Heavy Rain (hands-on)

Een goed boek leest als een trein of, in de meeste pendelaars hun geval, in een trage trein lees je goede boeken. Toen ik elke dag op en weer aan het pendelen was las ik gemakkelijk 1-2 boeken uit op een week, niet evident dus als je steeds nieuwe verhalen aan je collectie dient toe te voegen. Stel je nu eens voor dat je één verhaal simpelweg op honderden manieren zou kunnen beleven. In plaats van rechtlijnig een boek te lezen, kan je bepaalde scènes opnieuw en opnieuw doen en toch op geheel andere resultaten stoten.

David Cage, het brein achter Heavy Rain, dacht er vast ook zo over. De brave man schreef in totaal een jaar lang aan het script van de game. Niet verwonderlijk als je weet dat de game evenveel vertakkingen telt als ik academische disciplines ken (NVDR: right!). Het resultaat is één overkoepelend verhaal met een éénduidig begin, talloze plotlijnen en een indrukwekkend aantal mogelijkheden om aan de eindes te geraken.

We beginnen echter logischerwijze bij het begin. Ethan Mars leeft een gelukkig leven met een vrouw en twee kinderen. De game start op een vroege ochtend wanneer je vrouw samen met de kids weg gaat om inkopen te doen, leuk zo. Je begint traag maar zeker aan de dagelijkse routine, kan opteren voor te relaxen, wat oefeningen te doen, de stereo op te zetten. Het klinkt misschien niet meteen boeiend, maar deze aspecten dragen allemaal mateloos bij aan de manier waarop de sfeer wordt geschept. Je kan doen wat je wenst, maar net zoals je gewend bent spelen er zich ook andere activiteiten af, of je daar nu mee bezig bent of niet.

Nadat je wat tijd binnen hebt doorgebracht komt je lieftallige eega thuis en dek je de tafel. Een korte flash-forward later sta je in een druk winkelcentrum. Je moet op één van de kinderen letten, wat een hele klus blijkt te zijn. De kleine etter gedraagt zich werkelijk als kinderen doen en heeft dus geen besef dat pa een helse tijd beleeft om hem in het gareel te houden. Je besluit een ballon te kopen om de knul te sussen, betaalt, draait je om en ziet de ballon, inclusief zoon, in de verte verdwijnen. Als speler loop je dus als een razende doorheen het winkelcentrum en roep je telkenmale Jason in de hoop op respons. Het scherm begint meer heen en weer te schudden, de mensenmassa dringt zich om je heen, de muziek wordt een toongraad angstaanjagender. Ginds, een rode ballon…je holt in de aangegeven richting, het gevloek van de mensen die je uit de weg schuift deert je amper. Tot je merkt dat de rode ballon toehoort aan een ander kind.

Hoewel dit slechts één van de eerste scènes was, voel je meteen hoe beklemmend Heavy Rain kan zijn. De snelle en open gameplay zorgt ervoor dat jij al het werk moet leveren, al wat de game doet is eigenlijk een kader leveren met aangepaste atmosfeer, beeld en geluid om je bij de keel te grijpen. En dat werkt goed, in de ene scène tuig je een klant af die zijn dame van plezier misbruikt inclusief illustere motelsetting, in de andere krijg je een vuil, stoffig bureau in het politiekantoor en draait alles plots rond high-tech equipment besturen om de sporen te vinden die de Origami killer, de mysterieuze antagonist van het spel, al dan niet achter liet. En zo springt de game verder en weet het steeds leuke en aangrijpende momenten neer te zetten.