Final Fantasy XIII
Geen ongeluksgetal.
De eerste beelden van Final Fantasy XIII verschenen in 2006 en gingen in geen tijd het internet rond. Meer dan vijf jaar werkte het team van Square Enix aan de game met man en macht. De verwachtingen waren hooggespannen en het was de eerste FF-titel die de Playstation 3 hardware volledig zou benutten, geen gemakkelijke opdracht dus.
Final Fantasy XIII durft nochtans te evolueren. In versie twaalf zaten al heel wat nieuwe gameplaymechanics. Niet elke feature was geslaagd, maar het was duidelijk dat de makers zochten naar wat werkt. In de 13de in de reeks hebben ze een beter evenwicht gevonden. Hoewel de combat engine en gameplay helemaal door elkaar werden gegooid, valt het nieuwe resultaat bijzonder goed te smaken.
En ook het verhaal ligt goed in de markt. Je zal de eerste twintig uren van het spel van cutscène tot cutscène lopen, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de ervaring en beleving. Wederom experimenteert Square met thema’s die grenzen aan het fantastische, maar de geweldige dialogen, het snelle tempo en de maturiteit van de thematiek en van (bepaalde) personages weten de sfeer goed te zetten.
Op een gegeven moment sta je als speler aan de omgekeerde zijde van een SWAT-team invasie. Het tempo waarmee de actie wordt uitgevoerd en de camera alles in beeld brengt is bijzonder sterk. Je waant je vaak genoeg in een goede film, maar wel met het idee van jouw interactie niet ver op de achtergrond. Het is dus een heel andere ervaring dan bijvoorbeeld Heavy Rain zeg maar waar verhaal en actie eigenlijk samen zitten, maar beide games pakken wel uit met een erg kwalitatief script en cast. Ook de Engelse acteurs brengen de personages heel mooi tot leven. Iedereen heeft zijn eigen stijl en attitude die heel goed doorklinkt in de scènes en het script.
Er knaagde echter een onzeker gevoelen. Ik volgde het verhaal van een leuke groep mensen, wat kon er dan nog mis gaan? Juist, de interactie met de wereld om je heen. Hoewel er bijzonder veel tijd en moeite is gekropen in een plot met een maatschappelijke twist, mis je als speler wel de grote dorpen en steden zoals we die in vorige series hadden. Af en toe vang je een glimp op van de bevolkte wereld om je heen, maar een grote, centrale hub is er niet. Het is geen groot minpunt, maar door een stad trekken waarin honderden – al dan niet NPC – bewoners rustig in de weer zijn had iets magisch, getuige Final Fantasy tien en twaalf.
Terug naar de combat waar ik listig was overgesprongen. Mijn uitweiding over het verhaal had één belangrijk element dat zich ook doorzet in de gevechten, de attitude en de eigenheid van de personages. Elk van hen ademt een heel eigen stijl uit, ieder hanteert bovendien andere wapens en ook … rollen. Lightning, de vrouw die prominent aanwezig is in alle trailers, is een leiderstype. Ze haalt sterk uit met haar gun blade, maar kan ook perfect meerdere vijanden tegelijk bestoken met spreuken en abilities. Snow daarentegen is een goedlachse zelfverklaarde held. Hij neemt het op voor anderen, wil iedereen beschermen en zal in gevechten dienst doen als iemand die de hits opvangt voor het team, hoewel hij gerust ook zelf vooraan kan staan om de vijand te bestoken met enkele verwoestende spreuken. Elk personage gedraagt zich dus in gevechten zoals hij/zij zich tijdens het verhaal gedraagt.