Dragon Age: Origins - Awakening

Onmiddellijk hieronder volgen zware spoilers voor het eerste hoofdstuk van drakenstalkend hotkeyvervagend heksenkletsend wraaksaga Dragon Age: Origins. Voor een spoilerloze mening over de game vóór de expansie, zie onze, euh, experimentele review ervan.

't Is raar. Als je verkoos om je kerel op te offeren aan het einde van Origins, en je importeert hem naar Awakening, dan wordt zijn dood straal genegeerd. Alistair is koning, Loghain is dood. De Archdemon verslagen, en Anora opgesloten in een toren ergens. Maar daar strompelt de Warden-Commander het introfilmpje in, op weg naar huis van een 'feest toilet' met pupillen als lichtperen, iedereen z'n beste vriend, iets van T. Rex croonend op de oprit van zijn nieuw graafschap - dat is wat ik zou doen als ik onsterfelijk werd door een contintuïteitsfoutje.

Niet alleen heeft hij alles overleeft, hij heeft een of ander demoonkind dat tot wasdom aan het etteren is ergens in de wereld, beschermd door de sardonische heks Morrigan, op de vlucht voor een wereld die zou roepen: "Wangedrocht!" Maar vooral voor de Warden-Commander zelf. Voor iedereen die ook op Morrigan's aanbod inging: die freaky baby is ons zwakste moment en ons meest hoopvolle. Het offer dat we aan de Wardens moesten brengen - onmiddellijke dood na het omleggen van de eindbaas - werd gewoon net iets te concreet die avond voor het laatste gevecht, in de vochtige kamers van dat kasteel. We kregen het benauwd voor één sexy oogopslag. En daarbij, waarschijnlijk hadden we Morrigan daarvoor al het hof gemaakt, maar moesten we het afbreken nadat we gelijkaardig betrokken raakten met iedereen die ons wilde. Zelfs de zeeman.

Dus nu is dat heksengebroed daar ergens, en we zullen vechten om het te verdedigen ongeacht de Damien toestanden dat het zal uithalen. Enfin, je ziet wat ik wilde uit een Dragon Age expansie: een gezinnetje stichten. Of het opjagen en zuiveren met vuur, wat mijn Warden-Commander liever zou willen, de goedzak. Dat moet allemaal canon zijn, dus al te beter, maar naast één cryptische verwijzing naar 'the child' van een nogal onbetrouwbare bron is er helemaal niks van de grote plot punten uit Origins terug te vinden in deze expansie. Opgespaard voor een sequel die het beter eer aan kan doen, en dat zal wel voor het beste zijn. Maar toch is het mijn minst favoriete ding aan Awakening.

Mijn favoriete ding aan Awakening daarentegen is al de rest. De manier waarop de vijf nieuwe companions resoneren met elk verschillend oorsprongsverhaal, elk ontworpen zijn om verder te bouwen op je persoonlijk verhaal van de zestig uur Origins. Met een achtergrond als Human Noble wordt het zelfs heel persoonlijk allemaal. Of de manier waarop alle nieuwe skills, zo'n acht per klasse, inspelen op de oude skill tree, zodat de drie archetypes van mage, warrior, en rogue er helemaal nieuwe speelstijlen bijkrijgen. Zo maakt Fade Shield nuttige aanpassingen aan het oude Arcane Shield, dat daarvoor maar bruikbaar was ergens tussen levels één en vijf. Het vechten wordt er zelfs met een volle gereedschapskist beproefde skills terug fris van.

Of de manier waarop alle oude thema's uit het origineel, van de magevervolging van de Chantry tot het lot van the Legion of the Dead, nog eens opgepikt worden. Of hoe je custom decals op je schild kan zetten, die ook nog eens goed weten hoe ze je in je binnenste moeten reiken. Mijn arme Human Noble weer, die kreeg een embleem van de familie Cousland voor op zijn Dragonbone Tower Shield. Zijn arme pa en ma. En broer. En neef. En stiefzus. Geen Morrigan dus, maar voor de rest houdt Awakening zich hoofdzakelijk bezig met circulariteit en inversie - fan service - en dat is heel erg welkom.

Er is ook nog hoe het gewoon twintig uur meer Dragon Age is - twintig uur keuzes maken en soms met lede ogen toekijken op de gevolgen, de allerbeste momenten die waar je je invloed als volksheld mag uitoefenen. Maar buiten al die dingen is mijn favoriete ding aan Awakening het Manual of Focus. Te koop van een oude bekende voor, wat was het, drie gold, is dat een simpele item dat al je skill- en attribuutpunten reset, gereed om opnieuw toe te kennen. Het is belangrijk om content te zijn met de kerel of dame die je door zo'n enorme RPG gaat sturen. Vooral voor een game met een stom hoofdpersonage, die echt wil dat je jezelf erop projecteert. En een verkeerd skill point voor mijn avatar doet mij dan ook iets als continu afgeleid voelen.