De geschiedenis der Bondgames

James Bond is niet zomaar een Britse actieheld, hij is een fenomeen. Al sinds 1953, het jaar dat het personage ontsproten is uit het brein van schrijver Ian Fleming, spreekt de Martinislurpende spion tot de verbeelding van ieder lid van het mannelijke geslacht. Zelfs tot op de dag van vandaag blijft het icoon succes hebben, dus het is dan ook logisch dat elke vorm van entertainment een graantje daarvan wilt meepikken. Jawel, ook videogames, en laat dat nu net zijn waar we het in dit artikel over gaan hebben. Voor de gelegenheid zakten we af naar Q-Branch om alle games over de vrouwenmagneet uit hun zwaarbewaakte kluis te ste... euh, lenen. Wees gerust Q, we zullen proberen om alle spellen in hun oorspronkelijke staat terug te bezorgen.

Net zoals de eerste verfilming van Goldeneye niet echt tot de Bondfilms gerekend wordt, is het eerste spel waar we het over gaan hebben niet bepaald een Bondgame. Hoewel het duidelijk is dat 005 afgeleid werd van James Bonds codenaam 007, is er verder geen enkele verwijzing naar de superheld terug te vinden in 005, een arcadespel van SEGA uit 1981. Het gerucht deed de ronde dat SEGA geen zin had om de peperdure rechten voor de franchise te betalen. Het spel draaide rond een koffertje met geheime documenten dat je moest stelen om vervolgens naar een helikopter te brengen, en werd beschouwd als één van de eerste stealthgames ooit. Er werd speciaal een arcadekast voor ontworpen die in menig arcadehal de show stal.

Dertig jaar nadat James Bond het levenslicht zag kwam Parker Brothers met het eerste officiële videospel op de proppen. Het spel kreeg de voor de hand liggende naam James Bond 007 mee en verscheen voor een aantal consoles uit de oertijd: de Atari 2600, de Atari 5200, de Commodore 64 en de ColecoVision. Je bestuurde een soort van hovercraft waarmee je lasers naar vliegtuigen en kogels naar grondtroepen kon afschieten. Verder was de side-scroller een soort platformgame aangezien je verschillende obstakels moest zien te overwinnen. Er waren vier missies, elk gebaseerd op een filmklassieker: Diamonds Are Forever, Moonraker, For Your Eyes Only en The Spy Who Loved Me.

Voorgaande compilatietitel luidde het begin in van een reeks filmvergamingen. In 1985 verschenen twee versies van A View To A Kill. In het spel voor de Commodore 64 kroop je in een taxi om Parijs onveilig te maken, waarna je uit een brandend gebouw moest ontsnappen om uiteindelijk in een mijn codenummers te verzamelen en te verhinderen dat aartsvijand Zorin z'n bom tot ontploffing kon laten brengen. Duidelijk het eerste spel dat een beetje afwisseling in de spelervaring probeerde te steken. Verder verscheen er een text-based avonturenspel dat uitkwam voor personal- en Apple II-computers.

Men had de smaak duidelijk te pakken in videogameland. Een jaar later verscheen Goldfinger, een tweede text-based spel dat uitkwam voor de PC, Apple II en Mac. Alweer een jaar kwam The Living Daylights in de rekken te liggen, een spel dat oorspronkelijk gelijktijdig met de film gereleased zou worden, maar het niet gehaald heeft en pas een paar maanden later uitkwam. Tegenwoordig zou dat niet meer waar zijn, aangezien gamestudio's verplicht worden om filmvergamingen gelijktijdig met de film in kwestie af te hebben. The Living Daylights was een side-scroller en rasechte shooter voor de Commodore 64 en BBC Micro. Later dook het spel ook op in diverse arcadehallen.

Een nieuw jaar, een nieuw Bondspel: Live And Let Die. Ironisch genoeg was het spel niet veel soeps, maar werd de slagzin "het grootste en meest actievolle Bondspel ooit" gebruikt om het te promoten. De ontwikkelaars waren oorspronkelijk van plan om een game rond de film Aquablast te maken, maar hebben op het laatste moment de verhaallijn gewijzigd om er een Bondgame van te maken. Je moest op zoek gaan naar Mr. Big, en om dat te verwezenlijken had Q je voorzien van een speedboat waarmee je je al schietend een weg moest banen doorheen een rivier die slechts weinig variatie te bieden had.

Ondertussen zijn we in 1989 aanbeland, het jaar waarin het spel License To Kill verscheen. Zes levels lang moest je zien te overleven om uiteindelijk de drugsbaron Sanchez om zeep te helpen. Dit spel was gelukkig al een pak beter, en bracht een heleboel afwisseling met zich mee. Waterskiën, aan een touw achter een helikopter hangen, wilde achtervolgingen en een truck stelen om uiteindelijk een fabriek tot ontploffing te brengen, je maakte het allemaal mee in deze game.

The Spy Who Loved Me, een spel gebaseerd op de film van 1977, verscheen aan het begin van een nieuw decennium, in 1990. Je kroop achter het stuur van een gemodificeerde Lotus Esprit om zo een heleboel vijanden te lijf te gaan. Het spel ontving verdeelde kritieken, maar men was toch eerder geneigd het als goed te beschouwen.

In datzelfde jaar zorgde Operation Stealth aka James Bond 007: The Stealth Affair voor een frisse wind binnen de reeks. Je moest erin op zoek gaan naar een vermist stealthvliegtuig. Het was een spel dat point-and-click gameplay afwisselde met meer actievolle levels zoals het ontsnappen uit een grot onder water zonder te stikken. Bond bleek echter missies uit te voeren in naam van de CIA in plaats van MI6, aangezien zijn naam enkel werd toegevoegd aan de Amerikaanse versie van het spel. Ook opmerkelijk is dat de Amiga-versie één van de eerste spellen was dat gebruik maakte van een computerstem voor de dialogen, maar daar bleken nogal wat problemen mee te zijn.

James Bond Jr., het jonge neefje van James Bond dat voor het eerst opdook in een spin-off boek uit 1967, kreeg een eigen spel in 1992. Het was het eerste spel uit de reeks dat verscheen voor het NES en SNES. Je moest in het spel een heleboel belangrijke wetenschappers redden uit de klauwen van een vijand die de vreemde naam S.C.U.M. Lord mee had gekregen. Ondanks de frisse look en de diverse missies werd de game van THQ niet zo goed ontvangen door de pers, omdat het niets nieuws met zich meebracht en daardoor nogal middelmatig bleek te zijn.

Ondertussen hebben we al 10 games gehad en we zitten nog maar in 1993, maar we laten ons niet ontmoedigen en gaan onvermoeibaar door! In dat jaar verscheen James Bond: The Duel voor een aantal consoles van SEGA. Je kroop in de huid van James Bond om in een sidescroll-omgeving - en hier komt de ware aard van de spion eindelijk naar boven - vrouwelijke gegijzelden te redden, vijanden te lijf te gaan en basissen op te blazen. Het spel werd vaak vergeleken met de Rolling Thunder-klassiekers, maar werd bijlange niet zo goed ontvangen. Het betekende de laatste verschijning van Timothy Dalton als James Bond, en het was tevens het laatste Bondspel dat gemaakt werd door Domark, die de meeste games had ontwikkeld sinds A View To A Kill. Bovendien was het de allereerste echte Bondgame met een verhaal dat speciaal geschreven werd voor het spel.

Toen volgde er 4 jaar radiostilte, maar dat bleek de stilte voor de storm te zijn. In 1997 verscheen namelijk Goldeneye 007 voor de Nintendo 64, misschien wel het Bondspel dat het meeste betekend heeft voor de industrie aller tijden. Ontwikkelaar Rare zorgde niet alleen voor één van de eerste first person shooters voor console, het spel wordt tot op de dag van vandaag nog steeds beschouwd als één van de beste filmvergamingen ooit. De game beschikte over een gevarieerde singleplayer met diverse stealthelementen, en de uitgebreide multiplayer zette een nieuwe standaard voor alle shooters die het spel zouden opvolgen.