Front Mission Evolved
Heavy Metal of schroothoopwaardig?
De keren dat ik per dag bij mezelf denk: "had ik nu maar een gigantische robot met machinegeweren en rakettenwerpers", wordt steeds frequenter. Vorige week nog ging ik naar de cafetaria om een broodje te halen, daar ik al heel de dag druk in de weer was (en ik was al wat knorrig omdat ik nog niet gegeten had die morgen). Maar een tijdje geleden besliste de school om niet langer voorbelegde broodjes te verkopen, maar broodjes apart en beleg apart. Iets waar menig student zich al bij heeft neergelegd. Dit is echter niet de reden van mijn klagen.
Wat me wel op de zenuwen werkte was de vaststelling dat er geen gewone messen aanwezig waren, enkel van die plastiek scharminkels (totaal niet ecologisch verantwoord ook trouwens). Al bij de eerste poging om het broodje chirurgisch te opereren, zodat ik binnenin de gepaste hoeveelheid filet américain kon aanbrengen, wist ik dat ik met een probleem zat. En toen gebeurde het. Het harde bruine broodje (want die zijn gezonder!) brak bij een verkeerde beweging het lemmet van mijn mes af. RAGE QUIT! Flikker op broodje, wacht maar tot ik mijn gevechtsrobot heb!
Dit is natuurlijk een situatie die de personages uit Front Mission Evolved nooit zullen meemaken. Eerst en vooral omdat het fictieve personages zijn uit een videogame en ten tweede omdat zij wel in het bezit van zijn van wandelende tanks, genaamd Wanzers. Mensen die zich kunnen herinneren dat de eerste PlayStation controller geen analoge sticks had, zullen Front Mission natuurlijk kennen van het jaar 1995. Maar wat toen een turn-based RPG was, is nu omgetoverd in een lijnrechte Third Person Shooter. Want we weten natuurlijk allemaal dat het westerse publiek enkel maar shooters wil spelen *diepe zucht*.
Het jaar is 2171, vijftig jaar na de gebeurtenissen uit de laatste Front Mission (FM5: Scars of the War). Ruimte-exploratie is een routine geworden voor de mensheid, op zoek naar nieuwe planeten om naar de verdoemenis te helpen. Iets waar het beste stukje dialoog van de hele game ons aan doet herinneren: "nieuwe planeten worden gedoopt met het bloed van onze mensen". Ja, we weten het, klinkt cheesy (en zegt ook veel over de rest van de dialoog). Maar goed. Jij speelt Dylan Ramsey, een jonge ingenieur die net een testritje aan het maken is met een nieuwe prototype Wanzer, wanneer New York plotseling aangevallen wordt door de O.C.U., één van de drie gezichtsloze facties uit de game. Zijn vader komt om bij de belegering en Dylan zweert wraak te nemen.
Het verhaal houdt niet echt steek. Jij, als burger, wordt zomaar gerekruteerd in het Amerikaanse leger, of wat toch als Amerika moet doorgaan. "Vergeet de basisopleiding, je hebt een robot en een diep wraakgevoel dus dit is goed voor ons." En op wie Dylan precies wraak wil nemen, lijkt ook zo'n vergezocht iets. Alle organisaties zijn nogal vrij onpersoonlijk, dus besluit hij maar zijn vendetta uit te voeren op de persoon die het dichts bij het kantoorgebouw van zijn vader stond. Je zult maar de toevallige hotdogverkoper zijn die op die bewuste dag zijn kraam had neergepoot voor desbetreffend gebouw. Maar het gebrek aan een samenhangend verhaal is jammer genoeg niet het grootste minpunt.
Niettegenstaande dat een verhaal slecht kan zijn, kan het altijd gered worden door een goede voicecast die hart en ziel in het stemmenwerk legt. Dit is hier absoluut niet het geval. De dialogen bestaan uit enerzijds clichés en one-liners uit B-actiefilms en anderzijds uit gamespecifieke dialoog die vrij ondoordringbaar is voor mensen die niet bekend zijn met de oude games in de reeks. Zelfs George Lucas zou zo'n dialogen niet durven schrijven, en dat wil al veel zeggen. En dit alles zorgt ervoor dat alle personages vrij saai en oninteressant naar voren worden gebracht.
Presentatiegewijs is de game niet echt een hoogvlieger. De ontwerpen van de Wanzers en de verschillende onderdelen zien er wel plausibel uit, maar alle menselijke personages zien eruit alsof ze rechtstreeks uit een game van het jaar 2002 komen. Hier bovenop komen nog eens saaie omgevingen en lineaire levels, wat ons doet concluderen dat hier sprake is van een oninteressante visuele game.