Sonic Colours
Al lang geen 'bleutje' meer.
De review over Sonic Coulours voor de DS kon je reeds hier lezen, en nu nemen we de Wii-variant onder de loep. Ik zou hier opnieuw een uitbundige intro kunnen schrijven, maar die van de DS-versie telde al voor twee (en dit artikel is al lang genoeg). Dus, deze keer geen flauwe grappen of saaie geschiedenislessen: direct ter zake!
Het verhaal - en daarmee ook de setting - is identiek aan die van de DS-versie van Sonic Colours. Dr. Eggman heeft een intergalactisch pretpark opgericht dat als dekmantel dient voor het extraheren van energie uit een buitenaards ras om zijn hersenspoelmachine te bekrachtigen. Bam! Een hele mond vol. Niet dat het veel uitmaakt, Sonic speel je nu eenmaal voor de actie, niet voor één of ander Shakespeariaans plot. Interessant is wel dat de Wii-versie echte tussenfilmpjes heeft in plaats van een ruime verzameling statische dialoogvensters. Qua inhoud zijn de geanimeerde stukken haast identiek aan de inhoud, met groot verschil dat het zowaar grappig wordt. Niet uitbundig 'haha'-grappig, maar toch: de voice-acting is helder en er is een luchtige slapstick-sfeer die een glimlach op de lippen weet te toveren. Geef toe, er moet maar één scène aanwezig zijn waarin een robot een piratenaccent heeft, en de opzet is reeds geslaagd. Dat hebben Ratchet & Clank in het verleden al bewezen.
Sonics moves krijgen dezelfde upgrades als bij zijn kleine broetje: een grondstomp en een ram. Opvallend is wel dat het stekelige zoogdier niet langer beschikt over zijn lanceertechniek - wat niet geheel vreemd is bij de 3D-varianten uit de reeks. Daarnaast ligt de nadruk natuurlijk op het gebruik van de Wisps, een stel buitenaards wezentjes die Sonics statuut van egel tot kameleon verheffen. De witte wezentjes dienen nog steeds als standaard energie om je ram-aanval te gebruiken, de varianten van andere etniciteit vervullen nog steeds hun taak als tijdelijke power-up. In de DS versie krijgen we er vijf, hier is het aantal opgetrokken tot zeven. Zowel de cyaan laser, de oranje raket als de gele drilboor markeren hun terugkeer; de rode vuurbal blijft alleen achter. De nieuwkomers van dienst zijn: roze pinnen, groene zwever en blauwe kubus. Dat laatste veranderd wel niet veel aan Sonics uiterlijk, maar ja, waarschijnlijk lag de kleur 'appelblauwzeegroen' niet lekker genoeg in de mond. Nummertje zeven is de paarse Wisp, deze zit in beide delen, maar krijgt in de Wii-variant min of meer een andere functie: van een zwarte gat dat alles verslind tot een soort zwarte demonische Pac-man die alles verslind. Waarom niet?
Zoals reeds gezegd: het slagveld is wederom Eggmans ruimtestation annex pretpark. Opnieuw zes zones, opnieuw slechts twaalf normale levels? God nee. Eén van de enige noemenswaardige minpunten uit de DS-tegenhanger wordt zonder pardon naar buiten gestampt. Elke zone beschikt over zes stages en een hoofdman - dat zijn dus 36 stages met een degelijke herspeelbaarheid, met daarnaast nog eens de 6 (7, eigenlijk) obligatoire eindbazen. Dit gebeurt wel ten koste van alle missies. Niet alleen dat, maar de missie-stages waren de enige momenten dat je karakters tegenkwam buiten Sonic of Tails. Persoonlijk zie ik dit als twee vliegen in één klap: geen overbodige personages meer en geen trial & error. Niet dat de extra personages veel mis doen in Sonic Colours DS... Maar ach, interessant zijn ze ook niet (buiten Knuckles dan).
Het doel blijft trouwens nog steeds hetzelfde: verder geraken. Je krijgt opnieuw een score opgespeld voor je prestaties doorheen een stage en ook hier zijn er vijf ster-icoontjes te verzamelen per level. Naar goede gewoonte is dit alles volledig optioneel. De beloning voor het vinden van alle iconen in een stage resulteert in een extra gebied binnen Eggman's Sonic Simulater. Dit gebied zat ook in de DS, maar is qua uitwerking iets verschillend (waarover later meer). Als kers op de taart, als je over de finish gaat met vijftig ringen in je zak, dan gebeurt er.... helemaal niets. Qué? Helaas, zo te zien hadden de ontwikkelaars geen tijd (of zin) meer om elke zone van een bonusstage te voorzien. Geen gigantisch gemis, maar toch, spijtig.
Wat ik wel moet toegeven is dat de level-structuur niet altijd even uitgebreid is als in de DS-versie. Sommige gebieden voelen iets te kort aan en de gelaagdheid uit vorige titels is soms wat zoek. Wat ik persoonlijk als oorzaak (of gevolg?) van deze verandering zie, is de aanpassing van de mechaniek. Aangezien verhaal, setting en zelfs de werking van de power-up hetzelfde is als bij de DS, lijkt het logisch dat het verloop qua gameplay in dezelfde stijl zou liggen. Niets is minder waar. Sonic staat bekend als een actiefranchise die tempo en feilloosheid hoog in het vaandel houdt. Sonic Colours Wii is een platform game, met snelheidssegmenten. In het begin valt het misschien niet zo hard op, maar de gewaarwording is onvermijdelijk. Een leven verliezen gebeurt niet langer aan de hand van een vijand of een stel scherpe pinnen. Nee, de bodemloze put is je nemesis. Je moet knoppen indrukken om poorten te openen en de Wisps gebruiken om kleine puzzels en hindernissen te doorlopen. Het grootste gevaar hierbij is de aanpak: als je Sonic Colours speelt zoals elke andere klassieke Sonic, dan geraak je even ver als de platgereden egels langs de snelwegen. In platformers zijn haast en spoed zelden goed - tenminste, wanneer er een afgrond onder je pootjes huist. Mensen die niet houden van 'sterfte door afgrond'-scenario's zijn bij deze gewaarschuwd.
"Maar is dit nu eigenlijk een minpunt?" Ik hoor het je al vragen. Kort antwoord: nee. Lang antwoord: Nee, ik kan me inbeelden dat lang niet iedereen deze overgang zal waarderen, maar het platform gefocuste deel van de game is effectief goed uitgewerkt. Ik kan moeilijk een game tackelen op basis van van een andere aanpak als die niet slecht is (iets wat bij Sonic Riders niet het geval zou zijn). Meer zelfs, hoewel de vloeiendheid meer dan eens zoek geraakt in de platform gedeeltes, wordt de functie van de Wisps wel optimaler benut. De structuur van de levels mag dan minder uitgebreid zijn, de functionaliteit lijdt er niet onder. Indien je van plan zou zijn om Sonic Colours aan te schaffen, dan zou ik je voor deze keuze plaatsen: wil je een avontuur zo trouw mogelijk aan de roots, of wil je iets nieuws dat evenwel van niveau is?