Bayonetta

Bayonetta is een vrouw. Een vrouw met uitzonderlijk lange benen, volle borsten, een kont waarvan de designer op zijn blog toegaf dat hij ettelijke werkuren had gestoken om het zo perfect mogelijk te krijgen en de vrouw is, holistisch gezien, een babe. Kleren draagt ze niet. Het is haar haardos die haar lichaam bedekt. Althans toch op momenten dat haar kapsel niet transformeert in een enorme vuist of gigantische voet (vanzelfsprekend met stiletto’s inclusief) die engelen verplettert of even de gedaante aanneemt van een misvormde kraai die draken opeet alsof het wormen zijn. Op zo’n momenten blijft Bayonetta naakt achter, al heeft ze wel nog het fatsoen het nodige aan de verbeelding over te laten.

Onze (anti-?)heldin is zich ook volledig bewust van haar…eigenschappen en laat geen kans onbenut om deze extra in de verf te zetten. Dubbelzinnigheden verlaten regelmatig haar met lipstick geverfde mond, en anders houdt ze haar tong wel bezig door suggestief aan een lollypop te zuigen. Van poseren voor de camera maakt ze ook geen probleem zij het tijdens een cutscene of midden in een gevecht na even al breakdancend een aantal slechteriken de kop ingeslaan te hebben.

Het zou tengevolge gemakkelijk zijn om, na deze vertoning even aanschouwd te hebben, Bayonetta in het rijtje van games te zetten waar ook franchises als Dead or Alive en Oneechanbara in thuishoren. Games waarbij het vrouwelijk schoon vooral dient om puberjongens te lokken en verder geen impact heeft op het spel. Tot nu toe valt de publieke verontwaardiging en kritiek op de toon van het spel nog vrij goed mee, al merk ik in gesprekken met een aantal variaties van Jan Met De Pet dat Bayonetta toch al eens op onbegrip stuit. De vraag die deze mensen zich moeten stellen is deze: “Hoe serieus neem ik een spel dat opent met een man die urineert op een grafzerk waar de naam van de regisseur op staat?”

Bayonetta neemt zichzelf niet serieus, en dus zouden wij dat ook niet moeten doen. Toch blijft het spijtig dat Bayonetta’s grootste charme meteen ook haar grootste nadeel is. En charme is het goede woord want iedereen die een beetje tijd doorbrengt met dit spel geraakt sowieso gecharmeerd door Bayonetta. En daarmee doel ik op zowel het spel als het hoofdpersonage.

Bayonetta’s gehele persona is namelijk, in tegenstelling tot haar kapsel, meer dan gewoon een dun laagje bovenop de kern van de zaak. Het is een essentieel onderdeel van het spel. Regisseur Kamiya beschreef het als volgt: “Met Devil May Cry was het thema van het spel ‘geweld’. In Bayonetta wordt het thema ‘sensualiteit’.” Dit weerspiegelt zich in de figuur en het gedrag van Bayonetta en haar rivale Jeanne natuurlijk maar de consistentie die Kamiya hanteert in zijn onderwerpkeuze is bewonderenswaardig. Vijanden die je in je vizier hebt worden gemarkeerd met een afdruk van lippenstift, Bayonetta verbreekt magische afsluitingen met een geblazen handkusje, items komen in de vorm van lolly’s en power ups draag je als sieraden. De hoge hakken van Bayonetta zijn pistolen en de wapens in haar handen behandelt ze haast als objecten van een fetisj.

Dit wordt allemaal nog eens versterkt door het feit dat alle vijanden in het spel misvormd zijn. Alle grote bazen hebben ergens een mensengezicht, maar altijd op een onnatuurlijke manier. Kortom: alles wat Bayonetta doet en kan is gracieus en het bestaan van de tegenpartij alleen al is een klap in het gezicht van God. Wat ironisch is aangezien de tegenpartij de boodschappers van God zijn.