanpassingen aan de bekende formule zijn subtiel maar maken wel degelijk een verschil. Falcom levert met Ys: Memories of Celceta een toegankelijke action RPG af waar 25 jaar aan vakmanschap vanaf straalt, vooral in het vechtsysteem. Heb je een PlayStation Vita in bezit, dan kun je nu echt niet meer om Ys heen.
Ys: Memories of Celceta is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de PlayStation Vita.