The Force Unleashed II

Voor deze review eens iets compleet anders. Trouwe lezers zullen wel kunnen getuigen dat ik mijn recensies graag begin met een uit het leven gegrepen gebeurtenis waarbij ik dan graag een kritische reflectie maak die mensen tot denken moet aanzetten. Niet omdat ik niets noemenswaardig heb meegemaakt de afgelopen tijd. Verre van eigenlijk. Om er slechts enkele te noemen: racisme op het openbaar vervoer, mensen die uitglijden met hun scooter op het tramspoor te Ledeberg en dan nog die ene randdebiel die tijdens een lezing dacht de verbale bovenhand te kunnen halen van de gastspreker door met citaten van een Wikipedia website af te komen draven. Nee, deze keer iets anders. Graag had ik, sinds deze game een zoveelste product is onder de Star Wars naam, even de tijd genomen om wat aandacht te schenken aan de beste filmreviews van de nieuwe Star Wars trilogie. RedLetterMedia heeft een kanaal op Youtube waarbij hij beide films onder handen neemt. En geloof ons vrij, het resultaat is hilarisch. Deze video's geven je ook een goed beeld waarom recente Star Wars producten maar een flauw afkooksel zijn van het origineel. Iets waar deze game spijtig genoeg ook aan lijdt. Maar laat ons beginnen!

Het verhaal vangt aan op Kamino, een afgelegen planeet waar een interplanetaire kloonindustrie gevestigd is. Mensen die jammer genoeg de nieuwe trilogie Star Wars films gezien hebben, zullen Kamino allicht herkennen als de planeet waar de armada Clone Troopers vandaan komt die tijdens the Clone Wars diende aan de zijde van de Republiek. Starkiller, het hoofdpersonage uit de vorige game (of misschien is het wel een kloon?), wordt wakker en moet zich al onmiddellijk bewijzen voor zijn voormalige mentor, Darth Vader. Maar wanneer hij een visioen krijgt van zijn geliefde Juno Eclipse, slaan bij Starkiller de stoppen volledig door. Hij herinnert zich het verraad van Vader op het einde van de vorige game en keert zich (opnieuw) tegen zijn meester. Nadat hij van Kamino ontsnapt is, gaat hij op zoek naar Generaal en Jedi Master Rahm Kota. Zo raakt hij opnieuw in contact met de Alliance, die er nog altijd op uit is om de duistere plannen van de Empire te dwarsbomen. Maar dat is vreemd genoeg niet Starkillers primaire drijfveer om het op te nemen tegen de gehele troepenmacht van the Emperor.

Wat hem namelijk wel drijft, zijn de gevoelens die hij koestert voor Juno. Hierdoor voelt het verloop van het verhaal heel onsamenhangend aan. Er zit een veel diepere verhaallijn verscholen achter het hele liefdesdrama die onze protagonist meemaakt, maar dat moet noodgedwongen plaats ruimen voor heel wat gejammer over een schijnbaar ongrijpbare liefde. Of het mogelijk zou zijn om een Jedi te klonen en deze premisse doorheen de game als de rode draad te gebruiken, had voor een veel interessanter narratief gezorgd. Nu zitten we vast tussen een geile Starkiller die hopeloos op zoek gaat naar zijn al even wulpse vriendin en Generaal Kota die hem eindeloos aandringt om te vechten voor de Rebellen.

De onsamenhangendheid van het verhaal wordt des te zichtbaarder met het leveldesign. Deze komt echt over alsof ontwikkelaar LucasArts het designteam in vijf groepen heeft opgedeeld en hen elk een lineair level heeft laten maken. Vijf teams waarvan twee ervan de andere hebben afgekeken en eentje die niet echt veel zin had om een volledig level te maken. Zo zijn de laatste levels gewoon herwerkte versies van de eerste levels en is het korte level waarover we spreken het segment in de game waarin je Yoda ontmoet. Waar de game sinds de eerste trailer zo op hypt, namelijk dat je Yoda zult ontmoeten, wordt in de game herleidt tot een level waarin je drie keer moet springen, 50 meter lopen en dan naar een cutscene moeten kijken. Einde level met Yoda.

En de manier hoe Starkiller op Dagobah, de planeet waar Yoda naartoe gevlucht was na de Clone Wars, terecht komt stinkt ook door en door naar een slecht geschreven script. Tijdens een ruzie met Generaal Kota vermeldt deze at random de naam van twee planeten, waarvan Dagobah er één is. En dan denkt Starkiller willekeurig: "Yep, ik ga gewoon eens naar Dagobah reizen". Diehard fans zullen zeggen dat hij dit idee kreeg via the Force, maar als je dit iedere keer als magisch plotontwikkelingsmechanisme gaat inroepen, krijg je dus onsamenhangende toestanden. Iets waar de nieuwe filmtrilogie en deze game dus duidelijk het slachtoffer zijn van geworden.