Halo 3

Laten we het in deze review niet hebben over Halo 3 - het monumentale “evenement”, laten we het niet hebben over Halo 3 - de hype, maar laten we het hebben over Halo 3 - de game, het nieuwste deel in een van de beste sciencefiction shooter-series ooit gemaakt. Het laatste deel van een trilogie die ondanks enkele verkeerde zetten, ons al zes jaar weet te boeien.

Halo 3 start precies waar we na het abrupte einde van Halo 2 waren gebleven. We zijn terug op aarde om het gevecht te beëindigen. De Master Chief duikt door de atmosfeer en maakt een rotzooi van een mooi stukje jungle. Op dit punt nemen we de besturing over.

Niet alleen het verhaal sluit naadloos op dat van Halo 2 aan, maar de hele singleplayer is een duidelijk vervolg op de winnende formule van “dertig seconden aan plezier” die Bungie denkt geperfectioneerd te hebben in het tweede avontuur van de Master Chief.

En waarom een winnende formule plots radicaal veranderen? Wij kunnen niets verzinnen om daar tegen in te brengen. Halo 2 was zeker niet perfect, maar de aanwezige mindere punten hadden niets te maken met het hart van het spel, want het fundament van de pure en onvervalste ren-en-schiet gameplay kwam dicht bij de perfectie. De problemen waarmee Halo 2 te kampen had kwamen door de context waarin die gameplay geplaatst is; de verhaallijn; het ongelijkmatig ritme; de grafische engine die iets teveel van de Xbox-hardware vroeg.

Maar nu zijn we bij Halo 3 aangekomen, en dat is direct een feest van herkenning voor de veteranen die de vorige Halo-campagnes hebben meegemaakt. Het ontwerp van de omgevingen; de physics; het grootste deel van je wapens; zelfs de grootse buitenlevels hebben iets huiselijks. En weer maken de Brutes en de vierbenige Scarab-tanks, die zo uit Halo 2 zijn geplukt, de hoogtepunten van dit derde deel uit.

Dit betekent niet dat de voortgang in de serie is gestagneerd, absoluut niet. Er zijn genoeg vernieuwingen om de spelervaring te verbeteren. Zo zijn de kleine veranderingen in de balancering van de wapens direct duidelijk. De Assault Rifle van het eerste spel wordt opnieuw geïntroduceerd, en het gebruik van twee wapens tegelijk biedt niet altijd meer de ultieme oplossing.

Een andere duidelijke toevoeging is de Equipment – een nieuwe klasse aan voorwerpen die onafhankelijk van je andere wapens gebruikt worden. Deze Equipment kun je op elk moment in het spel gebruiken om een effect te bereiken in je omgeving. Zo heb je bijvoorbeeld een draagbare Gravity Lift of het extreem handige Bubble Shield waar geen kogel doorheen komt, maar waar iedereen wel gewoon doorheen kan lopen.

De nieuwe items maken de campagne weer een stukje interessanter, maar eigenlijk dienen ze in de singleplayer enkel als introductie voor het gebruik in de multiplayer, waar de Equipment een veel grotere rol speelt. Belangrijker voor de singleplayer is de mogelijkheid om chainguns en rocket launchers van hun standplaats af te trekken en ze mee te dragen. Hierbij schiet de camera naar een derde-persoonsstandpunt, en wordt je snelheid aanzienlijk verminderd. Het resultaat is een verwoestende, lopende schietmachine.

Maar zoals we eerder zeiden, faalde Halo 2 niet in zijn fundamenten, maar in de context waarbinnen deze fundamenten geplaatst werden. En hoewel Halo 3 een aantal goede toevoegingen heeft, is het die context waarin het spel zich onderscheidt.

Zo is er bijvoorbeeld de manier waarop het verhaal erg soepel en efficiënt verteld wordt. Je wordt als speler van gevecht naar gevecht gestuurd met constant een duidelijk idee van wat je aan het doen bent, waarom je het doet en hoe je het moet doen. Je krijgt echt het gevoel een hoofdrol te spelen in een groter iets door de gesprekken van de mariniers, de communicatie per radio en de voorgeprogrammeerde gebeurtenissen. En ook al zijn de filmpjes niet verdwenen, Halo 3 weet ook daar het nodige drama in te leggen zodat het totaal niet stoort.