Batman: Arkham Asylum

Ook de keuze om stilistisch terug te grijpen naar de geanimeerde serie rond Batman waarmee de meesten onder ons zijn opgegroeid blijkt een goede zet geweest te zijn. Hoe populair de meest recente Batman-interpretatie door regisseur Christopher Nolan ook mag zijn, de jongens en meisjes bij Rocksteady hebben een dappere keuze gemaakt om hun eigen stijl te hanteren, en met succes. Grafisch zorgde Batman: Arkham Asylum er meermaals voor dat we met open mond zaten toe te kijken hoe prachtig en gedetailleerd alles op het scherm tevoorschijn kwam.

Meer nog, Het is zelfs zo dat Arkham Asylum vanaf nu slechts op één mogelijke manier uitgebeeld zal kunnen worden, en dat is zoals we het oord te zien krijgen in het gelijknamige spel. Alles klopt, van de met planten overgroeide botanische tuin tot het kleinste plakkaat aan de muur. Extra pluimen stoppen we in het achterwerk van de mensen die verantwoordelijk zijn voor het de casting van de stemacteurs. Niet enkel krijgen we Kevin Conroy als Batman te horen, ook Mark Hamill – inderdaad ja, Luke Skywalker uit Star Wars – herneemt in Arkham Asylum voor de allerlaatste keer zijn rol als The Joker uit The Animated Series

Het resultaat is werkelijk angstaanjagend, en dan vooral door de puike prestatie die Hamill neerzet. We dachten niet dat het mogelijk was, maar The Joker in Arkham Asylum deed ons even de legendarische prestatie van Heath Ledger uit The Dark Knight vergeten. De dialogen die we van de protagonist te horen krijgen klinken eng, maar terwijl ook grappig en intelligent wat precies de drie elementen zijn die we in de persoonlijkheid van The Joker willen terugzien. Voice acting krijgt tegenwoordig steeds meer aandacht tijdens de ontwikkeling van een game, en Rocksteady laat met Arkham Asylum zien dat die inspanning wel degelijk vruchten kan afwerpen.

Alsof het nog niet genoeg was vallen er nog enkele dingen te vertellen die ervoor hebben gezorgd dat dit spel zo’n indruk op ons heeft achtergelaten, te beginnen met de aanwezigheid van The Scarecrow. De schurk speelt een grote rol tijdens het verloop van het verhaal en transformeert het spel enkele keren tot een lichte psychologische thriller. Dit personage bezit namelijk de kracht om zijn slachtoffers te doen hallucineren, en ook Batman krijgt het meermaals met hem aan de stok. Wat volgt zijn enkele magistraal opgezette segmenten die plaatsvinden in de geest van onze held en inspelen op zijn angsten. Het zou zonde zijn om ook maar iets te verklappen, maar de aanwezigheid van The Scarecrow deed ons meermaals terugdenken aan de tijd waarin we Eternal Darkness: Sanity’s Requim op de GameCube speelden en toen we terecht kwamen bij Psycho Mantis in het originele Metal Gear Solid.

Wat ons een tikkeltje teleurstelde was de Detective Mode. Zo nu en dan moet Batman opzoek gaan naar sporen in de omgeving. Vingerafdrukken, tabakssporen, je noemt het op en Wayne heeft wel een geschikte X-Ray kleurfilter bij zich om het zichtbaar te maken. Detective spelen is echter heel erg simpel gehouden en langer dan een elk onderzoek zal slechts een half minuutje van je tijd in beslag nemen. Eigenlijk is Detective Mode niet zo’n passende term gezien het ‘ontdekken’ van sporen en deze volgen simpelweg de ideale tool is om je doorheen de open omgeving bij de hand te pakken. Waarom niet wat meer ingewikkeld forensisch werk zoals in Condemned 2?

Ook qua speelduur lijkt Batman: Arkham Asylum voorbij voordat je het weet, maar dat komt voornamelijk doordat het tempo waarop het avontuur zich afspeelt subliem is neergezet. Geen enkel spelmoment voelt aan als een dieptepunt en telkens weer gebeuren er dingen rondom je die je verrassen. De Challenge Rooms die gaandeweg beschikbaar worden geven je de mogelijkheid om de speelduur nog wat te verlengen – PS3-bezitters kunnen zelfs exclusief met The Joker aan de slag – en zijn best leuk, maar daar blijft het ook bij. Gelukkig heeft het hoofdverhaal genoeg in z’n mars om van Batman: Arkham Asylum een spel te maken dat nog regelmatig zijn weg terug zal vinden naar onze console.