Splinter Cell Trilogy
De man in het donkere hoekje.
Het jaar 2002 lijkt al een eeuwigheid geleden. Daar negen jaar van iemands leven wel een hele kluif is, is er in die tijdsspanne heel wat veranderd op alle vlak. Toegenomen levenswijsheid vloeit voort uit het doen van domme dingen en alles wat ooit leuk leek toen we klein en onervaren waren, kreeg doorheen de jaren een soort van mystieke waas eromheen. Een waas die ervoor zorgde dat deze zaken omringd werden door een sluier van perfectie, onzichtbare onaantastbaarheid. "In onze tijd was alles beter" horen we de oudere generatie wel vaak zeggen, goed beseffend dat wij ons binnenkort schuldig zullen maken aan dezelfde verzuchting.
Tot op heden zijn er vijf Splinter Cell games de huisconsoles binnengeslopen. Drie daarvan kwamen uit in het tijdperk van de PlayStation 2 en de Xbox. Deze originele trilogie (Splinter Cell, Pandora Tomorrow en Chaos Theory) heeft, zoals vele trilogieën van weleer, nu een HD-remake gekregen om richting de huidige generatie consoles te komen. Maar kunnen deze games, uit wat wel het stenen tijdperk van de digitale evolutie lijkt, nog altijd verrassen?
Deze trilogie vertelt het verhaal van Sam Fisher, een Navy Seal die gerekruteerd wordt door de National Security Agency, een lichtjes dubieuze inlichtingendienst die opereert voor de Amerikaanse overheid. Sam zijn jobbeschrijving bestaat eruit om ongezien achter de vijandige linie binnen te sluipen, doen wat de situatie van hem verwacht en weer ongezien buiten te sluipen. Tijdens iedere game dreigen de Verenigde Staten wel verzeild te raken in één of andere oorlog. Maar de grootmacht probeert deze onkarakteristiek te voorkomen, daar karikaturen als zijnde Dick Cheney, die oorlog uitlokken om ervoor te zorgen dat enkele vriendjes uit privébedrijven, wiens winst gebaseerd is op het voeren van oorlog, te verrijken niet present zijn in dit fictieve universum.
Om deze taak tot een ongezien goed einde te brengen, wordt Sam voorzien van de nodige achtergrond info die verschaft wordt door zijn team. Deze zitten ergens veilig achter hun computer terwijl ze iedere missie gedetailleerd onderzoeken. Als lid van Splinter Cell bestaat Sam officieel niet, waardoor het geheim blijven van zijn acties een absolute noodzaak is. Is essentie vallen de Splinter Cell games dus te omschrijven als stealth games.
Zeer leuk om te zien is hoe deze stealth gameplay doorheen de originele trilogie is geëvolueerd. In de eerste game staan, tijdens de meeste missies, drie door Sam geactiveerde alarmen gelijk aan Game Over. Iets wat een typische videogame mindset vertegenwoordigt. Doch, tijdens het spelen van Chaos Theory, het derde deeltje in de reeks, horen we Sam de vraag "Drie alarmen en game over" aan Irving Lambert stellen, Sam's directe overste en teamleider. Hierop reageert Lambert sarcastisch met "Wat denk je dat dit is, Sam, een videogame? Probeer gewoon ongezien te blijven".
Ook tonen de Splinter Cell games aan dat informatie verkrijgen uit een gevangene nog altijd het best werkt door het hem vriendelijk te vragen. Al die folterpraktijken en andere oorlogsmisdaden waar de V.S. zich de laatste jaren schuldig heeft aan gemaakt, verbleken bij de ondervragingsefficiëntie die Sam Fisher belichaamd.
Wat ook evolueert doorheen de reeks is Sam zelf. Toen Splinter Cell Conviction in de winkels verscheen, hebben we hier bij Eurogamer een special gemaakt rond Sam als personage. Wel, nu kunnen de mensen die nog niet bekend waren met de reeks zelf die karakterark meemaken. Tijdens de eerste game valt Sam nog te beschrijven als een 'goede soldaat'. Met het nodige sarcasme reageert hij op zijn oversten en vol donkere humor ondervraagt hij gevangen genomen vijanden.