Splinter Cell: Conviction

Het verhaal slaagt er ook niet in om te blijven boeien. Tijdens de eerste missies is het nog gemakkelijk om te volgen waarom je precies alles doet maar al snel komen er nieuwe personages, samenzweringen en zelfs een flashback in een flashback in het spel waardoor het allemaal nogal onoverzichtelijk wordt. Er wordt ook steeds gedweept met allerhande codenamen en namen van overheidsinstellingen - EMP dit en Secret Service daar - en al snel wordt het allemaal geruis op de achtergrond en begin je aan te nemen dat tijdens het spelen wel duidelijk zal worden wat je precies aan het doen bent.

Het zijn dan ook de uitgebreide multiplayeropties die het spel in de lange termijn redden. Ubisoft heeft werkelijk geen inspanningen gespaard om van Splinter Cell: Conviction een uitstekende multiplayergame te maken. Alle multiplayergames spelen zich af in een campagne die onafhankelijk staat van de singleplayergame. Het verhaal dat zich afspeelt in deze maps kun je met een andere speler doorlopen in de co-op mode. In deze mode neemt iemand de rol van een Amerikaanse spion op zich en de andere kruipt in de huid van zijn Russische tegenhanger. Samen moet je het verhaal, zo’n vijf levels van elk drie kwartier tot een uur, doorlopen en kom je ook een aantal dingen te weten over Sam’s verhaal uit de singleplayer campagne.

Er zijn verschillende manieren om samen te werken ingebouwd. Zo kun je bijvoorbeeld de vijanden die je medespeler markeerde om te executeren ook zien zodat je gemakkelijk posities van vijanden kunt doorgeven. Ook kan één speler bewakers lokken naar een valstrik van de andere spelers. Anders dan in de singleplayer grijpen willekeurige tegenstanders je soms vast in een choke-positie waar je je moeilijk uit kan bevrijden. De oplossing is dan om de bewaker af te leiden terwijl je medespeler hem dan uitschakelt. Zeer knap gevonden en een stuk origineler dan de verschillende deuren die enkel door twee spelers geopend kunnen worden die verspreid zijn over het spel.

Wel vrij vitaal is dat je kunt spelen met iemand met ervaring en waarmee je kunt communiceren. Maar al te vaak kwam ik terecht bij spelers die dachten dat het hoorde om guns blazing een kamer met zes vijanden binnen te stormen en vaak was er van strategie geen sprake. Hiermee is co-op meteen Splinter Cell: Conviction’s grootste plus maar ook zijn grootste minpunt. Het plezier dat je zult beleven met deze mode hangt ontzettend af van met wie je speelt.

Nog een minpuntje hier is dat je een silhouet van je medespeler te zien krijgt wanneer deze uit je gezichtsveld is, wat vaak gebeurd. In theorie een handige manier om het overzicht te behouden en je bewust te zijn van zijn positie maar het lijkt naar mijn mening iets te veel op het silhouet dat de laatst gekende positie van je medespeler door de bewakers laat zien. Bij het opstellen van valstrikken kan dit al eens verwarrend overkomend. Ook irritant is wanneer je medespeler gezien werd door een vijand en deze elke meter dat hij wegloopt een silhouet achter zich laat staan. Het ziet er dan meer uit als een glitch in het spel dan als een feature.

Een andere multiplayeroptie is de Huntermode. Eigenlijk is ook dit rechtstreeks overgenomen uit de Rainbow Six: Vegas-games. Doel hier is gewoon om alle vijanden in een bepaald gebied uit te schakelen. Deze mode kan trouwens ook in je eentje gespeeld worden. Leuk om even de tijd mee te verdrijven en een goede oefening om je jagertalenten mee aan te scherpen. Stand-off is hetzelfde als Hunter Mode alleen moeten in deze mode de spionnen het naast de bewakers ook tegen elkaar opnemen waardoor een interessant kat en muisspel gecreeërd wordt.