Bulletstorm
Een beloning voor breinloos geweld.
Toen het nog niet bekend was dat ontwikkelaar Gearbox voor de resurrectie van Duke Nukem ging zorgen bestempelde ik Bulletstorm als een soort van surrogaat voor 3D Realms hun dertien jaar oude liefdesproject. Ondertussen is dus bekend dat The Duke dit jaar nog zijn terugkeer zal maken, en ik vraag me dan ook af of EA nu met de handen in het haar zit. Beide titels tappen namelijk van hetzelfde vat en brengen het vervlogen no nonsense first-person shootergenre dat vooral in de jaren negentig populair was, helemaal terug. Welke van de twee titels uiteindelijk de beste ervaring te bieden heeft laten we nog in het midden, maar we vertellen jullie in deze review alvast wat we vonden van Bulletstorm.
Mocht je het niet weten: de jongens en meisjes die jaren aan dit spel gewerkt hebben brachten ons zo'n slordige zeven jaar geleden de PC-shooter Painkiller. Hoewel deze titel enkele nieuwe ideeën aan boord had was het ook daar zo dat de gameplay vooral deed denken aan klassiekers als Doom, Quake en Hexen. Waar doet Bulletstorm aan denken? De racer BurnOut, maar vervang de auto's door Gears of War achtige personages. Want inderdaad, ook Epic Games heeft een steentje tot de ontwikkeling van deze door EA uitgegeven game bijgedragen. Zoveel verschillende lepels in de pap zorgen soms voor een onsmakelijk geheel, maar we kunnen met een gerust hart stellen dat het bij Bulletstorm allemaal best meevalt.
Rond het verhaal kunnen we kort zijn. We bevinden ons in de 26ste eeuw en het verkennen van andere planeten is al honderden jaren aan de gang. Jij speelt Grayson Hunt, de leider van de huurlingenbende Dead Echo. Op een mooie dag krijg je van generaal Sarrano de opdracht om enkele doelwitten te liquideren, maar al snel blijkt dat het om onschuldige burgers gaat. De vuilgebekte maar stiekem nobele Hunt is het hier niet mee eens, en wil Saranno graag een lesje leren. Maak je klaar voor een helse tocht richting de kwaadaardige generaal op een planeet waar het scoren van punten met behulp van kogels een nationale sport lijkt te zijn.
Voordat we daar dieper op ingaan nog even vermelden dat het verhaal nét genoeg vlees aan zich heeft om tot het einde je interesse vast te houden. Toch is dat niet bepaald te danken aan het eigenlijke plot, maar vooral aan de dialogen die je te horen krijgt. Grayson gaat namelijk niet alleen op pad. Tijdens het introductie van het spel leer je zijn goede vriend Ishi kennen, en hij zal je gedurende zowat het hele verhaal bijstaan. Tof is dat Ishi na een dodelijke ontploffing – veroorzaakt door Grayson – door de wonderen van de technologie in leven kon blijven door vanaf dan als halve cyborg door het leven te gaan. De transformatie had echter een prijs. Het mechanische gedeelte van zijn lichaam is niet bepaald vredelievend en tracht voordurend de controle over zijn geest over te nemen. Bovendien wil de artificiële intelligentie Grayson kost wat kost opzadelen met een schuldgevoel voor wat hij met Ishi gedaan heeft. Verwacht dus heel wat onderlinge discussies tussen deze twee personages die niet bepaald geschikt zijn voor het jongere publiek.
In elke uitgesproken zin zit er namelijk wel een scheldwoord verstopt. De ene keer is het een simpele fuck you, de andere keer haalt Grayson een van zijn geniaal gevonden woordspelingen boven. De one-liners zijn nagenoeg altijd geslaagd en je kunt niet anders dan grinniken bij hetgeen je te horen krijgt. Mocht je toch niet zo'n fan zijn van puns, dan zullen je lachspieren nog steeds aan de gang getrokken worden door de eigenlijke gameplay van Bulletstorm.
Het doel van het spel draait namelijk om het zo bloederig en gruwelijk mogelijk afmaken van vijanden. Om dit te doen heb je natuurlijk een arsenaal aan wapens ter beschikking. Favorieten als de assault rifle en de shotgun zijn uiteraard van de partij, maar ook het wat meer exotisch getuig ontbreekt niet in Bulletstorm. Onze favoriet is ongetwijfeld de Flailgun, een apparaat dat een met explosieven uitgeruste ketting rond vijanden kan wikkelen. Vervolgens druk je op de knop en naar alle waarschijnlijkheid zullen romp en benen van elkaar gescheiden worden. Vreemder is de Bouncer Cannon, een gigantisch ding dat bowlingballen als ammunitie heeft en deze dan ook afvuurt. Algemeen gezien valt er niet te klagen over het wapentuig waarmee je aan de slag mag gaan – elk wapen heeft ook nog eens een handige alternatieve vuurmodus -, maar toch hadden we graag nog wat meer unieke toevoegingen gezien. En waar zijn in godsnaam de granaten gebleven?
Gelukkig maakt People Can Fly veel goed met de plasma whip. Dit is een gloeiende zweep waarmee je niet enkel vijanden, maar ook sommige objecten naar je toe kan trekken. Geen kogels meer, maar toch enkele vijanden voor je? Gewoon even je zweep tevoorschijn toveren en het doelwit vliegt in slow motion naar je toe. Wat volgt is negen van de tien keren een schop tegen z'n smakkerd met je mêlee-aanval, zijnde je eigen voet. Plaats je je trap goed, dan kun je ook nog eens de richting beslissen waarin je slachtoffer wegvliegt. Bijvoorbeeld richting een cactus, of een elektriciteitskabel, of een afgrond, of een explosieve ton, of...