Homefront (hands-on)
Home is where the war is.
Tijdens presentaties op zowel de E3 van dit jaar als de Gamescom in Keulen werden we al zeer aangenaam verrast door de shooter Homefront. En dat is een knappe prestatie gezien de moordende concurrentie binnen dit genre, met onder andere FPS-koning Call of Duty en verfrissende nieuwkomer Vanquish.
Homefront lijkt het echter over een iets andere boeg te gooien. Inmiddels hebben we genoeg trailers gezien en verhalen gehoord en willen we de game zelf aan te tand voelen. Deze mogelijkheid kregen we door het begin van de singleplayer te spelen. Blijven we aan de frontlinie wachten op het spel of waren we liever thuis gebleven?
De belangrijkste elementen waarmee Homefront ons wist te grijpen waren het verhaal en de setting van de game. Geen geknal in voorbije oorlogen waar we al vele malen zijn geweest of een flinterdunne verpakking om het schieten te vergoelijken. Nee, Homefront leek meer uit de school van Half-Life te komen waar het verhaal een dragende factor is voor de game. Het is ook geen geheim dat het spel van Valve een inspiratiebron voor ontwikkelaar Kaos Studios is geweest.
Homefront zet een zeer interessant 'what if'-scenario op poten, namelijk wat zou er gebeuren als Noord-Korea in de nabije toekomst in rap tempo is uitgegroeid tot een van de grootste (zo niet dé grootste) legermacht in de wereld en op oorlogspad gaat? En wat zou er gebeuren wanneer deze macht in 2027 naast stukken in Azië ook de VS binnen valt en het overgrote deel van het land in handen krijgt? Dan is het aan jou natuurlijk de taak om als verzetsstrijder hier tegen op te treden!
De toon wordt aan het begin van de game meteen gezet: als rebel wordt je thuis opgepakt door het leger van de Greater Korean Republic, zoals de wereldmacht inmiddels heet. Buiten wordt er flink huisgehouden door de bezetter en terwijl je geboeid in een bus wordt gezet kun je zien dat het menens is. Om je heen worden mensen (waarschijnlijk ook 'ketters') gedeporteerd, in kampen geplaatst en in elkaar geslagen.
Niet veel later volgt een scene die voor veel opschudding zal zorgen (eentje die binnen Kaos zelf ook tot discussie leidde). Je ziet namelijk hoe een man en vrouw op een straathoek geëxecuteerd worden, terwijl hun zoontje van een jaar of vier toekijkt en huilend naar zijn ouders rent. Het is duidelijk: oorlog haalt niet de meest menselijke kant bij ieder naar boven.
Enigszins clichématig wordt je vervolgens gered doordat de rebellen. Je ziet de bus van de weg rijden en dan gaat de game echt van start. Het stuk dat wij mochten spelen is een grote adrenalinerit waarin de sfeer geweldig is – laten we hopen dat dit voor de hele game geldt. Kleine elementen die opvallen zijn radio-uitzendingen die zowel in het Amerikaans als Koreaans uitgezonden worden en posters aan de muren met Kim Jong Il/Kim Jong Un.
Het versterkt het gevoel van een bezetting. Hetzelfde geldt voor de normale bewoners van de buitenwijk waarin wij speelden, wiens huizen kapot geschoten zijn door de strijdende facties, maar ze proberen toch hun leven voort te zetten. Dit is echter niet eenvoudig omdat zij letterlijk op het slagveld wonen. We vechten ons een weg van achtertuin naar achtertuin in een typische Amerikaanse buitenwijk, terwijl op de achtergrond kinderen bij hun moeders huilen. Als uitkijkpost gebruiken we een boomhut waar nog een vergeten teddybeer ligt.