Assassin's Creed II

Hoe vertel je iemand die jarenlang gewerkt heeft aan één product dat het eigenlijk niet zo goed is? Op welke manier zeg je dat jouw verwachtingen veel hoger lagen dan wat men je uiteindelijk aanbiedt? Het gaat hier niet om mijn betrekking als eerste president van de Europese Unie (die ik trouwens wel aanvaard als men mij vraagt!), maar om de eerste Assassin's Creed uiteraard.

Dit moest dé game worden van 2007! Een verbluffende grafische engine, spectaculaire combat, tal van mogelijkheden om je doelwit te bereiken en bovenal een open wereld die je zomaar kan binnentreden alsof het niets is. De kille realiteit besliste echter anders en onze verwachtingen lagen misschien, net als die van de ontwikkelaars, te hoog. Wie hoog mikt, kan laag vallen…dat zei ik onlangs nog tegen Blair toen ik informeerde over zijn kandidatuur.

Assassin's Creed kreeg echter enorm veel feedback, een goed bedrijf doet daar iets mee en zet dit om naar constructieve ideeën voor een volgende editie. Wel, Assassin's Creed II heeft zonder enige twijfel heel wat aanpassingen en transplantaties ondergaan. De nieuwe Michael Jackson van de videogames is zo waar springlevend en wil zijn stempel als Triple-A titel doordrukken.

We schrijven Italië, anno domini 1470, ongeveer. Desmond, onze trouwe tijdloze trawant is wederom van de partij en trakteert ons op een heerlijke rondtrip door de meest befaamde handelssteden van de Middeleeuwen. Hoewel het verhaal duidelijk verder bouwt op je eerste ervaringen met Altair, moet je de eerste game niet gespeeld hebben om te kunnen volgen. Alles wijst zichzelf uit en de plot is nu ook niet meteen dik, eerder mysterieus.

Het verhaal is eigenlijk behoorlijk mager. Pel de bovenste laag vol mysteries eraf en je houdt haast niets meer over. Het hoofdpersonage heeft ook niet meteen een ruggengraat en volgt haast slaafs de meest halsbrekende bevelen op met een georchestreerde charmante buiging en een welgemeende ‘molto bene, ciao’.

Onlangs nog hoorden we enkele ontwikkelaars naar de game verwijzen als de nieuwe GTA, maar dan in een andere setting. Vreemd genoeg gaat deze vergelijking bijzonder goed op. GTA is genietbaar hoewel je de game hoegenaamd niet voor het goede verhaal speelt. Het is eerder de aandacht voor detail, de setting en de talloze mogelijkheden in een ‘levende’ wereld die deze titel zo spectaculair maakt.

Hetzelfde kan gezegd worden van Assassin's Creed II. Ubisoft Montreal heeft tijd noch moeite gespaard om allerhande extra opties te voorzien om de game uit te diepen. Het zwaarste zeer uit vorige titel was net dat de eindeloze herhaling veel gamers verstomd achterliet. Na twee keer hadden we echt wel door hoe alles in zijn gang ging hoor heren en dames ontwikkelaars. De game diende dus een stevige schoonmaakbeurt te ondergaan en de oude stijl werd doorverwezen naar de prullenmand. De nieuwe Altair, Ezio, is veel socialer en treedt veel frequenter in interactie met zijn stadsgenoten.