Modern Warfare 2

Zelden voelt mijn job zo nutteloos als op dit moment. Zonet las ik dat Call of Duty: Modern Warfare 2 in de VS en Groot-Brittannië alleen al 4.7 miljoen keer over de toonbank is gevlogen in een periode van 24 uur. En dan hebben we nog niet eens cijfers van Europa. De game is ondertussen al zo’n succes dat een review, hoe die de game ook beoordeeld, geen verschil meer maakt. Het is niet helemaal verwonderlijk natuurlijk. Call of Duty 4: Modern Warfare was een succes van jewelste en het vervolg beloofde alleen maar nog beter te worden. Dus nu bestaat mijn werk er nog vooral uit om tegen de mensen die de game al in huis hebben te zeggen dat, jawel, ik vind ook dat je die 70 euro goed besteed hebt en de twijfelaars te overtuigen dat Modern Warfare 2 écht wel goed is.

Niet dat Modern Warfare 2 perse iets nieuws brengt. Nog steeds wisselen we om de zoveel missies van personage zodat we verschillende kanten van het conflict in kwestie kunnen volgen, nog steeds mikken we netjes door onze ironsight (of eerder lasersight) om één voor één vijanden uit te schakelen, nog steeds bewegen we ons moeizaam van Punt A tot Punt B en nog steeds heb je zelden het gevoel dat er iets rondom je gebeurd dat niet in het script staat.

Maar who cares? Infinity Ward heeft zijn ding zo geperfectioneerd dat het allemaal gewoon niet meer uitmaakt. Van begin tot eind is het spel één adrenalinerush. Elke hoek die je omslaat brengt je weer een nieuwe situatie op een interessante locatie. Van het achtervolgen van één man in de straten van Rio de Janeiro via sluipmoorden in een sneeuwlandschap tot het bestormen van een gebouw (ja, we willen geen spoilers weggeven!) in een slagveld dat ons sterk aan de WW2-roots van de serie doet denken, Infinity Ward laat je nooit één ding te lang doen. Nooit word je iets beu.

Trage gameplay wordt opgevolgd door situaties die snelle reacties vereisen, vuurgevechten in smalle gangen worden ingewisseld door het inzetten van de nieuwe Predator-precisiebommenwerper in open velden. Zodra je het gevoel hebt dat je een situatie onder de knie hebt, heeft het spel weer wat helemaal anders voor je klaar. Op een gegeven moment gaan ze zelfs zover dat alle technologie je ontnomen wordt. Geen radio, geen lasersight, geen duidelijk onderscheid tussen vijand en vriend. Het is een verbazingwekkende cultuurschok, zelfs na vier ‘normale’ Call of Duty-titels.

Ze passen zelfs de Dan Brown-methode toe die dicteert dat elk hoofdstuk moet eindigen op een cliffhanger en er om het hoofdstuk gewisseld wordt tussen personages zodat je wel door moèt spelen om nog fatsoenlijk te kunnen slapen de volgende nacht. Het verhaal van Modern Warfare 2 speelt zich vijf jaar na het origineel af en is daarmee het eerste rechtstreekse vervolg in de Call of Duty-reeks. Het verhaal is op geen enkel moment literatuur maar wederom is het de presentatie die alles tot een hoger niveau tilt. Je beleeft alle vooruitgang van het verhaal van op de eerste rij (soms zelfs tot in het extreme toe, lees deze zondag onze roundtable over een controversiële missie) waardoor je telkens toch weer meegeslepen wordt in de gebeurtenissen. Infinity Ward is een meester in het vertellen van verhalen in first person-perspectief

Ook technisch is het spel gewoonweg verbluffend. Vijanden zoeken dekking achter kratten en zoeken actief naar zwakke plekken in je verdediging. Gelukkig zijn je teamleden niet waardeloos zoals vaak wel het geval is in dergelijke games. Ook zij gaan op eigen houtje de aanval in of houden zich sterk achter beschutting. Granaten ontploffen rondom je en kogels suizen voorbij je hoofd in een prachtige 60 frames per seconden. Zelf heb ik geen framedrops opgemerkt maar eerlijk, ik was net iets te hard bezig met overleven om te letten op zo’n dingen. Er zitten in elk geval geen momenten in de game waarop de engine moeite heeft met wat er op het scherm gebeurd. Dat is op zich al indrukwekkend aangezien de game er geweldig uit ziet. Personages zien en gedragen zich haast levensecht, omgevingen zijn gevarieerd en de geweren gedetailleerd. Dit is zonder twijfel één van de best uitziende games die ik in deze generatie consoles al gezien heb.