Pokémon Ranger: Guardian Signs
Gotta circle 'em all?
Pokémon Ranger: Guardian Signs - de derde telg in een spin-off van één van Nintendo's meest succesvolle franchises. Je zou kunnen discussiëren dat de reeks nog altijd moet onderdoen voor Mario, maar de besnorde loodgieter draait al mee sinds 1981 (weliswaar als Jumping Man) terwijl Pokémon pas het daglicht zag in 1996. De naam 'Pokémon' is tegenwoordig al goed voor meer dan 50 games, een kaartspel met meer dan 50 sets, een geanimeerde reeks van haast 700 afleveringen, 13 animatiefilms, een bodemloze put aan prularia en een totale omzet van ruwweg $24 miljard dollar. Wat voor relevantie dit allemaal heeft met de bespreking die in de volgende paragrafen zal plaatsvinden? Niet veel, maar mensen die mij kennen, weten dat ik graag eens enkele weetjes op tafel smijt. Hoe triviaal ze ook mogen zijn.
Beginnen bij het begin: Pokémon Ranger is geen RPG. Niet echt, tenminste. Het is een game waarin je vooral cirkels moet tekenen (actie) en voorwerpen – hier Pokémon – moet gebruiken om obstakels op te ruimen (adventure). Eigenlijk is het dus meer een action/adventure game. Goed, je speelt met een Ranger en die kan inderdaad levels stijgen en zijn capaciteiten versterken. Dan is het maar een action/adventure/RPG, nu tevreden? Maar m'n punt is: ga Pokémon Ranger niet kopen met een volbloed monster catching RPG in het achterhoofd.
De hoofdgedachte in deze game is dezelfde als bij zijn voorgangers: cirkeltjes trekken. Waarom? Omdat jij geen Pokémon meester, trainer of gymleader bent – jij bent een Pokémon Ranger en dan vereist dat je cirkeltjes trekt. Je maakt geen gebruik van pokéballs, maar van een speciale ring. Hiermee kun je jouw goede bedoelingen overbrengen op wilde pokémon en zorgen dat ze je volgen. Van gevechten dus geen sprake. Zelf niet als er een tegenstander je uitdaagt voor een duel. Ook dan is het een kwestie van spiralen trekken rond de aanvallende wezentje tot ze hun baasje verlaten. Waarom heb je dan in de eerste plaats de mogelijkheid om Pokémon te rekruteren?
Simpel: om ze te gebruiken als gereedschap. Iedereen die al eens een klassieke Pokémon game heeft gespeeld, is bekend met het principe van HM's. Dit zijn aanvallen die ook buiten gevechten gebruikt kunnen worden om bepaalde obstakels te overkomen. Elke Pokémon bezit een bepaald type en een specifieke aanval uit een selectie van tien bewegingen. Zeven van deze bewegingen zijn bruikbaar om hindernissen te verwijderen, terwijl de overige drie een meer ondersteunende functie hebben (Recharge, Teleport en Fly). Nadat een Pokémon eenmaal zijn kracht heeft gebruikt, is het trouwens al weer tijd om afscheid te nemen. Pokémon zijn niet langer trouwe partners waarmee je samen uren training overwint. Nee, hier zijn ze het equivalent van wegwerpcamera's. Je kan overigens nooit meer dan zeven Pokémon bij je hebben. Vanaf nummertje acht zul je er moeten vrijlaten. En nee, je kunt ze niet in een PC bewaren.
Als ik die paragrafen eens herlees, lijkt het misschien alsof ik de game te hard aanpak. De game probeert het mechanisme van zijn grote broers niet verder te zetten en toch haal ik de vergelijking aan. Toegegeven, het is een ander genre game en de mechaniek zal vanzelfsprekend verschillend zijn. Dit neemt echter niet weg dat continu in het rond draaien niet voldoende is om een interessante game te maken. Een andere aanpak is meer dan welkom, maar moet dan wel van hetzelfde kaliber zijn. Zeker als het al de derde keer is.
Eerlijk is eerlijk, er zitten enkele variabelen in. Tijdens de 'gevechten' (of cirkelfeestjes, zoals ik ze noem) heb je de mogelijkheid om je eigen Pokémon in het gevecht te brengen. Deze komen dan even langslopen, doen een aanval (elke pokémon heeft één naamloze aanval) en gaat dan weer weg. En als je pech hebt, wordt je opgeroepen Pokémon geraakt en verlies je hem. Een tweede toevoeging is de optie om een ukelele spelende Pichu op te roepen. Schattigheid, anyone? Als de noten die hij speelt de wilde Pokémon raken, gaat het vangen ook weer wat sneller. Deze weerhouden de gameplay enigzins om compleet in herhaling te vervallen. Nog een geluk dat random encounters in grasgebieden vervangen zijn door Pokémon die je echt ziet lopen. Als je niet in een gevecht wil belanden, dan doe je dat ook niet.
Dit zorgt er wel weer voor dat je geen excuus hebt om in één lijn voorbij elk beest op je pad te lopen. Buiten het aanvullen van je pokédex. Ik weet niet hoe dat met jullie zit, maar voor mij is dat lang niet genoeg motivatie. Het doet haast denken aan zo'n spel waarbij je een ijzeren klem langs een draad moet loodsen zonder de randen aan te reken. Het is nog steeds beter dan het alternatief - na verloop van tijd wordt je het cirkeltje trekken echt wel moe, zowel letterlijk als figuurlijk. M'n hand is nog steeds niet hersteld...