Heavy Rain

Een goed verhaal is als een goede vriend, van tijd tot tijd moet je hem terug bezoeken - George R. R. Martin

Wel, Heavy Rain draait volledig om het verhaal. De beleving, de scènes, de opvolging, de spanning en sfeer, dit komt voornamelijk tot stand omdat je verder wil geraken...omdat je wil weten of Ethan ongedeerd verder geraakt en wat er gebeurd is met de FBI-agent die je even geleden moest redden uit een benarde situatie.

David Cage, de producer van het spel, heeft een jaar geschreven aan het verhaal van het spel. We merken het. De dialogen zijn goed, haast echt, en de personages passen perfect binnen het verhaal. Het is van tijd tot tijd een deprimerend verhaal maar dat past perfect bij de druilerige setting die ons voorgeschoteld wordt. Het team heeft er alles aan gedaan om een wereld neer te zetten die je doet terugdenken aan de armoede van de Amerikaanse welvaartsmaatschappij. Het maakt niet uit dan of je game vol met special effects en hippe kleurschakeringen zit, de kwaliteit zit hem in de realiteit...je kijkt naar een film en interageert zodat jouw acties het verloop bepalen.

Volgens Cage zijn er een twintigtal eindes, maar de meesten verschillen amper. Elk einde wordt opgebouwd door de keuzes die je tijdens het hoofdverhaal maakt en ook de relatieve snelheid waarmee je dit doet. Aangezien er slechts een beperkt aantal sleutelmomenten zijn waarop je echt een grote impact hebt, zal je snel de verschillen herkennen. Het mooie aan Heavy Rain is echter dat niet het einde van belang is, maar de tocht die je onderneemt.

Ik had steeds een duidelijk doel voor ogen, ik wil de Origami Killer vinden, ik wil deze brave man redden of laten afzien, ik wil alle clues vinden om de moordenaar te traceren vooraleer ik hem probeer te confronteren enzovoorts. Deze lijken misschien wel banaal, maar ze zorgen ervoor dat de game jouw verhaal volgt. De echte pracht van Heavy Rain zit erin dat al die aspecten toegelaten zijn. Je kan jouw verhaal spelen zoals je zelf wil en twee spelers kunnen een compleet andere volgorde hanteren maar toch blij zijn met het resultaat, hun eigen resultaat.

Je volgt het verhaal van vier personages die - elk voor hun eigen redenen - op zoek gaan naar the Origami Killer. De hoofdpersonen zijn divers, hebben duidelijke karaktereigenschappen en elk van hen heeft ook een rijkelijk verleden. Ethan Mars verloor reeds één zoon aan een ongeluk, maar wil nu tot het uiterste gaan om zijn tweede te redden uit de handen van de seriemoordenaar. Madison Paige is een journalist met vlagen van insomnia en waanbeelden, in tijdens haar tocht wil ze de waarheid achterhalen...en wie weet kan ze daar een mooi verhaal aan koppelen. Scott Shelby is een privédetective die van aanpakken weet, hij is op zoek naar de dader en slaagt geregeld zijn eigen weg in. Norman Jayden is een FBI-profiler en hij maakt gebruik van high-tech gadgets om informatie te vinden die de dader achtergelaten heeft. De brave man staat onder veel stress en durft dan al wel eens teruggrijpen naar drugs, het helpt hem ook om met een incompetente politiemacht om te gaan.

Je speelt individuele scènes en maakt vanuit jouw standpunt keuzes. Soms kom je elkaar tegen, al dan niet op hetzelfde moment, soms niet. Al vrij vroeg in het spel vind je sporen die kunnen leiden naar de killer, maar welke juist? Door goed gebruik te maken van de verscheidene personages en de vele figuranten en bijrollen denk je meermaals een mogelijke dader op het spoor te zijn, de jacht is open en is bijzonder intens.