Sonic Colours
Egels in alle kleuren van de regenboog!
Het is al langer bekend: Sonic is een tragische held. De blauwe egel had zijn hoogdagen op de Genesis en wist nog de kin hoog te houden tijdens het Saturn en zelfs het Dreamcast-tijdperk. Helaas, toen kwamen de bizarre spin-offs, half-geslaagde gameplay keuzes en een veel te grote cast van onbeduidende personages. De grootste klap kwam er waarschijnlijk met de Sonic The Hedgehog reboot die de franchise moest heruitvinden voor de zevende generatie consoles. Ik denk dat we nog allemaal weten hoe dat afliep... In een volgende fase was het idee om de snelheidsduivel weer terug naar zijn roots te brengen, maar dan met een 2.5D uitzicht. Een stap in de goede richting, maar nog steeds geen herstelling in ere. De reden? Naast de hele 'back to basics' mentaliteit bestond de game ook voor 50% uit het rondleiden van een weerwolfegel met elastische armen. Tjah, de vloek van de Twilight rage misschien?
Ondertussen kregen we Wii titels zoals The Black Knight, Secret Rings en een cross-over met Mario. De meeste werden met gemengde gevoelen ontvangen, gelukkig had de DS meer geluk met de Sonic Rush titels - alleen spijtig dat de Classic Collection zo'n zware misser was. Toch was het Sonic 4 die het definitieve antwoord bracht: de echte terugkeer naar de roots. Nu is er de nieuwste telg in de reeks: Sonic Colours - zo kleurrijk als het staren naar een dubbele regenboog tijdens een acid trip. Deze titel zal aantonen of Sonic begonnen is aan een waardige comeback à la David Bowie, of eerder een one hit wonder op z'n Vanilla Ice.
Ons verhaal begint met Sonic en Miles 'Tails' Prower die terecht komen op het interstellaire pretpark van Dr. Eggman. Zogezegd wil de besnorde psychopaat niemand kwaad doen en is dit park een soort 'boetedoening'. Een zuivering van zijn karma die wat schade heeft opgelopen bij de verschillende pogingen tot wereldoverheersing. Klinkt geloofwaardig, niet? Net zoals de beren schijten in het bos, is het een algemeen feit dat Eggman niets goed van plan is en opnieuw een verborgen agenda heeft. Deze keer ontvoerd de kale snorremans een energierijk alienras dat zal dienen als brandstof voor zijn hersenspoelmachine. Naast de blauwe stekelmuis en de vos met twee staarten, passeert ook Knuckles even de revue. Helaas geld dit ook voor Cream The Rabbit, Big The Cat en dan nog een halve dierentuin. God zij dank dat de verwikkeling tot een minimum beperkt wordt. Wat de nieuwkomers betreft, krijgt Eggman twee nieuwe onderdanen - Orbot en Cubot - die (proberen) dienst doen als comic relief. De meest significante toevoeging zijn natuurlijk de Wisps, het eerder vermelde alienras.
Sonic beschikt al geruime tijd over twee bekende technieken: de klassieke lanceermanoeuvre en de homing aanval. In Colours heeft het blauwe zoogdier zijn repertoire verdubbelt. Zo kan hij nu ook een grondstomp en een ram uitvoeren. Vooral die ram-aanval is een waardige toevoeging, deze zorgt er onder andere voor dat Sonic eindelijk over water kan lopen. Al jaren zagen we hem dat trucje doen in filmpjes of gescripte scènes - nu kun je ook op commando de Jezus move nadoen. Hetgeen de game natuurlijk meer nadruk op legt, zijn de krachten gegeven door de felgekleurde aliens. Er bestaan zes types Wisps: vijf gekleurde die een tijdelijke boost schenken en de witte die je van energie voorzien om deze krachten te gebruiken. Elke boost verandert Sonic in een specifieke energievorm: laser, vuurbal, raket, drilboor en zelfs een zwart gat. Doordat deze krachten met een timer werken, breken ze het tempo van de game niet. In tegendeel.
In tegenstelling tot heel wat andere Sonic games van de afgelopen jaren, zijn de nieuw geïntroduceerde elementen een verrijking van Sonics reeds bekende imago, in plaats van een twijfelachtig nieuw kunstje. Sta me toe even te verduidelijken. In plaats van Sonic een compleet uit de context getrokken wapen mee te geven (Shadow The Hedgehog, anyone?) of een nieuwe gameplay mechaniek te forceren (zoals een weerwolf), focust Sonic Colours op de uitbreiding van reeds bekende elementen. Ik heb het al aangehaald in een vorig artikel: Sonic draait rond het gaan van punt A naar punt B op een zo snel en vloeiend mogelijke manier. In plaats van Sonic een andere mechaniek op te leggen, werd besloten om hem gewoon meer gereedschappen te geven om zijn pad af te leggen. Met de levels die in functie daarvan meer uitdaging krijgen, natuurlijk. Doordat de Wisps doorheen de hele game mondjesmaat worden vrijgegeven, blijft alles redelijk fris en vernieuwend. En ja, het is ook tof om Sonic eens buiten zijn eeuwige, blauwe jasje te zien. Etnische diversiteit for the win!
Sonic krijgt de kans zijn nieuw vergaarde capaciteiten los te laten in de verschillende zones van Eggmans pretpark. Het eerste wat opvalt is dat elke zone volledig nieuw is. Zaken zoals Casino Street of Splash Hill keren ditmaal dus niet terug. De nieuwe zones mogen dan geen nostalgische waarde hebben, ze zijn tenminste origineel en van even hoogstaand level-design. Gezien het uitbundige kleurenpallet en allerhande flitsende elementen weet de sfeer ook de traditie verder te zetten. De manier waarop de twee schermen geïntegreerd worden, is toch ook een positieve vermelding waard. Elk level bevat vijf ster-iconen die je kunt verzamelen en na afloop wordt een score op je prestaties geplakt. Niets om je zorgen over te maken, aangezien je om verder te geraken in het verhaal enkel de eindstreep hoeft te halen. Als je die eindstreep trouwens kruist met 50 ringen op je teller, dan wordt je naar goede gewoonte naar een bonus stage gekatapulteerd. Deze leveren zo als altijd een Chaos Emerald op.