Invizimals: Shadow Zone
Onzichtbare beestjes? Tijd voor een psychiater.
Hé, pst! Jij daar! Wist je dat er dieren bestaan die je niet kunt zien? Beesten die je enkel kunt aanschouwen door middel van je PSP en een GO!Cam? Mythische wezens met ongelooflijke krachten die zich overal verstoppen - op de zetel, in het gras, noem maar op! Onzichtbare levensvormen die je kunt vangen, temmen en trainen! Want ja, zeg nu zelf, welk hoger doel bestaat er dan het gevangen nemen van dieren om ze vervolgens te gebruiken in gevechten? Ik bedoel, het is niet alsof zaken zoals hondengevechten illegaal zijn. Oh, wacht...
Bovenstaande paragraaf is bedoelt voor iedereen die nog nooit de eerste Invizimals - onze review rond het origineel valt hier te lezen - heeft gespeeld. Voor wie dit alles nog niet voldoende is: ja, Invizimals is een 'monster catching RPG'. Zoals je hierboven al kon lezen, maakt het gebruik van een klassiek concept dat eigenlijk redelijk fout is als je er goed over nadenkt. Er zullen ongetwijfeld veel recensenten zijn die hier een Pokémon-speech zullen plaatsen, maar deze slaan we dus over. Ten eerste omdat Invizimals meer weg geeft van Monster Rancher dan Pokémon. Ten tweede omdat - in tegenstelling tot populair geloof - Pokémon niet de pionier van het genre was. Dat was Megami Tensei, zo'n negen jaar vóór Nintendo's Pokémon.
Twee paragrafen en een korte geschiedenisles verder - meestal een teken om aan het echte werk te beginnen: de solo campagne. Het verhaal borduurt lustig verder op de gebeurtenissen van het eerste deel. Nooit gespeeld? Geen nood, je virtuele partners brengen je met (overdreven veel) plezier op de hoogte. Mocht je dan nog niet wegwijs geraken, geen gemis. JRPG's speel je voor het verhaal, 'monster training'-RPG's speel je voor de beestjes. Mocht het je toch interesseren: je queeste begint in Barcelona en stuurt je later de hele aardkloot rond. De vooruitgang van het plot wordt uit de doeken gedaan via live-action tussenfilmpjes. Meestal draaien deze rond je drie stereotiepe metgezellen: man met baard, vriendelijke Indische vrouw en Aziaat met zwaar accent - later komt hier nog een bibliothecaresse bij die dienst doet als helpdesk. Met momenten kan dit redelijk amateuristisch aanvoelen, maar ik ben er nog niet uit of het aan de acteurs of het script ligt. Ofwel ligt het aan de jonge doelgroep die de makers voor ogen hadden. Voor de nieuwsgierigen: de 'Shadow Zone' uit de titel slaat inderdaad op een aspect van het verhaal. Duistere invizimals en dat soort toestanden, indien je het niet kon raden.
Punt van aandacht is - opnieuw - de augmented reality. De mechaniek op zich werkt op dezelfde manier als die van EyePet, die andere PSP-titel die van de gimmick gebruik maakt. Alles wordt gegenereerd rond een plastieken kaart dat als referentiepunt dient. Visueel gezien is Invizimals echter een stuk spectaculairder dan EyePet. Daarmee doel ik vooral op de talloze lichtshows die de beesten uitspuwen en het meer extensieve gebruik van dieptezicht. Soms vertoond de interactie tussen kaart en camera wel wat schokkerige interferentie, maar niets opmerkelijk irritant.
De invizimals op zich mogen er ook best zijn. De concepten zijn leuk en zijn elk voorzien van een fantasierijk kleurgebruik – dat je uiteindelijk naar eigen smaakt kunt manipuleren. Doorheen het verhaal kom je ook te weten dat heel wat invizimals een mythologische origine hebben: van de geitenzuigende Chupacabra tot de gevederde slang Cuculcan (die sommigen waarschijnlijk beter kennen als Quetzalcoatl). Zelfs de artiest Gaudi wordt gebruikt als inspiratiebron voor één van de wezens. Het verhaal geeft er natuurlijk een draai aan, waardoor Gaudi eigenlijk zijn bouwwerken baseerde op de invizimals. Natuurlijk, waarom niet? Verder zijn ook het detail en de animatie van het betere werk dat te vinden is op de PSP. Ook leuk om weten: het aantal invizimals werd opgeschroefd naar 132. Dat zijn 34 beesten met elk twee evoluties en dan nog eens 30 unieke.
De vraag is nu, hoe krijg je in Gods naam zo'n diertje in je bezit? Pokéball smijten? Gelukkig niet nee. Elk monster moet je vangen via een mini-game – en dan heb ik het niet over een onnozele Quick Time Event. Ieder wezen verreist een unieke aanpak die vaak op een constructieve manier gebruik maakt van de GO!Cam, een zeldzaam fenomeen. Mini-games komen trouwens ook terug in andere situaties: stijgen in rang of herstellen van kapotte installaties. Er is veel meer gepuzzel dan in andere monster capture RPG's, of volgens hedendaagse standaarden, RPG's in het algemeen. Het is een keuze die ikzelf zeker kan waarderen en de gameplayvariatie zeker geen kwaad doet. De enige kritiek die ik hier kan bieden, is dat sommige van de uitdagingen iets te veel fysieke vrijheid verwachten. Alsof gamen met een handheld betekend dat je ten allen tijde rond een volledige tafel kunt lopen.
Eenmaal in je bezit, kun je de onzichtbare diersoort klaarstomen voor persoonlijk gebruik. Er zijn zes rassen en zes verschillende types aanvallen. Dit zorgt voor een meer uitgebreidere variant van de blad-steen-schaar tactiek: een ordening van zwaktes en sterktes zoals we in elke gelijkaardige game tegenkomen. Elke Invizimal heeft een levensbalk en een staminabalk. De één om te overleven, de andere om aan te vallen en te blokken - simpeler kan het niet. Elk wezen heeft vier aanvallen: twee standaard, één snelle en één krachtige - elk verbonden aan een actietoets, elk voorzien van een type. Dit resulteert in actieve gevechten die vooral draaien rond timing en kennis van de rassen. Voor elk gevecht zie je namelijk het ras van je tegenstanders invizimal, niet echt eerlijk, wel handig.