Fable III
Revolutie in fabeltjesland.
Lang hebben ze in de muziekwereld gesproken over de 'difficult second', de moeilijke tweede. Bands die met hun debuutalbum voor altijd het muzieklandschap veranderde en een vloedgolf aan geïnspireerde bands veroorzaakte. Maar wanneer het tijd is voor een nieuwe cd staan ze voor een moeilijke keuze. Ofwel doet de band hun ding opnieuw en lopen ze het gevaar dat mensen hen beschuldigen van steeds dezelfde muziek te maken, ofwel wordt er een nieuwe richting ingeslaan en lopen ze de kans dat hun fanbase hen in de steek laat, of dat de muziek gewoon helemaal zo goed niet is natuurlijk. Sinds een paar jaar, samen met de opkomst van het 'indie rock'-genre, is dat geëvolueerd naar de 'difficult third', de moeilijke derde. Met het eerste album tonen ze ruw talent en krijgt de band langzaam erkenning, met de tweede prachtige plaat nemen ze de wereld over en dan met de derde gebeurt het eerder vermelde scenario. Het is blijkbaar echter niet enkel van toepassing in de muziekwereld, maar ook in Fable III.
Met Fable II maakte Molyneux van mij een believer. Het spel was verre van perfect, maar het verhaal was meeslepend, de speelstijl aangenaam en je had werkelijk het gevoel dat je doen en laten invloed had op Albion (de spelwereld) en je spelpersonage. Met Fable III had Molyneux de gemakkelijke weg kunnen nemen en simpelweg alle fouten in Fable II, en die waren er in grote aantallen, kunnen wegwerken en alles wat oppoetsen. Hij verkoos echter de tweede, riskantere optie: een stap weg van wat we in deel twee zagen, een nieuwe soort gameplay en een verdere vereenvoudiging van de RPG-elementen van de reeks. Helaas hebben al deze veranderingen niet voor een betere game gezorgd en zijn de fouten die in Fable II al te vinden waren niet verbeterd. Erger nog, op sommige vlakken zijn ze zelfs verergerd.
In Fable III speel je met de zoon van je held uit deeltje twee. De jongste zoon, moet ik daaraan toevoegen, want het is je oudere broer, Logan, die de kroon geërfd heeft. Logan maakt echter zwaar misbruik van zijn macht en heerst als een tiran over Albion. Kinderen werken in de fabrieken van een geïndustrialiseerd Bowerstone, de bergbewoners worden aan hun lot overgelaten in hun gevecht met rovers en de lagere klasse wordt uitgebuit door de torenhoge belastingen. Iedereen die zijn onvrede met de situatie durft uiten wordt geëxecuteerd zonder dat daar een rechtbank aan te pas komt. Op een dag gaat Logan te ver en verlaat je het paleis om Albion rond te trekken, een verzetsbeweging op te starten en uiteindelijk zelf op de troon plaats te nemen als rechtmatige koning.
Het spel bestaat dus in feite uit twee delen. Het eerste deel bestaat uit het verzamelen van gelijkgezinden. Als broer van de koning houden mensen je niet verantwoordelijk voor de daden van je broer maar je vertrouwen doen ze ook niet echt. Tijdens de eerste helft van het spel is het dus de bedoeling dat je bepaalde personen in een machtspositie achter je krijgt door hun vertrouwen te winnen en vervolgens te beloven dat hun situatie er beter op zal worden met jou aan de macht. Wanneer het eenmaal zo ver is, moet je beslissen of je die beloftes ook daadwerkelijk houdt. Kortom: je kunt ofwel een even grote tiran worden als je broer, of een koning zijn die op handen gedragen wordt door zijn volk.
Het grote probleem met Fable III is hoe slecht de eerste en tweede helft in elkaar overlopen. Het voelt heel sterk alsof deze door twee verschillende teams gemaakt zijn zonder dat er tussen de twee gecommuniceerd werd over wat nu belangrijk was in het spel. Tijdens je opbouw van de revolutie wordt je kracht niet gemeten in 'experience points' maar in hoeveel volgelingen je achter je hebt. Een leuk idee, maar niet goed uitgewerkt. Er zijn twee manieren om volgelingen te verzamelen. De eerste manier is door ze individu per individu te overtuigen. Dit doe je door met hen te interageren. In Fable II was dit ook al mogelijk, maar het feit dat het niet zo goed uitgewerkt was – je kon een vrouw versieren door scheten te laten – werd de makers vergeven omdat het geen belangrijke gameplaymechanic was. In deel drie is het dit echter wel zo en is het systeem daarenboven ook nog eens verslechterd. Je kunt nu namelijk niet eens meer kiezen welke expressie je maakt. Je hebt de keuze uit de 'brave' en de 'stoute' expressie die de game voor jou op dat moment kiest en die kun je niet veranderen. Je krijgt dus nog minder controle over je sociale handelingen. Tel daarbij op dat je niet eens meer met meerdere mensen tegelijkertijd kunt praten en net zoals ik concludeer je al snel dat dit niet de manier is om een revolutie op te starten.
Er is ook een mogelijkheid om queesten te doen voor mensen waarmee je vijf tot dertig volgelingen in één keer bijeen schaart. Deze opdrachten zijn echter zelden interessant. Veelal is het gewoon wat vijanden verslaan of een item gaan halen op een andere plek. De combat die in Fable II nog mooi het evenwicht hield tussen eenvoudig en diep is in dit deel, mede door het verdwijnen van ervaringspunten, teveel naar 'simpel' beginnen hellen. Gewoon op een knop blijven hameren lost elke situatie wel op, en zelfs als het dat niet doet wordt sterven in Fable III toch niet bestraft. Spanning is er zelden. De enige reddende factor op dit gebied is de vrolijke Britse humor die doorheen het gehele spel te vinden is. Een opdracht om wat kippen te verzamelen wordt meteen een stuk leuker door de leuke draai die eraan gegeven wordt, ook al is de gameplay wat vervelend. Hoogtepunt is een missie waarbij je in een spelletje Dungeons & Dragons terecht komt en je het verhaal dat de dungeon master bedacht heeft moet naleven.