Marvel vs. Capcom 3

Cross-overs in vechtgames, het is me wat. Soms zijn het kleine, onschuldige cameo's, een klein brokje fanservice dat meestal weinig impact heeft op de speelwereld. Goede voorbeelden hiervan zijn Link in Soul Calibur II, Gon in Tekken 3 of (meest bekend) de Smash Bros. reeks. Jammer genoeg kan het ook soms ronduit belachelijk zijn, zoals de Star Wars karakters in Soul Calibur IV. In andere gevallen gaat men soms twee compleet verschillende franchise door elkaar kegelen. De onvervalste koning in dit, is zonder twijfel Capcom. Eén keer met Tatsunoko, twee keer met SNK en sinds kort voor de vijfde keer met het Marvel universum - waarvan we vandaag de derde bespreken onder de 'Marvel versus Capcom' reeks. En dan hebben we nog Street Fighter X Tekken waaraan momenteel druk gesleuteld wordt. Damn. Voor het zover is, zullen we eerst het oordeel vellen over het lang verwachte derde deel in de haast legendarische reeks.

Laten we beginnen met het meest opvallende aspect: de stijl. Grafisch gezien heeft de game dezelfde stijl als Street Fighter IV. Het is die kleurrijke semi-cell shaded stijl met pikzwarte schaduwen, alsof iemand een inktpot over de polygonen heeft gemorst. Het doet alvast zowel de Marvel als de Capcom zijde alle eer aan - en brengt de titel qua stijl bijzonder dicht bij zijn 2D-voorgangers. Hiermee doel ik vooral op al het epilepsie inducerende spektakel dat de titel rijk is. Visueel gezien is MvsC 3 alvast de beste (en meest getrouwe) 3D-incarnatie van een 2D-stijl vechtgame sinds Street Fighter IV.

Ook de achtergronden mogen er zijn, denk ik... Het is niet echt gemakkelijk om aandacht te besteden aan het gras en de wolken als er een bende supernatuurlijke figuren elkaar het snot van tussen de oren slaan. Dan kan je evengoed naar de Moulin Rouge gaan en de Can-can bekijken, gewoon om de plooien in het theaterdoek te tellen.

Inzake knokpartijen beschikt MvsC over een lekker vloeiend vechtmechanisme dat meer dan genoeg variatie biedt in de bewegingen. Energiestralen, laserzwaarden, handgeweren, telekinese en magie - waar anders krijg je zo'n aanbod? Het is wel zo dat het aantal combo's per personage niet zo uitgebreid is als pakweg Tekken of Mortal Kombat. Een verwaarloosbaar minpunt dat de game ruimschoots goedmaakt met de mogelijkheid allerlei moves aaneen te koppelen - opnieuw een eigenschap vaker gezien bij 2D-vechtgames. De meest opvallende van deze aaneenschakelingen zijn natuurlijk de lucht combo's - voor mensen die al wat ervaring hebben, natuurlijk. Je kent het wel: lanceer een vijand in de lucht en probeer hem zolang mogelijk tussen hemel en aarde te houden, jonglerend met zwaarden, kogels en vuisten. Heerlijk.

Bij het lezen van dit alles, zullen sommigen onder jullie waarschijnlijk met gefronste wenkbrauwen zitten: "Hé, als de variatie in bewegingen en krachten zo groot is, zorgt dat dan niet voor een zeer onevenwichtige cast?" Wel, ja, dat is juist de bedoeling. Mocht je het niet weten, in Marvel versus Capcom is het altijd al de gewoonte geweest om in tag-teams van drie personen te vechten. De confrontaties zijn dus drie tegen drie, wat een extra dimensie geeft aan het vormen van combo's en het samenstellen van een gebalanceerd team. Teamleden wisselen - of vlug eens oproepen om een mep in de strijd te gooien - doe je met de schouderknoppen. De twee triggers zijn op hun beurt verantwoordelijk voor het glij-manoeuvre en de Michael Bay-achtige team-aanval.

Vechtgames hebben meestal een knoppen lay-out gekoppeld aan acties evenredig voor elk personage. In Tekken heb je twee knoppen om te slaan en twee knoppen om te stampen, in Soul Calibur heb je de schop, de verdediging, de horizontale en de verticale aanval. Zelfs Street Fighter heeft zijn onderverdeling tussen schoppen en slaan, lichte en zware aanval. MvsC 3's lay-out, echter, hangt af van persoon tot persoon. Zo zullen de basisbewegingen van Dante's knoppen allemaal in een specifieke zwaardslag resulteren, terwijl Wolverine's acties een stuk conventioneler zijn. Het systeem leunt nog het dichtst aan tegen de mechaniek van BlazBlue - niet toevallig een 2D-vechtgame.

Op naar de speelmodi, beginnend met: de Arcade. Een reeks gevechten, telkens drie tegen drie, om dan uiteindelijk tegenover Galactus te staan. Niets speciaals dus. Op het einde krijg je wel een leuk 'eindfilmpje' in stripvorm voor elk personage, je kan zelf beslissen of dit beloning genoeg is. Wat, verwachtte je vrij te spelen karakters? Helaas, alle personages zijn al vanaf het begin beschikbaar. Enerzijds leuk omdat je zo meteen versus matchen kan voeren zonder beperkingen, anderzijds verlies je wat motivatie om de Arcade mode te doorploegen.

Mijn persoonlijke favoriet is alvast Deadpool: mooi ontwerp, gebalanceerde technieken en simpelweg hilarisch! Ik verbaasde me soms over de accuratie waarmee de personages in het MvC-universum werden vertaald - om nog maar te zwijgen over alle subtiele verwijzingen naar hun eigen avonturen in respectievelijk games of strips. Dit maakt van Marvel versus Capcom 3 waarschijnlijk de grootste fanservice sinds jaren, petje af.

Dan is er natuurlijk nog Versus, de mode waar de echte fun ligt. Je kan het tegen bots opnemen en je kan online problemen gaan zoeken, maar er gaat niets boven juichen en tieren met een persoon van vlees en bloed aan je zijde. Hier krijg je voor het eerst zicht op het niveau van modificatie dat de game biedt: tijdslimiet, schade van de aanvallen, handicap, enzovoorts. Ook de besturing kan volledig naar eigen smaak bewerkt worden. Of je kiest één van de drie basis lay-outs, of je configureert er zelf eentje.