de Blob 2
Graffiti vandalisme voor kinderen.
Ik herinner me het nog alsof het gisteren was... Zo'n kleine vier jaar geleden ging ik naar Utrecht, doodnerveus en vol verwachting - ik ging voor mijn toelatingsexamen Game Design & Development. Het was daar ook voor de eerste keer dat ik van de Blob hoorde, een game ineengestoken door enkele laatstejaarsstudenten. Enkele weken later zou ik te horen krijgen dat de rechten van die specifieke game opgekocht werden door THQ. Wat betreft mijn toelatingsexamen, helaas, geen geluk - ik kreeg goeie kritieken op m'n werkstuk, maar tijdens het interview werd vastgesteld dat ik niet genoeg informatica-gerichte voorkennis had. De game 'de Blob' werd uiteindelijk aangekondigd, met een volledig herziene protagonist. Van een grappige, ietwat onnozele papzak tot een uiterlijk met een zekere coolness-factor - het zal aan de marketing gelegen hebben.
Nu zijn we vier jaar later, heb ik een diploma multimediaproductie op zak en ben ik bezig met een tweede diploma binnen te halen, eentje voor voor Digital Arts and Entertainment. De pot op Utrecht, mij krijg je niet klein. Er is natuurlijk heel wat tijd voorbij gegaan: niet alleen kreeg de Blob zijn release, nu ligt het vervolg al in de schappen - multiplatform deze keer - en nu moet ik er een oordeel over vellen. Wow...
Even verduidelijken, de Blob is een titel die in 2008 uitkwam voor zowel de Wii als de mobiele Apple apparaten. De titel die we hier bespreken is het vervolg dat voor zowel de Wii, de DS, de PS3 als de X360 uitkomt. Ter verduidelijking: dit artikel is gebaseerd op de X360-versie van de game.
Op grote schaal ziet de Blob 2 er uit als een simplistisch avontuur met zowel het uiterlijk als de inhoud van een hypermodern kleurboek. Niet meteen een titel die voorzien zou worden van een Bioware-waardig verhaal. Toch worden er elementen aangehaald die je niet zou verwachten, denk aan verkiezingsfraude en dictatoriale perikelen. Op een bepaald moment wordt het hoofdpersonage zelf bedankt voor "het redden van de democratie" van een persoon die 'Comrade' Black heet. Subliminale boodschappen tegen het communisme? Oké, uiteindelijk is het allemaal kindvriendelijk bedoelt, maar toch... Stof tot nadenken.
De missies in de game draaien vooral rond - je raad het al - het kleuren van gebieden. De solo campagne bestaat uit elf monochrome stages die je door middel van monolithische hoeveelheden verf tot een fauvistisch meesterwerk moet herleiden - gekoppeld aan specifieke opdrachten, natuurlijk. Soms moet je de woonwijk in een nieuw jasje steken, vijandig materiaal vernietigen of de bevolking van de slavernij bevrijden. Niets heerlijker dan een resem keiharde body slams uitvoeren op een groep kleine wezentjes met de gedachte dat je hulpzaam bezig bent. Het valt op dat de titel meer variatie bevat dan zijn voorganger - ook al zijn de zijmissies telkens hetzelfde, het eindresultaat weet toch genoeg te boeien. De gameplay op zich blijft ook origineel, zolang je zijn voorganger niet meetelt. Gameplaygewijs valt de Blob 2 namelijk te classificeren onder 'meer van hetzelfde'. Het is wel zo dat Blob een verse lading power-ups en technieken tot zijn beschikking die mondjesmaat worden vrijgegeven. Altijd goed om zaken interessant te houden.
Er zijn ook aparte 2.5D gebieden binnenin de grote levels, deze spelen zoals een klassieke zijwaarts-bewegende platformer. Een leuke afwisseling die me met momenten zelfs deed denken aan de nieuwere Sonic games. Waarschijnlijk omdat Sonic ook een homing aanval heeft (en de recentelijke Sonic Colours ook vol kleur zat). De uitwerking is geslaagd en in mijn mening mochten de makers er gerust een stap verder in gegaan zijn. De stages zitten vol met non-puzzels en eenvoudig platform-gespring, waarom maakten ze niet eens iets uitdagend? Het antwoord is natuurlijk simpel: om het toegankelijker te houden. Over de heel lijn is de game eigenlijk enorm gemakkelijk.
We hebben reeds bevestigd dat de Blob 2 een opvolger is in de meest klassieke zin van het woord: meer, beter en groter. Zelfs de RPG-kaart wordt hier getrokken, het meest voorspelbare dat het tweede deel in een reeks kan doen. Nu, RPG is misschien veel gezegd - net zoals zovelen voor hem, kan de tweede incarnatie van de Blob nu zijn statistieken verhogen. Dit doe je door 'inspiratie'-objecten te vinden in de levels en ze naar eigen keuze aan één van je vijf eigenschappen toe te wijzen. Dit is trouwens ook iets wat de Blob vanuit platformer-perspectief zeer goed heeft gedaan: verzamelbare objecten. Volledig optioneel, voor sommigen een irritante afleiding, voor anderen een leuke zijmissie. Als man die indertijd zelf altijd alle diamantjes in de oude Spyro games moest hebben, hoor je mij natuurlijk niet klagen.
Verder zou ik het kleurenpallet kunnen aanhalen... Maar wat is het nut? De game draait rond het omtoveren van monochrome steden tot felgekleurde taferelen - de game 'kleurrijk' noemen, is een understatement. Vergelijk het met een kameleon op acid, lopend op een regenboog, met een discobal op z'n rug. Je krijgt zelfs de basis van het kleuren mengen ingepeperd, mocht je aspiraties hebben om ooit kunstenaar te worden. Nu ja, kunstenaar, een Rubens of Rembrandt zul je er met deze game niet kunnen uitpersen. Misschien wel een Pollock. Het enige (bedenkelijke) minpunt dat ik kan aanhalen, is dat de game problemen kan bezorgen voor mensen met kleurenblindheid - en nee, daar lach ik helemaal niet mee! Ikzelf ben kleurgestoord en had met momenten toch wel moeite om bruin en groen uiteen te houden (met blauw/paars in mindere mate). Een gewaarschuwd man is er twee waard.