Assassin's Creed: Revelations (hands-on)
We zetten onze tanden in de multiplayer.
Mochten we Kojima en zijn Metal Gear reeks niet hebben, dan had Ubisoft al lang het monopolie op multiplayer stealth games. Gezien we hier vandaag niet zijn om de nieuwe Splinter Cell te bespreken, moet het wel gaan over die andere stealth reeks die de kassa's doet rinkelen. Met Assassin's Creed: Revelations zien we het einde naderen voor de trilogie rond Ezio de Auditore's- eentje die eigenlijk niemand zag aankomen… Wie meer inzicht wil verwerven over ons aller Ezio kan hier terecht. Wij zullen ons in deze preview vooral focussen op het multiplayer gedeelte.
De opzet van de multiplayer is dat elke speler een tempelier in training is. Je lichaam ligt gekoppeld aan een animus apparaat terwijl je geest ergens in 1511 na Christus rondzweeft. De interface van het menu heeft dan ook dat typerend fel witte uiterlijk, alsof je binnenin een iPad zit. Het menu zit best wel aardig ineen, zo heb je continu de mogelijkheid om enerzijds je vriendenlijst en anderzijds je persoonlijke opstelling op te roepen. Ook over de vlotheid van de matchmaking kan ik momenteel weinig negatieve kritiek geven.
De gameplay zelf volgt in de voetsporen van Brotherhood, want opnieuw maakt het vechtsysteem van de solo campagne plaats voor een mechaniek die zuiver draait rond vermoorden en verlammen. Inzake stealth is wel nog alles intact: subtiel bij een groepje gaan staan, op een bankje gaan zitten of in die toevallig zeer handig geplaatste hooibaal gaan duiken. Geen enkel ander type game kan het campen zo nonchalant promoten en tegelijk zo hard in de kiem smoren.
Meer dan in andere games is de kwaliteit waarmee je een doelwit neerhaalt even belangrijk als de kwantiteit. Naast typische bonus- en strafpunten zoals Contested Kill of Aerial Kill, is er een approach-meter voorzien die je score bepaalt. Hoe langer je een prooi blijft stalken, des te voller loopt de meter en des te hoger wordt je score. Er iets heerlijk cynisch aan het brutaal openrijten van iemands luchtpijp te midden van een marktplein en dan nog de "incognito" bonus opgespeld krijgen. De vraag is natuurlijk: kun je jezelf die extra tijd permitteren?
Om het geheel aan wat meer variatie te onderwerpen, werden enkele extra factoren in de soep gedraaid. Weet iedereen nog het moment waarop de originele Modern Warfare het hele FPS-landschap dooreenschudde? Toen elke daaropvolgende shooter ook zijn eigen perk-surrogaat moest hebben? Het was niet de eerste titel met zo'n systeem, maar het was wel de meest populaire. Assassin's Creed mag dan een stealth game zijn, het heeft er alvast geen problemen mee om de Call of Duty opzet tot zo'n niveau over te nemen dat de term "rip-off" moeilijk te omzeilen valt. Het is iets dat we reeds in Brotherhood zagen en dat in Revelations grotendeels ongewijzigd blijft. Over het resultaat valt echter niet te klagen.
Om te beginnen zijn er de vaardigheden, zaken die je actief kunt gebruiken zoals werpmessen, gasgranaten of een vermomming. Een leuke nieuwkomer is de Morph: verkleedt een willekeurige burger als jezelf en kijk hoe je moordenaar de verkeerde om zeep helpt. De Perks draaien dan weer passief op de achtergrond. Zo is er één die je toelaat meer mensen omver te lopen vooraleer je zelf het evenwicht verliest. De Streaks worden dan weer geactiveerd na een aaneengehouden reeks kills of deaths. Vanzelfsprekend is dit alles ook gebonden aan een level-systeem in combinatie met een soort valuta genaamd Abstergo Credits.
Mensen die de hedendaagse CoD-titels spelen, weten dat er ook een mode is die dat hele gebeuren aan de deur zet. Revelations' equivalent hiervan gaat onder de naam Easy Deathmatch. Persoonlijk vind ik het fantastisch om te zien hoe veel andere games een dergelijke mode als Hardcore trachten te bestempelen, terwijl ontwikkelaar Ubisoft er gewoon een Easy bijplakt. "Maar wacht, als er een Easy Deathmatch is, dan moet er toch ook nog een ander type Deathmatch zijn?" Scherp opgemerkt! Zo hebben we met een wrok en een draai meteen een mooi excuus om alle aanwezige modi toe te lichten.
Bij de free-for-all types hebben we Wanted, Deathmatch en Easy Deathmatch. Wanted zat reeds in Brotherhood en is weinig in zijn opzet veranderd. Het doel is om je toegewezen doelwit uit te schakelen met behulp van een foto en een kompas. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er lopen wel meer versies van hetzelfde karaktermodel rond - om nog maar te zwijgen van de spelers die jouw portret in hun rechterbovenhoek staan hebben. Het heeft haast iets cartoonesk, een oneindige lus van mensen die allemaal iemand anders een mes in de rug willen steken. Bespeur ik daar een metafoor voor de kern van het politieke milieu?