Dragon Age II
Een RPG die durft te evolueren.
Hier merk je de eerste breuklijn op tussen de hardcore en meer casual RPG-spelers. Gamers die een rollenspel zoeken waarbij micro-management een belangrijke rol speelt zullen op dit punt wat op hun honger blijven zitten. Iemand die niet al teveel tijd wil spenderen in een menuscherm vol met statistieken gaat aangenaam verrast worden door de nieuwe weg die Dragon Age II inslaat. Toch blijft het wat vreemd dat BioWare ons aan de ene kant een volledig aanpasbare Hawke geeft, en je daardoor sowieso met dingen als procenten rekening moet houden.
Ook krijg je door de qua uitrusting voor zeventig procent vastgelegde metgezellen te maken met een inventory die naar verloop van tijd vol gaat zitten met overbodige items. Zo valt het meermaals voor dat je uitrusting ontdekt die voorzien is van een uitermate krachtige passive spell, maar je niets met het ding kunt aanvangen omdat jij een krijger bent en één van de vereisten de magiërsklasse is. Het is op zulke momenten extra frustrerend als er in je party een magiër aanwezig is, maar dat je hem of haar door de vaste uitrusting niet kunt voorzien van dit zeldzame voorwerp. Aan het einde van de dag is item management in Dragon Age II minder ingewikkeld, maar je geeft er je vrijheid voor in de plaats.
Diezelfde keuze maak je wanneer je ervoor kiest om het spel voor de PC, of voor de consoles te kopen. In principe haal je qua verhaal dezelfde ervaring in huis, maar de gameplay – en dan vooral wanneer je gaat vechten – verschillen beide versies aardig van elkaar. De PS3- en X360-edities van Dragon Age II voelen tijdens de combat meer aan als een hack and slash game, terwijl de PC-versie de nadruk een tikkeltje meer legt op tragere, meer tactische gevechten. We leggen het even voor je uit.
Op een console speel je het spel met een controller, en dat staat in het geval van een RPG hoe je het ook draait of keert gelijk aan een minder diepgaande besturing. In het geval van Dragon Age II zit je standaard aanval onder de A- of X-knop, terwijl de speciale vaardigheden schuilgaan onder de andere toetsen. In totaal kun je zes verschillende abilities on the fly oproepen, en er zitten er twee onder elke knop. Op een console pauzeer je de actie nagenoeg nooit, en draaien gevechten vooral rond rammen op de A- of X-knop terwijl je wacht totdat de cooldown van je andere vaardigheden afgelopen is. Het resultaat zijn snelle, hectische gevechten waarbij je vooral Hawke zult gidsen. Het is mogelijk om andere personages rechtstreeks te besturen, maar door het helse tempo van gevechten zul je dit op een console voornamelijk doen om ze helende drankjes te geven. Wat ze verder uitspoken hangt af van de instellingen die je maakt in het tactics-menuscherm, dat nog het meest doet denken aan de Gambits uit Final Fantasy XII. De instellingen die je maakt kunnen het verloop van een gevecht drastisch veranderen, en dus neem je best even de tijd om dit op het eerste zicht complexe systeem te leren kennen.
Op de PC verlopen gevechten wat trager en krijg je de tijd om je volgende zet te plannen. Een simpele druk op de spatiebalk zet de actie namelijk op pauze, en dan krijg jij de optie om rustig voor elk personage vaardigheden te selecteren. Toegegeven, ook op een console kun je een gelijkaardige speelstijl hanteren, maar je merkt gewoon dat Dragon Age II op de PS3 en X360 gemaakt is om meer als een actie-RPG aan te voelen. Het hangt dus volledig van je eigen speelstijl af voor welke versie je best gaat. Over het algemeen zullen traditionele RPG-spelers echter kiezen voor de PC, terwijl de moderne spelers waarschijnlijk richting de consoles zullen gaan.
Waar je ook voor kiest: vechten in Dragon Age II is leuk! Magische spreuken zien er werkelijk fenomenaal goed uit, en het bloed spat met liters in het rond. De animaties van je personages zijn mooi ontworpen, en tijdens confrontaties met eindbazen moet je goed weten welke vaardigheden welk effect hebben. Ook is het zo dat wanneer je op een normale manier opdrachten tot een goed einde brengt, je nagenoeg nooit zult moeten grinden om je karakters sterk genoeg te maken voor de volgende confrontatie. Ohw, en maak je geen zorgen over het aantal quests!
Er is namelijk altijd wel wat te doen in Dragon Age II. Alleen het feit al dat BioWare het soort quests heeft moeten onderverdelen in vijf verschillende types zegt genoeg. Opdrachten die het hoofdverhaal naar voren duwen maken deel uit van het "main plot", terwijl de secundaire queesten meestal net zo interessant zijn om te volgen. Dan zijn er nog de optionele sidequests die je voortdurend tegen het lijf loopt, en om het feest compleet te maken hoor je zo nu en dan geruchten die ook nog eens te ontdekken opdrachten bevatten. Het meest indrukwekkende is dat zelfs het volgen van zo'n gerucht een episch avontuur als gevolg kan hebben, en dat je alleen daarmee al makkelijk enkele uren bezig kunt zijn.