Roundtable 08: Jongeren versus de media
Kunnen we zomaar over alles schrijven?
Is koningin Fabiola nog in leven? Ligt er volgende week een Humo in de winkel? En worden Laura en Ralf de nieuwe Nicole en Hugo? Allemaal vragen waarop de redactieleden bij Eurogamer België een duidelijk antwoord klaarhebben, maar daar gaat het niet om bij de Roundtable. Hier draait het om de game-industrie en wat daarbinnen zoal gaande was de voorbije week. Elke zondag trachten wij onze mening te ventileren omtrent een bepaald onderwerp en trekken we voorzichtig een conclusie. Wat de ultieme waarheid is beslis jij, de lezer, natuurlijk zelf. Heb zeker geen schroom om je in de reacties uit te spreken over het onderwerp waarrond de Roundtable deze week draait. Elke mening is van belang! Om dit extra in de verf te zetten hebben we ook Karsten van het populaire maandblad Chief uitgenodigd om zijn mening te delen.
Deze week gaan de redacteurs van Eurogamer België rond de tafel zitten en hebben ze het over de impact van de media op het jonge publiek. Hebben we verantwoordelijkheid om bepaalde content wel/niet te brengen naar mensen die duidelijk niet tot de doelgroep behoren
Neem onze vorige roundtables ook zeker eens door:
Roundtable 01: Sony vs. de rest
Roundtable 02: Gamemedia vs. uitgevers
Roundtable 03: Gratis MMO's vs. Pay to Play
Roundtable 04: Remakes vs. Originaliteit
Roundtable 05: Censuur vs. artistieke vrijheid
Michaël: De media hebben zeker een verantwoordelijkheid als het aankomt op jonge gamers, net als wij via onze site trouwens. Ik twijfel er niet aan dat een groot deel van ons lezerspubliek onder de 18 is en principieel gezien geen 18+ games mag aanschaffen/spelen. Langs de andere kant ben ik ook de eerste om toe te geven dat ik als jonge snaak constant games speelde, en daar zat ook gerust een geweldadige shooter zoals Wolfenstein, Doom en Quake tussen. Je denkt steeds van jezelf dat je beter weet...En dat is ook zo! Ik ben niet gewelddadig geworden van games, daar ben ik 100% overtuigd van -kijkt woest om zich heen -.
Ik ben ervan overtuigd dat, als we plots een leeftijdsgrens op onze artikels zouden plakken, er lang niet zoveel mensen onze kwaliteitsvolle, diepgaande en licht humoristische schrijfsels komen doornemen. En dat is wat mij betreft reden genoeg om door te gaan en voor iedereen te schrijven. Ik durf zelfs verder gaan: Wanneer Doom 3 uitkwam was ik de eerste om te ijveren voor een videoreportage op mijn oude gamesite. Het zou leuke en interessante content worden, maar de hype rond deze titel speelde een even belangrijke rol. Als we de mensen enkele spannende scènes konden laten zien, geraakt de video vanzelf bekend. Op deze manier krijgen we meer bezoekers wat uiteraard goed is voor een onafhankelijke videogamesite. Hoewel we als media verantwoordelijkheid moeten hebben om de maatschappij van dienst te zijn, en ervoor te zorgen dat jullie geld geven aan de juiste titels die het waard zijn om aan te schaffen, ben ik de eerste om toe te geven dat commercieel belang ook primeert.
Jasper: Ik heb absoluut geen ervaring in het samenstellen en marketen van een magazine, maar logisch nadenken brengt mij tot de conclusie dat je je doelgroep niet altijd volledig zelf kiest. Natuurlijk pas je je schrijfstijl aan, leg je de focus van artikelen anders, smijt je wat meer screenshots en een ander soort humor tussen je tekst maar ik betwijfel of dat alle 18+ lezers zal wegjagen. Dat is sowieso niet iets waar je op kan rekenen en als magazine neem ik aan dat aantal lezers primeert boven leeftijd van je lezers. Zo kom je ook in een kip of het ei-situatie terecht. Leest dat publiek je magazine niet omdat je niet voor hen schrijft of schrijf je niet voor dat publiek omdat ze je product toch niet lezen? Iets zegt me dat Karsten hier waarschijnlijk meer zinnige dingen over kan zeggen.
Ik kan me ook vragen stellen bij de werkelijke betekenis van de ratings. Ik weet het, we hebben het hier eerder al eens over gehad maar dat was in een andere context. In het videogamewereldje betekent een 18+ rating meestal dat pubers het spel gewoonweg geweldig gaan vinden: lekker veel geweld, wat gevloek, misschien een vrouwelijk personage met een fysiek onmogelijke decolleté. Een rating voor 'volwassenen' betekent zelden dat het gaat om een game dat volwassenen ook leuk zullen vinden. Niet schrijven over die games zal waarschijnlijk meer pubers wegjagen van je magazine of website dan mensen die binnen je officiële doelgroep liggen. En dan overheersen, zoals Michaël al zegt, commerciële doeleinden.
In de Verenigde Staten worden er twee verschillende 'ratings' gebruikt voor 18+ games. Je hebt de games die ik zonet beschreef, het videogame-equivalent van een Eminemplaat, die een Mature-stickertje krijgen en je hebt de AO (Adults Only)-rating. Die laatste wordt meer gebruikt voor hardcore porno en andere extreme voorbeelden van 'volwassen' content. Ik zou een punt maken dat het alleen maar logisch is dat normale, mainstream magazines en websites producten die een AO-rating zouden krijgen uit de weg gaan, maar helaas is het ook werkelijk zodanig logisch dat dat al gebeurt zonder dat men daar bij stilstaat. Moot punt dus.
Maarten: Als gamesmedium is het bijna onmogelijk om grote releases zoals Modern Warfare 2 niet te brengen. Het is niet omdat het merendeel van je lezers minderjarig is dat games met 18+ of Adults Only taboe zijn. Met het grote aantal websites en magazines zien kinderen toch de content ergens anders. Het enige wat je kan doen is leeftijdsindicatoren gebruiken of bij trailers met gewelddadige content vragen naar de leeftijd (al is dit makkelijk omzeilbaar).
Ik zie het dan wel als onze taak om duiding te brengen rond gewelddadige games en ons in het debat te mengen. Als bijvoorbeeld een 11-jarige een extreem gewelddadig spel koopt, moeten wij commentaar geven en dit afkeuren. Zelfregulering en gezond verstand is het enige wat je nodig hebt om op een verantwoorde manier nieuws te brengen.
Edelbert: Het belangrijke wat we toch in acht moeten houden is dat de PEGI codes vooral bedoeld zijn als richtlijn en niet als iets wat opgelegd kan worden bij wet. Daarvoor staat deze tak van entertainment nog te veel in haar kinderschoenen. Ook de distributeurs van videogames kunnen dus onmogelijk ingrijpen wanneer een 8 jarige bijvoorbeeld Manhunt koopt, omdat ze deze wettelijk niet mogen weerhouden van een dergelijke aankoop te maken. Het is nog altijd aan de consument, of de voogd van de consument (in geval deze minderjarig is dus) om uit te maken wat wel en wat niet in huis komt.
Dit klinkt vrij simplistisch en onrealistisch natuurlijk, aangezien zowat alles toch de huiskamer binnenstroomt via het internet. Nu aangekomen bij onze stelling of wij als verslaggevend medium al dan niet zelf mogen beslissen wat we wel en niet op de site posten. Antwoord is : natuurlijk mogen we daarin vrij beschikken. Maar dit zal natuurlijk betekenen dat de consument zich elders zal gaan voldoen aan de nodige literaire spijs rond zijn “Jeux de jour”. Iets wat zo goed als de doodsteek zal betekenen voor een website die acht alle gamenieuws te posten.