Rhythm Heaven (hands-on)
Een hypnotiserend, ritmisch paradijs.
Ik importeer af en toe wel eens een videospel vanuit Amerika, of in het meest extreme geval: Japan. Het gaat nagenoeg altijd om RPG's waarvan één of andere wazige marketing manager beslist heeft dat er in de Westerse wereld geen publiek voor zal zijn, en dat ze zich dus de moeite gaan besparen om alles te lokaliseren. Ergens heb ik begrip voor die keuze, maar dan enkel als het over een spel gaat waarin tientallen uren aan ingesproken dialoog verwerkt zitten. In alle andere gevallen is het lokaliseren van typisch Japanse videogames geen al te dure aangelegenheid, en zijn marketing en verscheping de grootste geldopslorpers.
Toen ik alweer drie jaar geleden te horen kreeg dat Rhythm Tengoku Gold, een DS-game die volledig draait rond het op de proef stellen van je gevoel voor ritme, nooit buiten Japan uitgebracht zou worden trok ik meteen mijn import-schoenen aan. Dit was namelijk de opvolger van Rhythm Tengoku, een titel voor de GBA die bij fijnproevers ergens bovenaan hun lijstje van beste games alles tijden voor het systeem prijkt. Een paar weken na mijn beslissing om een stukje Japanse, digitale cultuur in huis te halen kon ik mijn DS urenlang niet meer loslaten. Een nieuwe verslaving had zich binnen mijn leven weten te wurmen, en ik was daar niet bepaald rouwig om.
Uiteindelijk besloot Nintendo om Rhythm Tengoku Gold dan toch naar het Westen te brengen onder de noemer van Rhythm Paradise, en gaf ik deze titel in april 2009 op mijn beurt een welverdiende negen op tien met zich mee. De simplistische, doch stijlvolle weergave van de graphics en de volledig op het uitvoeren van ritmische bewegingen steunende gameplay lieten zien dat er nog wat anders dan Guitar Hero en Rock Band mogelijk was binnen het muziekgenre. En nu keert Rhythm Paraside opnieuw terug, maar dan op de Wii in de vorm van Rhythm Heaven (voorlopige titel)! Reden genoeg om nu alvast wat Chinees vuurwerk in huis te halen? Wij gingen voor jullie op onderzoek uit.
Voor wie de DS-versie van Rhythm Paraside gespeeld heeft zal deze nieuwe Wii-editie meteen aanvoelen als na een lange reis terug in je vertrouwde zetel ploffen. De WarioWare-achtige graphics doen initieel pijn aan je ogen doordat ze zo overdreven simpel en rudimentair zijn, maar eens je begint te spelen merk je waarom men daarvoor gekozen heeft. Zowat alles wat in beeld komt moet je op een visuele manier het te volgen ritme aangeven, iets wat haast onmogelijk zou zijn mocht je voortdurend hyperrealistische en gedetailleerde beelden te verwerken krijgen. Less is more in Rhythm Heaven, een uitspraak die trouwens ook nog een doorgetrokken lijkt te worden naar de besturing van deze unieke game.
Laten we echter beginnen met het concept van het spel even uit de doeken te doen. Je krijgt een aantal microgames op je bord die stuk voor stuk draaien rond het zo goed mogelijk volgen van het ritme dat je te horen en zien krijgt. Alles valt het best te illustreren aan de hand van een voorbeeld. Tijdens een van de spelletjes zie enkel een vork in beeld, en jij mag het eetgerief besturen. In de verte duikt een hand op die wanneer de muziek begint op het ritme daarvan erwtjes naar je schiet. Jij moet met de vork zoveel mogelijk aanstormende erwtjes op je vork prikken. Te simpel voor woorden, klinkt niet bepaald leuk en te belachelijk om in een videospel te stoppen? Think again!
De minigame gaat steeds van start met een korte tutorial waarin je eventjes mag oefenen, en al meteen gingen we de mist in. Op het juiste moment je vork naar beneden drukken om de piepkleine groente te doorprikken is lastiger dan je denkt. Je moet namelijk drie van je zintuigen tegelijk laten samenwerken. Allereerst moet je het beeldscherm in de gaten houden om de erwt te zien aankomen. Daarnaast moet je je oren spitsen, want de muziek geeft je aanwijzingen wanneer je precies je vork naar onder moet duwen. Deze twee hulpmiddelen combineer je om je duim op het juiste moment op de knop van de Wii-afstandsbediening te laten drukken.