Bayonetta

Het is een hele prestatie van Platinum Games om een dergelijk niveau vol te houden voor de volledige duur van het spel. Elk hoofdstuk in het spel sta je weer verwonderd door de uitdagingen die je pad kruisen en vraag je je af hoe ze dat in hemelsnaam nog kunnen overtreffen. En toch slagen ze er keer op keer in. De laatste paar hoofdstukken zijn haast non-stop spektakel waarin heerlijke gevechten elkaar snel opvolgen. De moeilijkheidsgraad van het spel stijgt aan een houdbaar tempo. De uitdaging blijft consistent maar je voelt wel dat je beter wordt. Dat krijg je nog eens bevestigd wanneer je, na het uitspelen van het spel, nog eens teruggrijpt naar de eerste paar hoofdstukken. Steeds meer heb je het gevoel dat je in controle bent van de chaos op het scherm.

De titel die in mijn hoofd springt als ik denk aan de moeilijkheidsgraad van Bayonetta is Guitar Hero, en dan wel de eerste van Harmonix. Het klinkt misschien als een vreemde vergelijking aangezien de games weinig gemeen hebben. Toch hanteren ze een zelfde filosofie als het neerkomt op de voldoening die de titels geven en hoe de lat steeds een beetje hoger gelegd wordt. In beide titels speelt het spel eigenlijk zichzelf als je op easy mode speelt. In Guitar Hero wordt de gitaar beperkt tot drie van de vijf ‘frets’ en brengt een druk op de juiste knop een hele resem aan muzieknoten aan.

Hetzelfde principe wordt toegepast in Bayonetta. De controlstick wordt niet gebruikt in easy mode. De speler moet enkel op de aanvalsknoppen drukken en af en toe eens een aanval ontwijken. De rest neemt de computer over. Het is ook voor beide titels pas op de gemiddelde moeilijkheidsgraad dat je enig gevoel hebt dat jijzelf zorgt voor wat er op het scherm gebeurt. Nooit is het gemakkelijk maar je voelt je des te beter wanneer het perfect lukt. En na het uitspelen van het spel op die moeilijkheidsgraad, start je het spel opnieuw. Deze keer echter op een hogere graad maar met nieuwe, verbeterde skills zodat de uitdaging blijft. En telkens voel je jezelf beter worden. Bayonetta is geen spel dat je één keer uitspeelt en dan laat liggen.

Het spel is ook zo opgebouwd. In Hard Mode, dat je pas kan kiezen nadat je het spel op Normal hebt uitgespeeld, kom je niet gewoon dezelfde vijanden tegen met betere A.I. en meer health points maar vecht je in Chapter I al meteen tegen vijanden die je normaal pas in de tweede helft van het spel ziet. En dat allemaal ‘leaner and meaner’. Het is allemaal heel erg nauwkeurig opgebouwd om ervoor te zorgen dat de uitdaging nooit je kunnen te boven gaat.

Het is ook pas door het spel meerdere keren te herspelen dat je alles uit het spel kan halen. Er is een hele catalogus aan wapens, accessoires en, voor de fans, zelfs kostuums aanwezig in het spel die de gameplay grondig door elkaar schudden maar die absoluut niet te verkrijgen zijn met één keer spelen. Zelf was ik verbaasd hoeveel ik gemist had na het spel voor de eerste keer te voltooien na twaalf uur speeltijd. Sindsdien heb ik nog een extra tien uur in Bayonetta gepompt en sta ik nog steeds verbaasd van wat er zoal verstopt zit in de hoekjes en kantjes van het spel.