Dead Space Ignition
Waste of space.
Ik ben me gaan interesseren in interactieve comic books vanaf het moment dat ik Metal Gear Solid: Digital Graphic Novel in 2006 voor de PSP kocht. Zoals de titel al verklapt kun je dit stukje software moeilijk bestempelen als een spel, maar meer als een stripboek waarbij de illustraties voorzien zijn van bijpassende animaties, geluidseffecten en soms zelfs ingesproken dialogen. Gezien het PSX-avontuur van Solid Snake in mijn ogen gezien mag worden als een van de beste videogame verhalen ooit kon het me weinig schelen dat Digital Graphic Novel weinig interactief was. Meer zelfs: ik vond het een hele verademing om het script van het originele Metal Gear Solid nog eens door te nemen zonder als dat gesluip en geschiet. Visceral Games, de maker van het dit jaar nog uitgebrachte Dante's Inferno, tracht ons op een gelijkaardige manier warm te maken voor het aankomende Dead Space 2 met de PSN/XBLA-titel Dead Space Ignition.
Het grote verschil tussen Ignition en de Metal Gear Solid game uit de inleiding is dat we hier wél te maken hebben met een interactive comic. De structuur van het spel bestaat uit het bekijken van enkele geanimeerde stripprenten, om dan regelmatig eens een puzzel op te lossen om het verhaal naar voren te duwen. Op die manier zal Ignition je ongeveer een twee à drie uur bezighouden, maar eigenlijk zou je dat ook van een wasmachine kunnen zeggen. Je kijkt naar de met was gevulde, draaiende trommel, om af en toe eens wat nieuwe kledingstukken erin te smijten. Hiermee wil ik zeggen dat deze inleiding tot Dead Space 2 eigenlijk niet zo heel spannend is, zeker vergeleken met hetgeen ons eind januari te wachten staat.
Uiteraard kan dat ook moeilijk anders wanneer je ervoor kiest om spelers enkel en alleen puzzels te laten oplossen (alhoewel - kijkt naar Professor Layton -). Er zijn geen onderdelen waarbij je bijvoorbeeld Necromorphs hun ledematen eraf mag knallen of de zwaartekracht moet aanpassen. Al dat soort adrenaline verhogend gedoe krijg je te zien in de tussenfilmpjes, maar zelfs dan blijft het vergieten van bloed beperkt tot het minimum. De comic beelden zien er bovendien wat levenloos en weinig interessant uit, met fletse kleuren en weinig spectaculaire effecten aan boord. Ook van het verhaal moet je niet al teveel verwachten. Je gaat op pad met een kerel en zijn liefje om enkele defecte apparaten te repareren (dat doe je door de reeds aangehaalde puzzels op te lossen), om uiteindelijk te ontdekken dat de Sprawl, het ruimteschip waarop je dit "avontuur" beleeft, opeens aangevallen wordt door Necromorphs.
Visceral Games ziet dit alles als de inleiding tot de verhaallijn van Dead Space 2, maar wij zien het eerder als een snel in elkaar geflanst script dat toevallig gebruikt kon worden om een downloadbare puzzelgame rond op te bouwen. Toegegeven, je krijgt wat 'insider information' voor de kiezen waar men ongetwijfeld in deeltje twee naar terug zal koppelen, maar het grootste probleem waarmee Ignition te kampen heeft is dat hetgeen je te zien krijgt nooit spannend, stoer of eng is. Drie kernwoorden die wij ondertussen toch al aan elke Dead Space game konden verbinden. Maar goed, laten we overgaan naar de puzzels – de gamplay van Ignition.
In totaal zijn er drie verschillende, en steeds terugkerende minigames aanwezig. Allereerst is er 'Hardware Crack', een spelletje waarbij je aan de hand van spiegels een groene en een rode energiestraal richting de gelijkaardig gekleurde ontvangers moet richten. Het concept is sowieso al iets dat we al jaren terugvinden in de Zelda-reeks, maar laten we dat niet als een minpunt aanrekenen. Visceral Games maakt deze puzzel interessant door je toegang te geven tot enkele toffe, maar niet oneindig beschikbare tools. Zo kun je de energiestraal opsplitsen in twee richtingen, objecten die in de weg staan vernietigen en moet je af en toe beide stralen combineren om een gele ontvanger te activeren. Dit alles zorgt ervoor dat 'Hardware Crack' best een pittige minigame is waarbij je aardig moet nadenken om tot de juiste combinatie van stralen te komen.
Aan de andere kant verlies je het overzicht al snel doordat de hele puzzel zich afspeelt op een printplaat en objecten die je gebruikt soms te klein in beeld worden gebracht. Zo kun je vaak moeilijk uitmaken naar welke richting je spiegel nou weer precies gericht staat, of langs welke kant je een straal moet laten inslaan op een ontvanger. Er moeten gewoon teveel dingen in één scherm passen, en dat zorgt voor een onoverzichtelijk geheel. Leuk concept, maar een wat rommelig uitziende uitvoering.