Saw II: Flesh & Blood
Do you want to play a game?
Hoe reageer je in godsnaam op een spel waarin de eerste speelbare scène eruit bestaat dat je je eigen ooglid moet opensnijden met een bot mes? Dat is een vraag die ik me alvast stelde toen ik begon aan Saw II: Flesh & Blood, het tweede spel in de reeks. De game kan je een beetje beschouwen als een voorsmaakje van Saw 3D, de film die bij ons nog in de cinemazalen moet verschijnen. Ik stel voor dat je je kinderen even weglokt met een heel taai snoepje vooraleer je deze recensie begint te lezen, want anders zouden ze wel eens nachtmerries kunnen krijgen...
Saw II speelt zich verwarrend genoeg af tussen de tweede en de derde film. In de proloog van het spel kruip je in de huid van een zekere Campbell, een drugsverslaafde die niet alleen uit het gekkenhuis van Jigsaw wilt ontsnappen, maar eveneens zijn zoon probeert te redden die ontvoerd werd door de psychopathische moordenaar. Maar het grootste deel van het spel speel je als Michael Tapp, de zoon van politieman David Tapp die niet alleen protagonist was in de eerste game, maar ook voorkwam in verschillende Saw-films. Michael is vastberaden de oorzaak van z'n vaders dood te achterhalen, maar wordt voor hij iets kan ondernemen gekidnapt door een handlanger van Jigsaw. De gemaskerde maniak dwingt hem vervolgens om allerlei geschifte opdrachten te voltooien en op die manier de ware motieven van de moord te achterhalen. Maar al snel zal blijken dat er meer aan de hand is...
Flesh & Blood is in de eerste plaats een third person puzzelgame. Je moet voortdurend puzzels oplossen die Jigsaw je verplicht te doen, en anderzijds moet je gesloten deuren en andere beveiligingsmechanismen omzeilen om verder te geraken. Dat alles met slechts één doel voor ogen: heelhuids trachten te ontsnappen. De puzzels zijn aangenaam in die zin dat ze niet te moeilijk zijn (afgezien van één of twee onmogelijke waar je toch best even een walkthrough bijhaalt), maar ook niet te makkelijk zodat ze toch iets of wat uitdagend blijven. Zo vind je bijvoorbeeld vaak graffiti op de muren met aanwijzingen van vorige slachtoffers, denkt je personage luidop wanneer hij iets opmerkelijks heeft gezien, geeft Jigsaw zelf een gecodeerde hint of blinken de items die je nodig hebt gewoon. Er zijn puzzels waarbij je afbeeldingen moet onthouden, voorwerpen moet verslepen of een bepaalde logica moet trachten te vinden. In het begin zitten er zeker enkele leuke tussen, maar na een tijdje beginnen ze een beetje in herhaling te vallen.
Om deuren te openen moet je vaak op zoek gaan naar sleutels, codes voor cijfersloten die doorgaans op muren terug te vinden zijn, of geheime doorgangen. Gelukkig verschijnt onderaan altijd een afbeelding van wat je nodig hebt of kan je gaan kijken wat je moet doen bij de doelstellingen, zodat je gericht kunt zoeken. Verder kan je elektronische panelen hacken via minigames waarin je een stroomcircuit moet aanleggen, en moet je sloten kraken door even in de huid te kruipen van een lockpick om het langs enkele tandwielen heen te leiden. Ook deze kleine spelletjes worden vaak gerecycleerd, en hoewel ze niet echt storen is het zeker niet de eerste keer dat we dergelijke minigames in een spel zijn tegengekomen.
Hetzelfde geldt voor quick time events, die zo goed als altijd gepaard gaan met schrikwekkende momenten om de horrorsfeer erin te houden. Denk aan Heavy Rain maar dan met dodelijke vallen en moordlustige vijanden waarvoor je op je hoede moet zijn. Want als je reflexen het even laten afweten overleef je de aanval van Jigsaws krankzinnig geworden slachtoffers sowieso niet. In de omgeving vind je vaak zogenaamde health hypodermics terug, spuiten die je moet gebruiken wanneer je gezondheidsniveau op een laag pitje staat, maar tijdens gevechten is het onmogelijk om die te gebruiken. Tijdens het rondwandelen kom je ook vaak wapens tegen zoals honkbalknuppels (de sadisten onder ons zullen graag horen dat er ook eentje is met nagels op). Deze neem je best mee, want als je er één vasthoudt terwijl een vijand je aanvalt krijg je niet alleen een brutale scène te zien, maar worden de quick time events ook makkelijker waardoor je meer kans hebt om in leven te blijven.
Het is enkel spijtig dat je niet vrij kunt vechten in het spel, want de quickt ime events voelen een beetje aan als een goedkope oplossing van de makers om het spel sneller af te kunnen krijgen. Wel lovenswaardig is dat de makers je deze keer ook gebruik laten maken van de omgeving om vijanden te lijf te gaan. Zo moet je bijvoorbeeld een bepaalde tegenstander die aan komt stormen in een liftschacht doen vallen. Maar ook hier moet je echt doen wat het spel van je vraagt, er is geen plaats om buiten de lijntjes te kleuren.