Metro 2033

Gisteren kregen we via zowat alle grote nieuwsnetwerken te horen dat er een aanslag had plaatsgevonden in de Russische metro. Zeker negenendertig mensen kwamen om het leven, al zou dat aantal nog makkelijk omhoog kunnen gaan. Als we ontwikkelaar 4A Games en uitgever THQ mogen geloven zal het gerommel in de Russische metro in de toekomst niet bepaald verminderen. Zo zal er binnen ongeveer twintig jaar een kernoorlog plaatsgevonden hebben waardoor het grootste deel van onze aardbol helemaal verwoest zal zijn, inclusief Moskou, de plek waar de sfeervolle first person shooter Metro 2033 zich afspeelt.

4A Games baseerde zich voor het verhaal van Metro 2033 op een gelijknamig en in Rusland uitermate succesvol boek geschreven door Dmitry Glukhovsky. Beide partijen lijken erg trots op deze samenwerking gezien je tijdens het spelen meer dan eens het geschreven werk op digitale tafels ziet liggen, maar dat volledig terzijde. Jij neemt de rol aan van Artyom, een voornamelijk zwijgzame held die zich een weg moet banen door met monsters bezaaide metrotunnels en zo nu en dan ook bovengronds zijn gezicht laat zien. Een nucleaire catastrofe heeft heel wat verderf weten te zaaien waardoor de mensheid ondergronds is gaan leven, maar naast een plaag van gemuteerd gespuis is er duidelijk meer aan de gang in de Russische versie van The Londen Underground.

Het verhaal van Metro 2033 stijgt zonder enige twijfel boven het plot van het gemiddelde schietspel uit. De reis die je samen met Artyom aflegt laat je kennismaken met oprecht interessante personages, toont je paranormale verschijnselen en laat je van tijd tot tijd op het puntje van je stoel zitten doordat er onverwachtse dingen gebeuren. Tenminste, wanneer je het spel voor de eerste keer speelt. Metro 2033 is namelijk een uitermate rechtlijnige game waarin exploratie nagenoeg helemaal uit den boze is. Hebben we hier meteen al een negatief punt ontdekt? Niet noodzakelijk.

De lineaire opbouw van het spel zorgt er namelijk voor dat Metro 2033 zeer filmisch aanvoelt, en dat is net een van de grootste pluspunten die we kunnen aanhalen. Alle dingen die Artyom meemaakt zijn strak geprogrammeerd door de ontwikkelaar waardoor ze de speler duwen richting de actie, of net de stuipen op het lijf jagen wanneer er opeens een mysterieuze schaduw aan het einde van een donkere metrotunnel te zien is. Het nadeel hiervan is dat je op sommige momenten niet de juiste richting uitkijkt, en dus het zogenaamde scripted event mist. Het grootste probleem gaat echter schuil achter het feit dat je zo nu en dan op een welbepaalde plek moet staan om een volgende gebeurtenissen correct te laten plaatsvinden. Doe je dat niet, dan is het resultaat meestal dat Artyom het loodje legt en je de scène opnieuw moet spelen.

Het scheppen van sfeer gedurende de tien uur durende rit speelt duidelijk een grote rol in Metro 2033, en dat merk je nog het meeste wanneer je aankomt in een van de vele ondergrondse steden die de Russen hebben opgericht nadat hun bovengrondse leven abrupt tot een einde kwam. Inwoners proberen zo goed en zo kwaad mogelijk een nieuwe samenleving te stichten, maar al snel ontdek je dat de typische machtsverhoudingen ook ondergronds tot uiting komen. Er zijn dorpen waarin het communisme nog steeds leeft, er is een duidelijke onderlinge rangorde en er bestaan rivaliteiten tussen verschillende vestigingen. Je kunt nagenoeg nooit een invloed uitoefenen op dit alles, maar toch voel je gedurende het hele spel een soort van druk op je schouders omdat de sfeer voortdurend gespannen is en jij vaak aan vriendjespolitiek doet om je persoonlijke doel te behalen.

Dat doel bereik je onder andere door alle tegenstand die je krijgt vol te pompen met kogels. Sinds de nucleaire ramp is ammunitie echter een schaars goed geworden waardoor je niet zomaar zonder nadenken je lader leeg kunt knallen. Een van de meest unieke aspecten binnen Metro 2033 is dan ook de aanwezigheid van twee soorten ammo: 'Military Grade Ammo', en 'Dirty Ammo'. De eerste soort kogels is erg doeltreffend wanneer je ze tegen vijanden gebruikt omdat ze meer schade aanrichten dan de andere variant. De logische conclusie zou zijn dat je dus nooit dirty ammo gaat gebruiken, maar er zit een addertje onder het gras: de superieure ammunitie doet namelijk ook dienst als valuta binnen de metrotunnels. Je gebruikt de kogels eveneens om allerlei voorwerpen te kopen die je doorheen het spel goed zult kunnen gebruiken, waaronder wapens en medische parketten. Je moet dus een keuze maken of je letterlijk je geld op gaat knallen (en daardoor dus meer schade kan aanrichten), of de militaire ammunitie opspaart om betere uitrusting te komen.

Een leuk en uniek systeem, maar er hangen spijtig genoeg ook wat vervelende foutjes aan vast. Zo geeft het spel je op geen enkele manier aanwijzingen of beschikbare wapens beter of slechter zijn dan diegene die je reeds bij je draagt. De enige manier om dit te weten te komen is door ze uit te testen wanneer je vijanden tegen het lijf loopt, en zelfs dan komt het vaak neer op giswerk. Gelukkig kun je nadat je menselijke tegenstanders naar de eeuwige jachtvelden stuurt steeds hun uitrusting van ze stelen, maar de ontwikkelaar had in onze ogen beter wat meer duiding gegeven wanneer je aankopen gaat doen bij de wapenhandelaar. Het gebrek aan informatie trekt zich overigens doorheen heel Metro 2033 door gezien er geen levensmeter op je beeldscherm te vinden is en menuschermen grotendeels afwezig zijn.