Ace Combat: Assault Horizon
Vliegtuigjes op rails.
Er zijn twee onderwerpen die tegenwoordig veel te veel aandacht krijgen in de wereld van de videogames: levende doden en moderne oorlogsvoering. Aangezien een stel kwijlende zombies in Spitfires steken weinig praktisch nut heeft, kun je wel raden dat Ace Combat: Assault Horizon de richting van dat laatste opgaat.
Het eerste bewijs vinden we terug in het verhaal. Wat dacht je van problemen met de Russen, over een dispuut in het Midden-Oosten, met betrekking tot een nieuw krachtig explosief genaamd "Trinity". Een snuifje Golfoorlog, een brokje Koude Oorlog - internationale conflicten met een dosis Tom Clancy, je weet wel hoe het gaat. Te midden van dat alles hebben we nog enkele eendimensionale personages, inclusief eentje met een doodskopmotief à la Modern Warfare 2 en Halo: Reach. Sarcastische opmerkingen achterwege gelaten is het verhaal nog niet zó slecht voor een actie game. Het heeft iets Hollywoodiaans, wat zowel zijn voordelen als zijn nadelen heeft. Ook de dialogen - hoewel zeker geen Oscar waardig - kunnen op z'n minst hun bestaan rechtvaardigen.
Nu ik erover nadenk, de game heeft opvallend veel tête-à-tête interactie voor een air combat game.
De game begint met een droomsequentie die de rol van obligatoire tutorial vervult. Daarna gaat de game echt van start met een level waarin je als helikopterschutter allerhande gepeupel aan gort knalt terwijl de credits over het schermen rollen. Voor de duidelijkheid: neen, dit is geen FPS game. De intro eindigt met een gigantische explosie die de helikopter Modern Warfare-gewijs wegblaast. Wacht even… Zijn we zeker dat dit geen FPS is?
Zoals je kunt lezen, de sfeer is gezet: moderne oorlogsvoering in de echte wereld (net zoals in Ace Combat: Joint Assault, de vorige game voor de PSP) en een gameplay mechaniek die zich niet langer beperkt tot vliegtuigjes. Over de vliegtuigen zelf valt er trouwens niet zo heel veel nieuws te vertellen. Je kiest je voertuig, je kiest je wapens en de rest gaat vanzelf. De straaljagers hanteren zoals je van een Ace Combat game verwacht, inclusief een optie om het nieuwe Optimus controleschema te gebruiken. Een stuk interessanter zijn de twee nieuwe vliegmodi annex minigames.
De eerste nieuwe toevoeging is de Dog Fight Mode (DFM). Zodra je op de staart van je vijand zit, kun je opteren om een achtervolging met automatische piloot in te schakelen. Je vliegende kist zal vanzelf de vijandige condenssporen achterna gaan, terwijl je jezelf volledig kunt focussen op je mikpunt. Hierbij maakt de CPU er gebruik van om de meer scenische routes te kiezen. Een deugd voor het netvlies en de adrenaline, maar misschien een iets te grote hulp op gameplay vlak.
Verder gebied de wet der eerlijkheid dat de vijand over dezelfde mogelijkheden beschikt - hoewel je via een simpele counter-techniek wel overdreven eenvoudig uit een achtervolging ontsnapt. Van doelwit tot jager met de druk van een knop. Het neerhalen van vijandig gespuis gaat occasioneel gepaard met een close-up van smeltend metaal en brandend puin. Voor de sadisten onder ons.
De tegenhanger van de DFM is de Air Strike Mode (ASM). In plaats van je vast te pinnen op een vijand moet je naar het startpunt van een vooraf bepaalde ASM-route gaan. Waarom een vaste route volgen terwijl je evengoed in alle vrijheid rond kunt vliegen om moeder aarde een paar gaten rijker maken? Simpel, raketten herladen sneller en je machinegeweer geraakt minder snel verhit. Een ietwat smerige mode, als je er over nadenkt. Hier heb ik opnieuw het gevoel dat ASM voor sommigen een te grote toegeving zal zijn.
Zoals ik al zei, is dit de eerste Ace Combat op thuisconsoles die zich niet langer beperkt tot arcade vliegtuig geweld. Deze keer ga je met de volledige luchtmacht aan de haal: straaljagers, gunships, helikopters - en natuurlijk de helikopterschutter zelf. Tijd dus om die ijzeren vleugels in te ruilen voor een stel wieken.
Het eerste wat opvalt is dat de knoppenconfiguratie compleet verschilt van het vliegtuig, wat eigenlijk wel logisch is. De helikopter missies draaien vooral rond precisiewerk op de aardbodem. Denk aan het ondersteunen van de infanterie of het opkuisen van een drop zone. Confrontaties met andere helikopters zitten er ook in, maar werden duidelijk op de achtergrond gehouden.
Het enige wat me ergerde aan die vliegende windmolens was dat het third person view haast onhandelbaar is. Persoonlijk zie ik graag in welk voertuig mijn fragiele lichaam zich bevindt. Waarom heeft een heel design team zich anders bezig gehouden met het modelleren van voertuigjes als je er toch niet op zit te kijken? Hoe dan ook, in het geval van de helikopter neemt het ding gewoon te veel van je scherm in - en gezien de helikopter missies meestal draaien rond precisiewerk op het land komt dat wel zeer slecht uit.
Het gunship en de helikopterschutter voelen dan weer aan als uitgebreide rail shooter sequenties. Als inzittende van een helikopter is het niet moeilijk om de strijd - en dus ook de spanning - dicht bij de man te brengen. Wie echter ooit Modern Warfare heeft gespeeld, weet dat dit bij een gunship toch ietsje anders ligt. Je zit daar hoog en droog in je vliegende ivoren toren terwijl er een oneindige munitievoorraad door de lopen raast. In Ace Combat ligt het ietsje anders: grondtroepen beschermen is je grootste prioriteit en vijanden dragen RPG's voor een tegenaanval.
Er is zelfs een indrukwekkend gedeelte waarin je langs alle kanten bestookt wordt, terwijl je gunship via Skyhook een ballon in midvlucht moet opvangen. Batman: The Dark Knight, anyone?