Metroid: Other M

Mijn geschiedenis met de Metroid-franchise is een speciale. Metroid Prime was de eerste game in de reeks die ik speelde zoals het hoorde. Natuurlijk had ik in mijn ‘tween’ jaren – om een nieuwe hippe marketingterm te gebruiken - al gehoord van het legendarische Super Metroid en die bij gebrek aan SNES (Mede- SEGA Gamegear –eigenaars, ik wil die handjes zien! ) als ROM met toetsenbord proberen te spelen. Dergelijke pogingen eindigden vanzelfsprekend na enkele minuten in pure frustratie want welke idioot probeert nu ook consolegames met een toetsenbord te spelen. Het was dan ook niet vreemd dat Super Metroid me niet meteen wist te bekoren.

Metroid Prime echter, dat was anders. De atmosfeer die de game van het begin af uitademde, het was ongelooflijk. Voor de release van de game twijfelde het volledige gamerspubliek, en de Metroidfans vooral, of toen-groentjesstudio het in zich had om de 2D gameplay van de klassieke Metroid te vertalen in 3D. En toen leverden ze zo maar even één van de, zoniet dé, beste titels af voor de Gamecube. Metroid Prime deed je geloven dat je werkelijk een buitenaardse indringer was op planeet Tallon IV. Met elke stap die je zette in het onbekende leerde je meer over wat er gebeurd was op deze planeet. De reünies van lang vervolgen beschavingen, het prachtige sneeuwlandschap van Phendrana, de mijnen van de Space Pirates, allemaal gebieden wiens geschiedenis je te weten kon komen door simpelweg je omgeving te scannen. Update scannen naar audiologs vinden en je ziet een verhaaltechniek die laatst nog door Bioshock 2 werd gebruikt. Kortom: Metroid Prime was zo geniaal dat ik me moeilijk kon voorstellen dat ik ooit zou moeten terugkeren naar de oude klassieke 2D-stijl van de Metroid-franchise.

Grappig genoeg was het Nintendo zelf die me dwong om Super Metroid eens te spelen zoals het hoorde. Tijdens mijn korte periode als tester bij Nintendo of Europe was het één van mijn opdrachten een Super Metroid-expert te worden. Niet meteen een opdracht die me met tegenzin aan mijn werkweek deed beginnen. In een week tijd moest ik zorgen dat ik Super Metroid door en door kende zodat ik eventuele fouten uit de handleiding zou kunnen halen. Ik moest aan de slag met een vroege versie van de Super Metroid die uiteindelijk voor de Virtual Console zou verschijnen. Bij-effect hiervan was dat het nog onmogelijk was om een spel op te slaan. De omstandigheden dwongen mij elke dag opnieuw van nul te beginnen en in de komende acht uur Samus’ avontuur op Zebes tot een gelukkig einde te brengen. Het lukte me op de derde dag, letterlijk een minuut voor het tijd was om de systemen uit te schakelen, mijn huidige vooruitgang kwijt te spelen en naar huis te gaan. De collega’s die mijn vooruitgang volgden gaven me een staande ovatie. De volgende twee dagen werden volledig besteed aan het ontdekken van geheime gangen.

Bij 99% van de games zou ik na een dergelijke week voor altijd genoeg hebben van de game in kwestie. Super Metroid, echter, die was speciaal en ik heb nu nog steeds niet het gevoel dat ik volledig klaar was met die game. Het is over enkele dagen exact 16 jaar geleden dat de game in Japan verscheen en nog geen enkel aspect ervan voelt verouderd aan. Zo herken je de echte klassiekers. In mijn geest ontstond er een tweestrijd. Zowel Metroid Prime als Super Metroid hadden mij uitzonderlijk goede herinneringen gegeven, ongekleurd door nostalgie, en in mijn geest is het debat over wat nu de ultieme Metroid-game was nooit opgelost geraakt. Al hielpen Metroid Prime 2: Echoes en Metroid Prime 3: Corruption Metroid Prime’s zaak niet echt.

Je kan je dus wel het gevoel van euforie inbeelden dat zich tijdens Nintendo’s persconferentie van E3 2009 meester maakte over mijn lichaam. Nintendo maakte het debat dat plaatsvond in mijn geest, en ongetwijfeld ook op diverse plekken in het internet, namelijk in één ruk overbodig. De volgende stap voorwaarts in de Metroid-franchise zou een combinatie worden van Super Metroid en Metroid Prime. Wij danken de goden. Al zou Nintendo Nintendo natuurlijk niet zijn als ze samen met dat goede nieuws niet meteen ook een aantal dingen zouden bekendmaken die ons zorgen maken.

Zo zei NoA-president en vroegere publiekslieveling Reggie Fils-Aime in dezelfde adem dat geestelijke vader van de serie Yoshio Sakamoto voor het eerst sinds Metroid Fusion opnieuw in de regiestoel kruipt (hoera!) en dat de titel gemaakt wordt door een speciaal development team genaamd Project M dat bestaat uit mensen van Nintendo en Tecmo’s Team Ninja (wacht, wat?!). Zonder disrespectvol te willen zijn tegenover Team Ninja, zowel Dead or Alive als Ninja Gaiden zijn onder het oppervlak van schaarsgeklede vrouwen met overal heen vliegende ‘ladyparts’ enorm solide games, ze hebben bitter weinig ervaring met het type games waar Metroid verondersteld wordt een voorbeeld van te zijn. En dat bedoelen we zowel grafisch als gameplaygewijs. Sakamoto zelf zegt over het partnerschap dat hij aanvankelijk niet bekend was met Team Ninja’s vorige werk, maar dat hij een team voor zich zag dat het eens was met zijn visie voor een nieuwe Metroid-game en wiens sterktes Nintendo’s zwaktes kon balanceren en omgekeerd.