Catherine

Terwijl talloze Japanse publishers proberen om het Westen te verleiden, gaat Atlus met Catherine gewoon weer zijn eigen gangetje. De eerste paar trailers van de game gaven zelfs de indruk dat ze de kant van de zogeheten eroge op waren gegaan. Een man die omsingeld wordt door twee mooie vrouwen, waarbij hij vreemd lijkt te gaan met de blonde dame die zich halfnaakt in zijn bed bevindt: het erotische karakter had duidelijk de overhand.

Laat je echter niet door deze trailers misleiden. Het meeste naakt wat je in de game kan verwachten is al in de trailers zichtbaar en de erotische scenes vormen louter een klein onderdeel van het grotere geheel. Uiteindelijk draait Catherine vooral om de onzekerheid waardoor de hedendaagse dertigjarige man door geplaagd wordt. Thema's als trouwen, kinderen krijgen en het loslaten van de losbandige, zorgeloze tijden van je jeugdige jaren passeren allemaal de revue. Dit in een verhaal dat niet alleen erotische, maar tevens bovennatuurlijke en bovenal komische elementen bevat.

De game is in feite in twee delen opgedeeld. Overdags zijn wij voornamelijk toeschouwers in het verhaal van Vincent. Zijn vriendin Katherine krijgt van haar ouders te horen dat ze het wel tijd vinden voor een huwelijk, terwijl haar vriendinnen al een man en kinderen hebben en ze hint op weinig subtiele wijze naar Vincent dat het wellicht tijd is dat ze ook eens aan meer dan eindeloos plezier denken. Op een van deze dagen zit hij nog na te drinken in zijn stamkroeg The Stray Sheep wanneer een wulpse blonde dame genaamd Catherine bij hem aan tafel schuift en voor hij het weet wordt hij de volgende dag wakker met haar naast zich in bed. Wat volgt is een lange week waarin Vincent heen en weer wordt getrokken tussen Catherine en Katherine en hij moet leren om prioriteiten te stellen en de knoop door te hakken.

"Catherine laat zien dat Japan nog steeds kwaliteit kan leveren als er voor gekozen wordt om de eigen stem te laten horen..."

Tijdens dit gedeelte van de game heeft de speler over het algemeen weinig inbreng. De cutscenes volgen elkaar op en vroeg op de avond bevindt Vincent zich elke dag weer in The Stray Sheep waar hij met zijn vrienden een drankje nuttigt. Tijdens deze stukken is er wel enige vorm van interactie. Zo is het mogelijk om met andere karakters in de bar te praten, kan er op een arcadekast gespeeld worden (daarover later meer), is er een juxebox waar je vrijgespeelde muziek op af kan spelen en krijgt Vincent sms'jes van de twee vrouwen, waarop hij kan antwoorden door zelf een antwoord samen te stellen waarbij telkens uit een aantal mogelijke zinnen gekozen kan worden. Het verhaal dat hier verteld wordt, de cutscenes en de interacties tussen de karakters zijn over het algemeen uitstekend en geregeld ook uitermate grappig, waardoor het een genot om te volgen is met als enige teleurstelling de onderontwikkelde relatie tussen Vincent en Katherine, die ondanks hun band te weinig samen in beeld zijn.

Het echte avontuur vindt echter 's nachts plaats. Elke nacht heeft Vincent dezelfde nachtmerrie waarin hij zich tussen schapen bevindt die gedwongen worden om grote blokkentorens te beklimmen richting de uitgang. De motivatie: in leven blijven. Het gerucht gaat namelijk dat zij die de uitgang niet weten te halen ook in het echte leven aan hun einde zullen komen, wat ondersteund wordt door het nieuws waarop elke dag wel weer van een nieuw sterfgeval melding wordt gemaakt.

Het is tijdens deze nachtmerries dat de gameplay van Catherine de kop opsteekt. Wat wellicht als een verrassing komt is dat deze om puzzelen en platformen draait, wat op het eerste gezicht een vreemde match lijkt gezien de presentatie van de game en het eerdere werk van Atlus. Elke nachtmerrie bestaat uit meerdere levels die in feite niet veel meer zijn dan torens van blokken waarin Vincent zich een weg moet zien te klauteren naar de deur aan de top van dat level. Hij is maximaal in staat om één blok hoger te klimmen dan zijn huidige positie en kan tevens aan de rand van blokken hangen om zo op plaatsen te komen die hij eerst niet kon bereiken. Maar vaak zal hij om verder te kunnen komen de blokken moeten manipuleren. Hierbij kan hij hele stukken in laten storten door blokken waarop structuren steunen weg te duwen en op deze manier nieuwe paden te creëren, maar veelal is het praktischer om blokken zo te trekken dat de structuur in stand blijft, maar trappen of platformen gecreëerd worden die hem hogerop kunnen brengen.

Dit is echter louter de basis en er zijn nog genoeg andere variabelen die het interessanter maken. Zo is er een tijdsdruk aangezien de onderste laag langzaam afbrokkelt tijdens het klimmen, lopen er geregeld schapen in de weg die je het leven zuur maken, worden er constant nieuwe blokken geïntroduceerd zoals blokken die afbrokkelen wanneer Vincent er op gaat staan, blokken met pinnen die hem kunnen doorspiezen als hij zich niet snel uit de voeten maken en ijsblokken die hem zo door laten glijden de afgrond in, maar zijn er tevens items die het leven vergemakkelijken door Vincent hoger te laten springen of nieuwe paden te creëren. Ook wordt elke nachtmerrie afgerond met een baaslevel, waarin Vincent achterna gezeten wordt door reusachtige gedrochten met speciale vaardigheden die een extra struikelblok vormen tijdens het spelen. Wat tijdens het klauteren wel in negatieve zin opvalt, is dat de besturing met de stick nogal los aanvoelt en dat Vincent te snel doorschiet tijdens het klimmen, maar deze losheid is vrijwel geheel afwezig wanneer de d-pad gebruikt wordt, waardoor het lijkt alsof Atlus de game hiervoor ontwikkeld heeft. Ook is de besturing wanneer je aan de achterkant van de toren hangt en naar links of rechts wil bewegen onplezierig, maar gelukkig komt het maar weinig voor dat dit echt nodig is.