R.U.S.E.
Kunnen strategiefans gerused zijn?
Misleiding en bedrog zijn niet bepaald goede eigenschappen om het leven mee te doorkruisen. Toch kunnen net die zaken zorgen voor succes tijdens het voeren van oorlog, en uiteindelijk zelfs een pak meer mensen redden dan om zeep helpen. Het is net daarom dat ontwikkelaar Eugen Systems besloten heeft er een unieke RTS-game met de Tweede Wereldoorlog als setting rond op te bouwen, waarin niets is wat het lijkt... Hopelijk wordt dit artikel echter wél wat het lijkt, namelijk een kritische kijk op het strategiespel.
Er zijn twee grote features die R.U.S.E. onderscheiden van de rest, en daar hebben we dan ook alleen maar lovende woorden voor. Laten we beginnen met de interface en de besturing. Beide elementen verschillen redelijk grondig van andere RTS-titels waardoor ze even wennen zijn voor de doorsnee strategiefanaat, maar daarna wordt al snel duidelijk dat alles ontworpen werd met gebruiksvriendelijkheid en eenvoudigheid in het achterhoofd, zonder in te moeten boeten aan diepgang. Dat heeft trouwens veel te maken met het feit dat het spel eigenlijk geoptimaliseerd werd om met een touchscreen te spelen, iets dat het spel toch wel een zekere meerwaarde moet geven. R.U.S.E. zal zelfs speelbaar zijn met de Move op de Playstation 3, maar we vrezen echter dat de motion controller daar niet nauwkeurig genoeg voor zal zijn.
Het vormt absoluut geen probleem om je vanaf het eerste level een ware bevelhebber te wanen. Je bevindt je namelijk in het hoofdkwartier van een legerbasis, alwaar jij als hoge pief vanuit je luie zetel bevelen kan uitdelen aan de troepen met behulp van een strategiekaart. Het is bijzonder leuk uitgewerkt, want wanneer je tijdens het spelen uitzoomt kom je effectief in die kamer terecht en zie je niets meer dan een kaart met grote pijlen die bewegingen van eenheden moeten voorstellen, kadertjes met je doelen, namen van de verschillende troepen én uitvergrote afbeeldingen van de eenheden zelf, overeenkomstig met waar ze zich op dat moment bevinden.
Om het overzicht over het landschap te behouden of terug te vinden is dat het ideale camerastandpunt, en juist daarom zie je het hele speelveld van in het begin zonder de gebruikelijke Fog of War (waardoor het landschap normaal gezien in het duister gehuld blijft tot je met een unit het gebied verkent). In de plaats daarvan blijven enkel de units zelf verhuld door grote (voor voertuigen) of kleine bollen (voor troepen).
Wanneer je echter behoefte hebt aan wat meer actie, zoom je gewoon helemaal in tot je druk in de weer zijnde collega's plaatsmaken voor een egale buitenlucht,terwijl je alle details op het slagveld kunt volgen en de kogels als het ware rond je oren vliegen. Dankzij de IrisZoom Engine verloopt het zoomen heel vlot, en dat geldt eveneens voor de besturing van het spel op de consoles. Geloof het of niet, maar we hebben hier mogelijk te maken met het eerste strategiespel dat daar in geslaagd is. Wij gingen met de Xbox 360-versie aan de slag, dus we gaan jullie in de volgende alinea haarfijn uitleggen hoe het precies in z'n werk gaat.
In het midden van het scherm vind je een 'slimme' cursor terug. Het enige dat je hoeft te doen is de camera besturen, en de cursor beweegt zich dan automatisch naar de unit die zich het dichtst bij het midden bevindt. Om meerdere units te selecteren moet je simpelweg een knop ingedrukt houden, waardoor er een cirkel verschijnt waarbinnen de manschappen gemarkeerd worden. De grootte daarvan kan je aanpassen door in en uit te zoomen. Tevens kan je alle units van dezelfde soort in één keer selecteren door middel van een andere knop. Als je één type unit wilt afzonderen uit je selectie hoef je trouwens enkel een trigger ingedrukt te houden terwijl je met de pijltjes één van de groepen kunt kiezen. Om te zorgen dat je het bovenstaande niet teveel moet doen, trekken units die teveel schade hebben opgelopen zich automatisch terug, terwijl ze eventjes heel kwetsbaar zijn en traag bewegen tot ze automatisch genezen als ze niet meer geraakt worden. Je kunt het vergelijken met de manier waarop je kogels incasseert in de meeste hedendaagse shooters. Bovendien vallen units zoals gebruikelijk in het genre vijanden die in de buurt zijn automatisch aan.
De tweede pijler van het spel zijn de ruses, en daarmee verschijnt de troef der bedrog ten tonele. Terwijl een spel vordert krijg je rusepunten. Deze kan je stuk voor stuk inruilen voor een Ruse, een tijdelijke misleidingsstrategie op een bepaald deel van de map. Zo is er de mogelijkheid om een radiostilte in te lassen, waardoor je vijanden de bewegingen van je troepen niet meer kunnen waarnemen. Verder kan je je units sneller laten vooruit bewegen, kan je de bewegingen van je tegenstanders achterhalen, en zelfs houten units op de vijand afsturen terwijl je ondertussen ergens anders lekker de aanval inzet. Let wel: je tegenstanders kunnen al deze misleidingen eveneens gebruiken, dus het is van levensbelang dat je ze achterhaalt alvorens je bijvoorbeeld omsingeld wordt. Je hebt meestal ook bondgenoten, maar in de campagne kan je die helaas niet vragen om je te komen helpen... Het omgekeerde zal echter wel meerdere keren het geval zijn.
Eigenlijk is het enige dat ronduit slecht is aan het spel het script. Er werd duidelijk moeite gedaan om deftige cutscenes te creëren, maar het lijkt alsof de makers het verhaal en de dialogen eerder tegen hun zin bedachten, enkel en alleen om de samenhang tussen de verschillende levels te vergroten. Het eerste deel gaat over een Amerikaan in wiens huid je kruipt die langzaam op de figuurlijke ladder klimt, terwijl hij twijfelt aan zichzelf en niet alleen tegen de Duitsers maar ook tegen een roekeloze en koppige collega moet opboksen. Het tweede stuk introduceert de meedogenloze Duitser waartegen je het als Amerikaan hebt opgenomen, een agressieve generaal die een spion moet ontmaskeren.
Het klinkt eigenlijk nog niet zo slecht op papier, maar de cutscenes zijn gewoon vreselijk saai en kunnen je haast onmogelijk meeslepen, afgezien van enkele mooie panorama's hier en daar. De personages blijven oppervlakkig, er zit geen greintje actie in de filmpjes en de gesprekken zijn een onsamenhangende opstapeling van clichés. Gelukkig zit de audio in het spel dan weer wel volledig snor. Kortom: enkel het verhaal is verwaarloosbaar, maar dat wilt natuurlijk zeggen dat je je ten volle kunt concentreren op de veelzijdige gameplay, want je aan de zijde van de Duitsers scharen halverwege de campagne zorgt bijvoorbeeld wel voor de nodige afwisseling.
De campagnemodus is opgesplitst in verschillende jaartallen van WO II, en elk jaartal brengt enkele nieuwe units met zich mee. De missies zijn niet echt waarheidsgetrouw te noemen, want je zult naast de authentieke regelmatig offensieven moeten naspelen die in het echt nooit hebben plaatsgevonden maar in principe wel mogelijk waren. Als je aan het avontuur begint beschik je nog over geen enkele ruse, want de 23 levels, die elk ongeveer een dik half uurtje in beslag nemen zonder optionele opdrachten, dienen eigenlijk als een héél uitgebreide tutorial om alle features van het spel uit de doeken te doen. Elk level krijg je een nieuw spelonderdeel dat je dan uitgebreid kunt gaan testen. Je leert er zelfs strategisch denken, zodanig dat je klaargestoomd wordt voor de andere modi van R.U.S.E.. In een 'Battle' speel je voor de overwinning met maximum 3 andere spelers in teamverband, en een 'Operation' is eigenlijk gewoon een Battle maar dan met een verhaallijn. Je kunt zowel in Co-op als Versus aan de slag via het internet.