Bayonetta

Dit alles maakt van Bayonetta echter geen mindere actiegame. Kamiya heeft met Devil May Cry zijn sporen verdiend en heeft sindsdien met games als Viewtiful Joe en Okami zijn kunst alleen maar geperfectioneerd. Bayonetta is van begin tot einde non-stop actie. Het achtergrondverhaal wordt je verteld terwijl je op een klokkentoren, die met een duizelingwekkende snelheid neerstort, gewend raakt aan de besturing door alvast wat vijanden in elkaar te slaan. Dit is overigens, naar mijn mening, waarschijnlijk de beste introductie tot een actiespel ooit en laat je meteen weten dat dit spel zijn genrenaam serieus neemt. Veel cutscenes in het spel gaan ook gepaard met quicktime events. Niet iedereen is daar fan van, ik ook niet altijd, maar Bayonetta slaagt erin om het binnen de perken te houden en vooral ook een zekere vorm van voldoening te schenken wanneer je ze juist hebt.

De actie pauzeert nooit. Aanvallen is ook hier de beste verdediging en dat wordt door zowat elk gameplayelement bevestigd. Nooit trek je terug, alles is een kans om toe te slaan. Dodgen, een move die in veel actiegames betekent dat je een einde maakt aan je combo en terug van af begint, is in Bayonetta misschien zelfs je sterkste wapen. Ontwijk op het laatste nippertje een aanval en je komt terecht in Witch Time. Alles beweegt dan een aantal seconden in slow motion terwijl jij er ongestraft op los kan hakken.

En zo bereiken we nog een sterk punt van Bayonetta dat ik persoonlijk bewonder. Namelijk de naadloze samenwerking tussen het puzzelaspect van het spel en het actiegedeelte. Vaak staan deze haaks op elkaar in dergelijke games en moet je na een goed potje vechten een half uur op zoek naar een of andere sleutel om een deur te openen op weg naar het volgende gevecht. Het voelt aan als een goedkope manier om de game te lengen en het speelt zelden lekker omdat de besturing van het personage zich niet leent tot het uitkammen van omgevingen. Kortom: het voelt altijd alsof elk uur dat je speelt in een goede actiegame afgewisseld wordt door een slechte adventure.

Niets van dat in Bayonetta! Deze twee aspecten van het spel zijn perfect geïntegreerd in dit spel en dat tot op een fantastisch niveau. Alles wat je kunt doen in gevechten, kan je gebruiken om puzzels op te lossen. Laten we Witch Time als voorbeeld nemen. Zoals ik al eerder zei zorgt dit ervoor dat alles in slow motion beweegt, of anders gezegd, dat jij een tijdje supersnel beweegt. Zorg dat je op het juiste moment in Witch Time terecht komt, en je kunt over water lopen, vuur deert je niet meer en messen komen uit de muur tegen een snelheid waarin je ze wél kunt ontwijken. Het omgekeerde geldt ook. Om het eenvoudig te houden nemen we het simpele voorbeeld van een sleutel. Pak een sleutel op en hij verdwijnt niet in een inventory maar kan gebruikt worden als wapen dat heel wat damage uitdeelt. Ook andere items en trucs die je leert om omgevingspuzzels op te lossen blijken later goed van pas te komen in een gevecht tegen een moeilijke tegenstander.

Dit alles wordt op een prachtige manier gepresenteerd. De graphics zijn 2010 waardig, al heeft dit ook zijn gevolgen. Mijn Xbox360 hinkte soms wat achterop en ook screentearing kwam voor in bepaalde onderdelen van het spel. Op geen enkel moment is het hinderlijk maar het is toch één van de bijzonder weinig onafgewerkte kantjes van Bayonetta. Op de PlayStation3 is het helaas anders. Zelf hebben we het niet kunnen testen op Sony’s console maar opmerkingen van Platinum Games voor de release van de game hinten dat het spel er toch niet zo soepel op draaide. Rapporten van gamers die sindsdien de game aangeschaft hebben voor de PS3 klagen over serieuze framedrops en een algemeen stroever spelverloop. Spijtig.

De muziek is dan weer universeel fantastisch. Angelische hymnen worden afgewisseld door Japanse popliedjes en een leuke cover van ‘Fly Me To The Moon’. De happy muziek gecombineerd met brutale en extreem gewelddadige beelden op het scherm zouden ook afgescheept kunnen worden als ‘ziek’ of ‘onverantwoord’ maar ook dit maakt gewoon keihard deel uit van Bayonetta’s stijl. Ik zou het niet anders willen.