Dynasty Warriors 7

Het is niet meer dan een simpele wiskunde oefening: beat 'em up plus hack 'n slash is gelijk aan breinloos knoppengeram. Dynasty Warriors is er eentje van een type dat we niet vaak meer zien, iets dat zich op de schap der vergeten genres gerust naast Shmups (shoot 'em ups) zou mogen plaatsen. De hoofdreden hiervoor is dat meeste mensen geen genoegen meer nemen met gameplay die zich volledig richt op één enkel aspect. De beat 'em up en hack 'n slash titels van weleer, zijn de action/adventures van vandaag. Een transitie die we in de eerste plaats te danken hebben aan Devil May Cry, een game die de zaken wat interessanter maakte via wat platform-elementen, non-puzzels en een vleugje RPG-mechaniek. Een kunst die God of War perfectioneerde en Bayonetta nog eens in stijl achterna ging. Meeste spelers houden nu eenmaal van variatie - koop je een zak snoep, dan ga je toch ook voor de gemengde porties?

Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen en het is dankzij deze personen dat Dynasty Warriors 7 mogelijk gemaakt werd. Wat oorspronkelijk begon als een vechtgame à la Tekken of Virtua Fighter, nam met het tweede deel al de sprong naar pure hack 'n slash. Er geldt eigenlijk slechts één regel: als het beweegt, sla er op totdat daar verandering in komt! Je hebt een knop voor een lichte aanval en een knop voor een zware aanval, combo's maken is het logische gevolg. Je kan ook springen en verdedigen, als je denkt dat echt nodig te hebben...

Het verloop van de strijd bestaat meestal uit jezelf en jouw team (in het blauw) die een heel leger oppositiestrijders (in het rood) moet neerhalen, verspreid over een ruime map. Het uitgangspunt valt te vergelijken met de strijd tegen het communisme: zorg gewoon dat er geen rood meer te zien valt. Qua strategie gaat het niet verder dan simpele basislogica: keer terug naar je kampement als het aangevallen wordt en help je generaals die het moeilijk hebben. Een meesterstrategist zijn is dus ver van een vereiste. De mini-map verdient alvast een streepje lof, met een simpele druk op de knop wissel je tussen een globaal en een lokaal overzicht van de situatie.

Ook handig is het paard dat je op elke moment kan oproepen door even op je vingers te fluiten. Een ideaal vervoersmiddel om grote afstanden af te leggen en het voetvolk op een meer denigrerende wijze uit te dunnen. Als je generaals wilt aanpakken, is het wel beter om de knol in de stal te laten en mano y mano te gaan.

De twee hoofdmodi van dienst zijn Story en Conquest. In de Story mode kies je één van de vier clans en doorloop je een reeks slagvelden met hier en daar een tussenfilmpje of ademruimte voor optionele conversaties. Enerzijds heb je vier verschillende solo campagnes, anderzijds is er zo goed als geen variatie tussen de uitdagingen. Het verhaal op zich kan misschien leuk zijn als je thuis bent in de geschiedenis van die periode... Maar verwacht geen meeslepend epos vol oprechte emotie en innerlijke conflicten.

Ik meen ook te lezen dat deze titel ietsje meer historisch accuraat zou zijn dan zijn voorganger. Toch heb ik mijn twijfels over het feit dat één enkele man per slagveld eigenhandig duizend man aan zijn sabel rijgt. De naamgeving van de personages en veldslagen, alsook de achterliggende motieven lijken dan weer een stap dichter bij de werkelijkheid. Vergelijk het met de film 300: de slag bij Thermopylae heeft effectief plaats gevonden en in zeer grove lijnen klopt ook het plot. Dit neemt niet weg dat wat je te zien krijgt een sterk overdreven beeld is van de gebeurtenissen - de kampvuurversie als het ware, verteld door een fanatiekeling om het spannend te houden.

In Conquest krijg je een overkoepelende map voor je neus met de stereotype hexagonale onderverdeling. Je weet wel, een hele kaart die eigenlijk enkel bestaat uit een bijenkorfmotief, met op elk zeshoekje een andere belevenis. Er zijn enkele provincies voorzien waarin je wat kunt praten, rondlopen en wat inkopen doen (van wapens tot nieuwe paarden). Hier kom je ook soms een geleerde tegen die je vragen zal stellen over het hele conflict van de vier dynastieën, een leuk excuus voor de fans om hun kennis uit te buiten en een extra centje te verdienen. Houd er wel rekening mee dat die 'provincies' niet meer zijn dan oppervlaktes van circa 60 vierkante meter. Alle andere vakjes op de kaart zijn missies, deze komen in verschillend smaken, maar zoals ik al zei: even huishouden met het zwaard lost alle problemen op.

Met een grote map als slagveld en honderden strijders om in de pan te hakken, lijken grafische haperingen haast onvermijdelijk. Even ter geruststelling: de game heeft een zeer stabiele framerate met slechts heel af en toe een verwaarloosbare slowdown. Waarvoor respect. Jammer genoeg werd er een redelijk hoge prijs betaald om dit mogelijk te maken. Het ergste zijn waarschijnlijk de pop-ups. Ik herinner me nog een tijd dat games zoals GTA en soortgenoten constant "pop-ups" in hun lijstje met minpunten zagen staan. Dynasty Warriors heeft er wel erg mee te kampen en in de meer druk bezette gevechten (van het type Turkse bazaar) zal je de vechtersbazen gewoon uit de grond zien spruiten - soms met paard en al!

Kleinere minpunten zien we dan vooral terug in de stages, de ruwe afbakening met de relatief lege (en repetitieve) omgevingen. Opnieuw, dit zijn meer verwaarloosbare minpunten omdat een titel van dit genre er gewoon niet naar streeft. Zolang de gevechten groots en vloeiend zijn, is de rest bijzaak.

De camera, echter, is geen verwaarloosbaar punt. Het voordeel is dat de camera volledig vrij te besturen valt, het nadeel is dat je een hand te weinig hebt als ronddartelt met je linker en knoppen ramt met je rechter. Door de constante herhaling van omsingelscenario's had ik ook vaak de neiging om mijn zichtpunt zo hoog te kantelen dat ik een top-down perspectief zou krijgen, iets wat jammer genoeg niet lukte. De makers merkten waarschijnlijk zelf dat er wat problemen waren, in een confrontatie met een generaal krijg je namelijk automatisch een pijl op je scherm getoverd die de positie naar de vijand aangeeft. Zit je doelwit dus even buiten je gezichtsveld? Geen probleem! Gewoon de pijl volgen en even doorbeuken in die richting.