Call of Duty: Black Ops

Of je nu iemand bent die nog dagelijks achter de schoolbanken vertoeft, of al een behoorlijke carrière hebt neergezet in een bepaalde bedrijfstak of beroep naar keuze, we kennen allemaal dat bepaalde gevoel. Het gevoel dat we constant achtervolgd worden door nummers, van welke aard dan ook. (x-6) . (x² +6x + 36) = 0, straks om 20.00 uur naar de vergadering van het KVLV, 23 oktober is het de verjaardag van dat ene meisje, etc. Zo'n zaken dus. Of je het wilt toegeven of niet, getallen spelen een cruciale rol in het alledaagse leven van de mens. Sommigen beweren zelfs dat je alles met nummers kunt benoemen, iets wat ik persoonlijk toch wel een apathische kijk op het leven vind. Soms vraag ik me af hoe je een complex opgebouwde mening numeriek kunt vertalen. Vooral dan op het einde van een review, net als deze. Nachten lig ik wakker, achtervolgd door de cijfers 0 tot en met 10. Welk moet ik nu weer gebruiken? En nog meer bijzonder: welke betekenis koppel ik aan dit gekozen getal?

Problemen met de betekenis van een reeks getallen heeft ook het hoofdpersonage uit de nieuwe Call of Duty: Black Ops. Alex Mason, jij dus, wordt wakker in een ondervragingsruimte. Vastgebonden voor een tafel televisieschermen hoort hij een stem die een serie cijfers opsomt. Plots spreekt een andere vervormde stem door de luidsprekers: "Vertel ons wat de getallen betekenen, Mason!" Niet goed wetende wat er gaande is reageert Mason verward: "Ik heb geen idee wat je bedoeld." Niet meteen de beste repliek, gezien dit beantwoord wordt met een elektrische stroomstoot. Op dit moment begint Alex flashbacks te krijgen, waardoor stilaan het mysterie van de geheimzinnige getallenreeks duidelijk zal worden.

Dit is de basispremisse van het verhaal van Black Ops. Je komt te weten dat Mason, samen met een team van SOG (Studies and Observation Group) Special Forces in 1961 deel nam aan Operatie Varkensbaai, een mislukte door de CIA opgezette militaire actie om het communistisch bewind op Cuba een halt toe te roepen. Hun opdracht bestond erin Fidel Castro, president van Cuba, te lokaliseren en te vermoorden. Maar tijdens hun extractiemissie wordt Mason gevangengenomen door de Cubaanse troepen, die hem overleveren aan Nikita Dragovich, een generaal binnen de U.S.S.R., die een bodgenootschap met Castro had gesloten.

Mason wordt opgesloten in een Gulag te Vorkuta. Hier werd hij twee jaar lang gefolterd en uitgehongerd, samen met Russische soldaten die uit de gratie van hun bevelhebbers gevallen zijn. Tijdens de jaren isolatie van de buitenwereld leert hij Viktor Reznov kennen. Aandachtige spelers zullen Reznov herkennen uit Treyarch's vorige game, Call of Duty: World at War, waar hij de rol van Russische sergeant bekleedde. Samen zetten ze een ontsnappingsplan in werking, zodat Mason terug kan keren naar de Amerikaanse overheid om zijn rol als Special Forces soldaat te hervatten.

Het verhaal dat Black Ops verteld is best wel in orde, voor een First Person Shooter. Het hele plot betreffende sleepercells (gebrainwashte mensen die bij het horen van een bepaalde code of sequentie plots ontpoppen tot getrainde huurmoordenaars) blijft boeien tot het einde, maar halverwege zul je toch al een notie hebben van wat de uiteindelijke afloop zal zijn. En natuurlijk van hoe het complot zich zal ontrafelen. Met de flashbackmechaniek krijgt Treyarch de kans om verschillende locaties te bezoeken. Een kans die ze ook ten volle benutten. Zo zal je op Cuba zelf in vuurgevechten verzeild raken, flits je naar de Vietnam oorlog compleet met tijdspecifieke muziek van de Rolling Stones (Sympathy for the Devil) en Creedence Clearwater Revival (Fortunate Son) en zal je zelfs opnieuw naar het einde van Wereldoorlog 2 gaan om het voor een laatste keer op te nemen tegen de Nazi's. Aan variatie geen gebrek.

De game zal al je zintuigen tegelijk aanvallen, met intense vuurgevechten en een overvloed van dingen die overal ontploffen. Hierdoor komen we aan een klein minpuntje, namelijk dat de actie in de game constant op volle toeren draait. Op zich geen probleem, gezien de speler zich dan nooit gaat vervelen, maar soms is het beter om op subtiele wijze op te bouwen naar een climax. Iets wat de eerste Modern Warfare zeker een schoolvoorbeeld van is. Het geheel valt nog het best te vergelijken met een Michael Bay film: veel explosies en een fetisj voor alles wat leger is (je zult wel snappen wat we bedoelen wanneer je de allerlaatste 20 seconden van het verhaal ziet). Iets wat zorgt voor een hoge entertainmentwaarde, maar wat zeker geen prijs in de wacht zal slepen voor een diep verhaal waarin de speler een lading emotie zal in investeren.