Dungeon Siege III
Kerker onder nieuw management.
Dungeon Siege III, vreemd genoeg doet het mij onmiddellijk denken aan een derde deel uit een andere reeks: Fallout: New Vegas. Nee, niet qua gameplay, setting, muziek of zelfs grafische stijl. Wat dan wel? Ontwikkeling. Net zoals bij New Vegas is er deze keer een ander team dat de ontwikkeling op zich neemt - en net zoals bij Fallout gaat dat gepaard met een resem nieuwe gameplay keuzes. De titel werd vol lof ontvangen door alle critici en tal van spelers. Toch was er ook dat kleine groepje mensen die de Fallout reeks al geruime tijd volgden en als een stel verzuurde bejaarden hun vuisten richting de hemelen schudden. Ik kan je nu al zeggen dat Dungeon Siege III geen onaardige titel is, maar hoogstwaarschijnlijk ook enkele boze blikken zal ontvangen van trouwe fans.
Het verhaal speelt zich af in het welbekende (doch totaal onbestaande) tijdperk dat het midden vind tussen fantasie en steampunk, gevuld met elementen van zowel de middeleeuwen als de Renaissance. Zoals westerse RPG's dat wel eens doen, bouwt Dungeon Siege een geslaagde lore op, met zijn eigen verleden, rassen en groeperingen. Wat mij ook opviel was de imminente nerd-bait: tal van rondborstige dames, zowel goed als kwaadaardig, met een plethora aan exotische tongvallen.
Het verhaal zelf is dat van de gevallen 10th Legion die zich in ere tracht te herstellen. De clan werd op de knieën gebracht door ene Jayne Kassinder, dus het is aan jouw om samen met je driekoppig gevolg enkele verbonden te sluiten en wat zoete wraak neer te leggen. Het hele verhaal wordt op een vlotte manier gebracht, ook al is het ver van origineel. Doorheen het spelen kunnen enkele keuzes gemaakt worden die invloed hebben op de verhaallijn en de relatie met je actief groepslid. Niet meteen BioWare-achtige proporties, maar uitgebreid genoeg om eens te vermelden.
Het doorlopen van één campagne duurt overigens minder lang dan ik had verwacht… Voor een Dungeon Siege game, tenminste. Iemand die zijn tijd neemt, zal nog steeds enkele tientallen uurtjes bezig zijn. Ik ben het trouwens niet helemaal zeker, maar me dunkt dat de kortere speelduur vooral voortkomt uit het verminderen van de lading stereotiepe fetch-quests - wat op zich niet echt een nadeel genoemd kan worden.
De speelduur is lang niet het enige van de veranderingen. Stel dat je met een ander personage wilt spelen, dan moet je een volledig nieuwe verhaallijn beginnen. Daarnaast kan je op elk moment met maximaal één extra groepslid in de strijd gaan. Ik kan me inbeelden dat dit punten zijn die vooral de fans doen schuimbekken. In vorige Dungeon Siege titels kon je namelijk met het volledige kwartet ten strijde trekken en op commando van personage wisselen. Een paar stappen terug dus. Vanuit een minder fanboyistisch standpunt moet ik wel toegeven dat het werkt, dus nieuwkomers zullen niet al te veel klagen.
Ik heb trouwens de indruk dat de game vooral gemaakt werd met nieuwkomers in het achterhoofd, zo werd verrassend veel aandacht besteed aan de tutorials. Alles van de verschillende vechtstijlen tot het gebruik van winkels wordt geleidelijk aan uit de doeken gedaan. Een beetje verloren gelopen bij een opdracht? Geen probleem, één druk de knop en het pad wordt voor je uitgestippeld. Misschien dat het zelfverklaarde 'hardcore' publiek hiervoor zijn neus zal optrekken, voor nieuwe garde is het alvast een zeer geleidelijk (en vooral duidelijke) uitleg.
Dungeon Siege III is meteen ook de eerste intrede van de reeks buiten het PC-medium (op een kleine PSP spin-off na). Zoals al vaker gezegd werd: het overzetten van een keyboard-besturing naar iets dat in de palm van je hand past, is lang niet zo vanzelfsprekend. Om de conversie wat vlotter te laten verlopen, werd daarom ook wat aan de vechtmechaniek gesleuteld. Het verdict? Meer dan geslaagd, blijkt zo. Ik kan me inbeelden dat niet iedereen (lees: trouwe fans) tevreden zal zijn met de aanpassingen, maar vanuit een puur objectief standpunt werkt het allemaal.
Over standpunten gesproken, ook over de camera valt er wat te zeggen. Net zoals in de voorgaande titels is er de mogelijkheid om de game vanuit een verstaand top-view te spelen. Handig als overzicht, maar niet echt persoonlijk. Een stuk interessanter is de nabije camerapositie die de interactie er laat uitzien als in een meer conventionele hack 'n slash titel - iets wat eigenlijk over de hele lijn van de game merkbaar is.
Elk karakter heeft twee vechtstijlen waartussen hij of zij kan wisselen. Zo heeft Lucas een zwaard/schild combinatie voor te duelleren en een slagzwaard om hordes uit te dunnen. Anjali wisselt dan weer tussen aanvallen voor korte en lange afstanden. Gooi daar dan nog eens bij dat elk karakter kan verdedigen en we komen op drie verschillende houdingen per persoon. Wat zijn we met deze informatie? Wel, elk personage heeft drie skills per stijl, met behulp van de magie der basiswiskunde, komen we te weten dat elke persoon over negen technieken beschikt.