Driver: San Francisco (hands-on)
Bovennatuurlijke arcade racer.
Het heeft me altijd met verstomming geslagen dat de Driver reeks nooit heeft kunnen uitgroeien tot een succesvolle franchise. Sinds het origineel – dat overigens als een van de beste PSX-games aller tijden gezien mag worden – ging het steeds verder bergafwaarts. Ontwikkelaar Reflections huppelde met elk nieuw deel steeds verder van het pad dat hoofdpersonage Tanner tijdens zijn eerste, puur op het besturen van wagens berustende avontuur bewandelde. In Parallel Lines, de vierde editie binnen de reeks, was Tanner zelf niet meer van de partij en moest hij plaats maken voor “The Kid”, met alle gevolgen van dien. Ubisoft hoopt dan ook met Driver: San Fancisco alles weer recht te trekken, en wij mochten alvast de eerste vier hoofdstukken van het spel onder handen nemen.
Een eerste geruststelling kwam er toen we Tanner in een knalgele Dodge Challenger R/T door de straten van San Franciso zagen scheuren. De protagonist uit de eerste drie delen is weer helemaal terug, en hij heeft voor de gelegenheid zijn partner Jones met zich meegebracht. Samen zijn ze verantwoordelijk voor het inrekenen van criminelen in de hoofdstad van Californië, en eentje daarvan is Jericho. Deze man is zowat de aartsvijand van Tanner, en wanneer de boef met behulp van enkele van zijn handlangers uit de nor ontsnapt breekt de hel los. Wanneer Jericho met een vluchtwagen tracht te ontsnappen zet Tanner de achtervolging in, maar hij komt al snel terecht in verkeersongeval. Vijf minuten na de herintroductie van onze held zit hij bewusteloos in z'n wagen, terwijl collega Jones hem tevergeefs tracht wakker te schudden. Tanner zit gevangen in een coma, en lijkt er gedurende de rest van deze nieuwe Driver als een verdorde kamerplant bij te liggen.
En toch kruip je gedurende het spel in de huid van deze man. Op een onverklaarbare wijze kan Tanner in comateuze staat namelijk zijn geest in de lichamen van alle inwoners uit San Francisco verplaatsen, en hen op die manier besturen. Dat klinkt als het plot uit een middelmate sciencefictionfilm, en eigenlijk is het dat ook gewoon.
Verwacht dus geen Oscar-nominatie voor de nieuwe Driver, want het verhaal moet je met een grote korrel zout nemen. Hoewel we rond het einde van onze speelsessie een best leuke plottwist te zien kregen, lijkt het script eerder een middel om een uitermate interessant gameplay concept aan vast te handen, en dat is de Shift-mechaniek.
Zoals ik al vertelde kan Tanner in het lichaam van elke persoon uit de Amerikaanse stad kruipen, zo lang die persoon maar een voertuig aan het besturen is. Dit geeft meteen aan dat Reflections met Driver: San Francisco deze keer écht terug naar de roots van de serie wil, en de schietmissies uit alle sequels laat voor wat ze zijn. Op geen enkel moment bestuur je iemand die niet achter het stuur van een wagen zit, wat van het gaspedaal je beste vriend maakt. Elke missie die je speelt vertrekt van de basis dat je aan het rondrijden bent, en zo objectieven moet volbrengen om progressie te boeken. Hierdoor gaat Ubisoft de vergelijking met grootmachten als Grand Theft Auto en Saint's Row meteen uit de weg, en dat blijkt geen al te slechte keuze te zijn.
De Shift-mechaniek zorgt er namelijk voor dat de nieuwe Driver tegelijk uniek, actievol en toegankelijk aanvoelt. Wanneer je het lichaam van Tanner verlaat zoeft de camera uit de wagen die je op dat moment aan het besturen bent, en krijg je de volledige kaart van San Francisco te zien. Op de interactieve plattegrond zie je overal voertuigen rondrijden waar je stuk voor stuk met één druk op de knop in kan 'shiften'. Per hoofdstuk zijn er een aantal wagens gemarkeerd met een icoontje waar een optionele of cruciale missie aan verbonden is. Wanneer je de bestuurders daarvan op spirituele wijze kaapt moet je het probleem dat ze op dat moment hebben oplossen, en dat doe je zoals reeds aangeven door het gaspedaal in te drukken.
De missies in Driver: San Francisco lijken tot nu toe best uiteenlopend te zijn, wat best opmerkelijk is gezien je het interieur van je wagen nooit kan verlaten. Optionele missies gaan van het binnen een bepaalde tijd racen van het ene punt tot het andere, tot opdrachten waarbinnen je de Shift-mechaniek ten volle moet gebruiken. Zo speelden wij een missie waarbij we de controle over een filmregisseur overnamen die zoveel mogelijk verkeersongevallen in beeld wou brengen. Geld om stuntmensen in te huren is echter niet voor handen, dus moet je met behulp van je Shift-vaardigheid zelf een paar wagens kapen om deze frontaal tegen elkaar op te laten knallen. Zeer leuk bedacht, en dit soort afwijkende opdrachten keren regelmatig terug.