Crackdown 2

Denk even terug naar je kindertijd, die tijd toen je nog met legoblokken en actiefiguren in de weer ging. Een Power Ranger pop, een klein plastieken soldaatje of een Transformer uit een tijd waar niemand nog iets afwist van een nostalgiemolesterende Michael Bay. Volledig uit zijn context gerukt, laat je het stuk speelgoed springen, vliegen, schieten en slaan met niets meer dan kracht van je verbeelding. Toen Crackdown uitkwam, leek het wel een virtuele manifestatie van dit oerconcept. Het semi-cell-shaded sfeertje gaf het geheel zelfs een haast onschuldige uitstraling, ondanks het feit dat de gebeurtenissen één grote aaneenschakeling waren van explosies en schedelpenetrerende 5.56 mm kogels…

De originele Crackdown heeft een lastig productieproces gekend, maar uiteindelijk kwam de game toch nog mooi op zijn pootjes terecht. Crackdown boerde goed en Microsoft zag wel potentieel in het uitbreiden van hun nieuwe IP. Helaas waren de mannen van Realtime Worlds al druk in de weer met de titel All Points Bulletin. De taak kwam uiteindelijk terecht op de schouders van nieuwkomer Ruffian Games, waarover je in dit artikel meer kan lezen. Tijd voor een ontgroening, zou ik zeggen.

Zandbak van dienst is nog steeds het fictieve Pacific City. We bevinden ons wel tien jaar na de gebeurtenissen van de originele Crackdown en de tand des tijds is duidelijk niet mals geweest. Het asfalt zit vol barsten, hele woonwijken zijn verkrot en de ijscrèmewagen doet zijn ronde niet meer. Hoewel de agent zelf een mooi stukje polygonaal vernuft is, zijn de omgevingen – op een paar grauwe texturen na – niet meteen een grote sprong voorwaarts op grafisch vlak. Je zou nu kunnen denken: ‘ja, logisch, het is ook dezelfde stad’, maar dat lijkt me eerder een goedkoop excuus. Een gelijkaardig concept werd trouwens al eens toegepast bij de PS2-titels Jak II: Renegade en Jak 3. Het grote verschil is dat de makers daar wel de hoffelijkheid hadden om naast het oude, verbouwde gebied ook een volledig nieuw stuk speeltuin toe te voegen. Het zal wel niet evenveel budget bespaart hebben als de tactiek van Ruffian Games, maar zo voelde je een stuk minder bedrogen.

Zoals je al kon lezen in de preview van het spel ligt de oorzaak van de onvrijwillige stadsverbouwingen bij een boze, breinloze meute, beter bekende als de Freaks. Dit brengt ons meteen bij enkele nieuwigheden binnen het universum. Alles begint bij de herziene functie van de dag- en nachtcyclus. Overdag heb je het met de terroristische Cell-organisatie aan de stok en ’s nachts krijg je te maken met de eerder vermelde gedrochten die zo uit Left 4 Dead lijken te komen. Een leuk alternatief voor de drie misdaadsyndicaten uit deel één. Beide partijen hebben hun eigen werkwijze: de terroristen zijn georganiseerd en zwaar gewapend, terwijl de freaks liever een tactiek gebruiken die ergens ligt tussen moshpitten en lynchen.

Terwijl de beruchte Cell op gebied van AI veel weg heeft van de vijanden uit de eerste Crackdown, laten de Freaks een eerder frisse wind door de stad blazen. Met frisse wind bedoelen we dan ook de heropleving van het zombie genre die we de laatste drie jaar gretig ons games zien binnendringen. Ze doen denken aan de gemiddelde LAN-gamer: niet echt een toonbeeld van gezondheid en met een enorme afkeer voor zonlicht. Dit inspireert natuurlijk enkele nieuwe, UV-geïnspireerde wapens, wat er natuurlijk voor zorgt dat bij zogenaamde ‘Freak Outbreaks’ een zonloos hemeldek verplicht is. Allemaal goed en wel, maar als je zo’n missie begint en de ochtend komt er aan, dan wordt deze zonder pardon stopgezet en mag je wachten tot de volgende zonsondergang. De makers hadden op zijn minst een virtueel uurwerk kunnen implementeren om de tijd in het oog te houden.

Freaks heb je trouwens in alle soorten en maten. In theorie heeft elk van de gedrochten zijn eigen tactiek, maar veel maakt het niet uit. Zodra het echte werk begint, worden al je acties herleid tot een explosieve choreografie van springen en knallen. Een stevige wagen en een zware voet blijken trouwens ook uitermate effectief.