Batman: Arkham City Review
In het land der psychopaten is vleermuis koning.
Van een radar is er trouwens geen sprake. Een map en een kompas, jawel, maar klein rond schijfje in de linker onderhoek met bliepende bolletjes? Niets van. Gelukkig mis je het ontbreken hiervan op geen enkel moment. Voor verafgelegen objecten of missies moet je sowieso je map boven toveren (zo gaat het in elke open world game) en in de meer lokale omstandigheden biedt de Detective Mode meer dan genoeg info.
Het ontbreken van een radar zorgt er ook voor dat de hoofdmissies niet met een flikkerend icoontje aangegeven worden. Zo moet je soms afgaan op radiogesprekken van de lokale relschoppers. Daar waar het signaal het sterkst is, daar vind je het doelwit. Ondertussen hoor je natuurlijk ook de informatieve en met momenten hilarische gesprekken over de radio. Dit is typisch één van die fijne puntjes binnen de game die het geheel dat beetje extra geven.
Voor een donker franchise als Batman wordt er ook verrassend goed met licht en kleur gespeeld. Of je nu zweeft langs de neonlampen van een vervallen uithangbord of de ironische kerstverlichting binnen de Jokers vervallen pretpark, het draagt bij aan de atmosfeer. Vooral bij missies - waarboven het batsignaal uittorent - en de geheime Riddler Trophies is de soms cyberpunk aanvoelende belichting een ware zegen.
Jawel, de Riddler is terug en hij heeft over heel Arkham City zijn trofeeën gestrooid, even talrijk en wijdverspreid als de duiven in GTA IV. Opmerkelijk verschil: hier is het effectief leuk om al die ondingen te zoeken. Om te beginnen zijn ze gemakkelijker te vinden (dankzij de groene gloed en de mogelijkheid hun positie op te slaan) en moet je een kleine non-puzzel oplossen vooraleer je het krijgt. Een beetje zoals het verzamelen van Precursor Orbs in Jak 2 en 3. Opnieuw een extra stukje speelervaring die mooi in de totale gameplay puzzel valt.
Het stemmenwerk is duidelijk het meest indrukwekkende van de audio, zoveel is duidelijk, maar dat wil niet zeggen dat de rest verwaarloosd wordt. De soundtrack is zeer intens en dramatisch, waarbij vooral de nerveuze strijkers de show stelen, aangevuld met de sporadische sopraanstem en enkele koperblazers. Het enige nadeel is dat de muziek niet kenmerkend genoeg is om memorabel te zijn - met ander woorden, denk niet dat je de deuntjes zult kunnen nafluiten zoals het thema van de originele Tim Burton film. Verder blijkt de kwaliteit van de geluidseffecten zeer natuurgetrouw. Batmans enterhaak klinkt precies zoals die moet, terwijl de mêlée gevechten een symfonie van doffe stoten en scherp gekraak uitoefenen.
Als je de solo campagne uitgespeeld hebt, inclusief alle zijmissies, inclusief alle VR-uitdagingen, inclusief het vinden van alle Riddler Trophies - dan nóg is de game niet gedaan. Met het verzamelen van Riddler trophies kan je namelijk uitdagingen vrijspelen in Riddler's Revenge. Deze mode biedt allerhande uitdagingen, van simpele arena gevechten tot meer stealth georiënteerde levels. Een concept dat me nostalgisch doet terugdenken aan de hoogdagen van TimeSplitters. Nog niet voldoende? Na het uitspelen van de game op normal of hard krijg je toegang tot de New Game Plus, een soort hardcore mode.
Daar stop de meerwaarde trouwens niet. Een digitale bibliotheek met alle profielen van de psychopaten die je pad kruisen. Een mode waarin je alle karaktermodellen in kunt bewonderen. Noem maar op. Dit brengt mij ook bij het laatste positieve puntje dat ik kwijt kan over de game: Arkham City voelt "af". Ken je dat gevoel? Wanneer je een game speelt en je effectief het gevoel hebt met een afgewerkt product bezig te zijn? Geen belangrijke opties die ontbreken of sequenties die als saaie vulling aanvoelen. Verder is er ook oog voor werkelijk fijn detail. Zo kun je op de memory sticks die gebruikt worden zeer duidelijk het Sony logo zien staan. Sluikreclame, iemand?
Een tien, is deze game werkelijk die score waard? Ja, in mijn ogen wel, het vervult namelijk de drie hoofdregels waar een spel aan moet voldoen om bij mij de hoogste score te verdienen. Eén, de game is technisch gezien bijna goed als compleet in orde. Twee, de game is effectief dikke fun om te spelen. En drie, de game heeft een speelduur van aanvaardbare lengte en blijft over het hele verloop ervan ook boeien. Batman: Arkham City is niet alleen een topgame, het is ook een bewijs dat multiplayer geen noodzaak is, dat je niet Starbreeze Studios moet heten om een goede licentiegame te maken én dat een vervolg geen flauw afkooksel van het origineel moet zijn. Trouwens, elke game waar ik op één of andere manier de vergelijking met Sly, Jak, Ratchet en TimeSplitters aanga, kan niet anders dan goed zijn. Als Arkham Asylum de Batman Begins was van de gamewereld, dan is Arkham City wel degelijk Batman: The Dark Knight.