Assassin's Creed 2

Hysterisch stelletje opportunisten of hardwerkende mensen die zich anoniem inzetten voor de distributie van alles fraais, die zich met de Blackberry in de hand blootstellen aan ettelijke faux pas met eensgezinde maar iets anders ingestelde tegenhangers boven pesto brood in provinciehoofdplaatsen voor ons aller profijt, of het nu een herdruk van Ulysses betreft of een combinatie Sioux droomvanger slash luchtontvochtiger - over wat voor zakenmens we het ook willen hebben, normaal gezien negeer ik hen met plezier.

Elk bedrijf heeft een verantwoordelijkheid tegenover zijn aandeelhouders. Ik snap het, geld is belangrijk, want wat ga je anders uitgeven. Maar 'market share'. 'Franchise'. 'Content', dat woord dat alles van BV-columns in Dag Allemaal tot dierbare Beatles bootlegs moet omschrijven: het taaltje is van een pragmatisme dat het allemaal een beetje verpest. Wat is zo'n franchise, in menselijke termen? Een losse scharrel met een andere wereld, een ervaring, snelle fun, afleidingen van ons leven of gewaardeerde bijdragen tot. Verschillende games voor verschillende gamers, maar gaat het niet allemaal door ons hoofd zo onder het spelen? Van visceraal plezier naar verveling en van frustratie naar hernieuwde goesting, kunnen vormen van genot elkaar begrijpen zoals mensen alleen naar aspireren, en voor die mensen is het reilen en zeilen van de industrie een vermoeiende afleiding.

Of in 't kort: we moeten het hebben over Digital Rights Management. Want met de nieuwe DRM regeling van Ubisoft komt die industrie binnenvallen. Om Assassin's Creed 2 te kunnen spelen is een ononderbroken verbinding met het internet nodig. Je logt eenmalig in op Ubisoft's nieuwe portaal, de game haalt je savegames op van de servers, die nu extern bewaard worden zodat je met elke installatie van AC2 aan de slag kan, en een korte authenticiteitscheck later start de game op. Hoewel niet geweldig voor het moraal van de Gamer, is het monster van dichtbij zo ongeveer schattig. Naast een resem updates bij de installatie laat hij zo goed als nooit van zich horen.

Maar begin deze week lagen de servers van Ubisoft even plat, volgens sommigen dankzij de inspanningen van hackers die het niet kunnen vinden met de DRM, waardoor ook Assassin's Creed 2 en Silent Hunter 5 onspeelbaar waren, de twee testgevallen voor deze DRM. Wanneer je de verbinding met Ubi servers verliest houdt de game op. Hij houdt je vooruitgang nog even bij, en gooit je zonder boe of ba naar de desktop. Misschien wordt er onder de motorkap nog even gezocht de verbinding te herstellen, maar daar zie je niets van. Je assassin bevriest in het midden van een schappelijke move, en daar is de desktop. Alleen een vaag berichtje over synchronisatie van je savegames om iets van een hint te bieden. Als jouw internetverbinding of die van Ubisoft even met de broek rond de enkels staat, is het even snel gedaan. De menselijke waarheid over Ubisoft's nieuwe DRM, en volgens mij de eerste reden waarom er slecht op gereageerd word, is dat hij ontzettend onbeleefd is.

Niets zoals een nieuwe DRM regeling om het debat op te rakelen, maar alle retoriek even buiten spel gelaten heeft het met ACII niets te maken, tenzij speelbaarheid. Het is niet omdat een probleem langs de rand bestaat, dat de downtime van eerder in de week maar groeipijnen kunnen zijn, dat het niets aan de score mag doen. Deze DRM is een fundamenteel onderdeel van deze game, en het zou oneerlijk zijn er langs te denken. Assassin's Creed 2 op PC is een game die willekeurig crasht voor redenen waar aan jouw kant niets gedaan kan worden. Wanneer de DRM zich manifesteert is hij identiek aan een bug, en wordt door deze review ook zo behandeld.

Assassin's Creed 2, een technische arrivé als er ooit een was, krijgt er door associatie een technische rommeligheid bij die het niet echt heeft verdiend. Want dit is voor de rest geweldig clean, en zeker met de juiste hardware. In de Assassin's Creed games hos je vlot over de daken en beklim je muren alsof het niets is, op weg om een paar huurmoorden uit te voeren. Het klimwerk, wat in de voorganger nog grotendeels automatisch werd geregeld, krijgt er nu moves bovenop die het allemaal wat meer betrokken maken, terwijl er aan de vlotheid van de beweging niet geraakt wordt. Er gaat niks boven vlot parkouren over de dakpannen wanneer de soft shadows zich lang uitrekken over een Venetië in aquarel, de gladde animaties van de NPCs die omhoog turen en denken een havik te zien. Dit is af. Assassin's Creed was grafisch een drukke game, misschien alleen omdat het flikkeren van wit-blauwe Apple chic over de middeleeuwse omgevingen heel enerverend kon werken. Die knop is subtiel teruggedraaid, en de afwezigheid van de 'glitches' die er ons aan willen herinneren dat we hier zogezegd een simulatie aan het spelen zijn is een welkom beetje lucht in deze rijke game.

Een van de hoofdattracties is gelukkig niet helemaal technisch. Ezio, jongste van de Auditore-telgen, is een flierefluiter van de petit noblesse onomstotelijk op weg om redder van de mensheid te worden. Hij is een 15de eeuwse ladies' man, en niet helemaal serieus, wat hem al een veel dankbaarder hoofdpersonage maakt dan de generisch smeulende Altair. Zijn verhaal van wraak en oplopende samenzweringstheorieën loopt parallel met dat van guerrilla dromer Desmond. Hij bestuurd Ezio in gedachten vanuit de Animus, een machine die hem de geheugens van zijn voorouders laat herleven, en krijgt in deze tweede game meer te maken met the ghost in the machine.

Ondertussen pikt hij ook Ezio z'n vaardigheden op, wat we deze keer ook een paar keer in het huidige tijdsgewricht kunnen toepassen. De verhaallijn is stukken overzichtelijker, want onderbrekingen door de echte wereld zijn er in deze tweede een stuk minder. Het verhaal van Ezio trekt voorbij in langere en dus substantiëlere blokken, elk met een duidelijk begin, midden, en catharsis zodat allebei de verhaallijnen een beetje tot hun recht kunnen komen. Het geheel is veel minder verwarrend vormgegeven - die vijf menuschermen voordat je aan het origineel kon beginnen zijn gelukkig ook verdwenen.