De meest gedenkwaardige openingslevels
Deel twee van onze introductiefeature.
Dit is het tweede deel binnen onze feature 'De meest gedenkwaardige openingslevels' geschreven ter ere van de lancering van Eurogamer België. Het eerste deel is hier terug te vinden. We gaan gewoon verder waar we vorige keer zijn gestopt, en presenteren alweer vijf introducties tot spellen die ons het meest zijn bijgebleven.
Shadow of the Colossus - Valus
“That maiden's soul?”
Wat er ook over het esoterisch plot te vinden is, verkiest onze hippieziel de interpretatie waarin eeuwenoude reuzen belaagd worden door een Vijand. Eén voor één verstoord in hun oude slaap, oud zoals een ijzeren koningin, en afgemaakt door een naamloos kwaad. Dat bent u, de naamloze protagonist, die elk van die prachtige wezens een bezoekje brengt om met hun offergave op één of andere ondoordringbare manier de ziel van een gaarne geziene naaste te herstellen.
We zouden het daarna nog zo'n honderdtal keer doen, maar de eerste keer dat we ons radar-sonar-luminar-zwaard ter lucht hieven om onze vijand te vinden, dat we ons zagen struikelen over een steentje, dat we doorkregen dat ons paard, Agro, zijn eigen willetje had en ons min of meer op z'n eentje doorheen complexe landschappen kon navigeren: dat waren momenten die niet zouden misstaan op de gevoelige plaat.
Toen we de eerste Colossus, de beer-man Valus, uit een onbepaalde walm zagen afkomen met een bonzende schuifel waren we meteen verkocht..
Half-Life - Black Mesa Transit System
“Remember: more lives than your own may depend on your fitness.”
De release van Half-Life 2: Episode 3 wordt ondertussen door wetenschappers van CERN eerder een latente neiging doorheen de tijd genoemd in plaats van een enkele gebeurtenis die vastgepind kan worden op een kalender, maar het originele Half-Life is tenminste nog altijd uit, tenzij natuurlijk Valve een manier vindt om hun games retroactief uit te stellen, waarover wij na het uiten van dat idee in afwachting verblijven.
Op een monorail daalden wij (Gorden Freeman, square met potentieel) af naar het Black Mesa Research Facility, diep onder wat er met al de heli-platformen en camera's verdacht uitzag als de Cyborg Grand Canyon. Doorheen kolossale en verbiedende security-deuren, antekamers voor drama, die ons een gevoel van veiligheid gaven maar waarvan wij toen al vermoedden dat die nadat de shit de fan zou hitten alleen nog zouden openen en sluiten op ironische manieren: om ons de weg te versperren, of de vijand tot bij ons rozig mensenvlees te laten.
Gezondheids- en veiligheidsreglement werden opgesomd door een computerstem die misschien een eerste glimp bood van een pre-Portal GLaDOS. Wij werden gewaarschuwd dat blootstelling aan radioactieve stoffen een serieuze zaak is, en dat wij ons onmiddellijk naar het medisch niveau moesten reppen mochten we ooit in contact komen met radioactief materiaal, terwijl onze monorail vrolijk over een open poel van het spul gleed.
Eens de monorail aangekomen mochten we naar 't werk hossen, we waren namelijk te laat, door labyrinthische labo's en kleedkamers gevuld met hulpeloze wetenschappers die allebei de rest van het spel voorschaduwden. Een stilte voor de storm zoals wel meer in dit lijstje, en daar houden wij van.
Maar toen die stilte eindelijk ophield, wel toen - zijn het nog spoilers, vandaag de dag? Euh. Dat is... raar. Ik kan het mij niet herinneren. Even Googlen…